Gevoelens.. hormonen... 😫?

Anderen weten niet wat ze zeggen dat 34 weken bijna 37 weken is, voor een baby zijn de dagen/ weken tot de 37 weken enorm veel. Het is huilen uitbarsten gebeurt dat zomaar of denk ie dan ergens aan? Vergeet niet dat je nog niet zo lang geleden bevallen bent.

Dat huilen gebeurt meestal zomaar maar als ik ga denken komt het ook

Mijn zoontje is totaal onverwacht met 35 weken geboren. Een hele snelle en vrij heftige bevalling met een periode erna waarin we veel tijd hebben doorgebracht in het ziekenhuis. Je wordt geleefd. Hij is inmiddels bijna 7 maanden bij ons en het gaat nu best goed maar zowel mijn man als ik hebben echt een klap gehad van de eerste maanden. Ik barst ook nog geregeld uit in tranen en heb ook op het werk bijv meer moeite met lastige situaties dan voorheen. Ik heb zelf een aantal gesprekken gehad met de praktijkondersteuner, mijn man ook maar die wordt nu doorgestuurd naar een psycholoog. Wellicht dat het voor jou ook goed is om met iemand te gaan praten. Je gevoelens zijn heel normaal maar mensen die het niet hebben meegemaakt kunnen soms doen alsof het allemaal wel meevalt en dat je maar blij moet zijn dat het een gezond kindje is..dat is soms best lastig! Ik merk dat het mij echt helpt om eerlijk te zijn over mijn gevoelens, al bagatelliseer ik zelf de situatie ook nog wel te vaak. Heel veel succes en doe waar jij je goed bij voelt!

Hi meiden Heel herkenbaar dat dubbele gevoel!! Zoals meerdere hierboven al aangeven. Waardoor kun je je rot voelen? Wellicht de hormonen, ontzwangeren, kwetsbaarheid, overweldigende ouderschap en sluit trauma ook niet uit, er kan zoveel hiermee te maken hebben. Vergeet niet dat het ouderschap al life changing is. En ouder worden van een prematuur kindje is echt andere koek en next level. Wat ik ook heb gemerkt, wellicht hebben meerdere dat ook. Alles komt na de bevalling zoveel harder binnen. De hormonen zijn actief zodat je je kindje ook beter aanvoelt, je bent sensitiever - zo werkt nou eenmaal moeder natuur ;-) Veel succes, jullie doen het al zo goed, wees trots jullie kwetsbaarheid en vind je eigen weg hierin

Herkenbaar! Hier met 35 weken bevallen. Nog niet eens met verlof, week daarvoor nog volledig gewerkt en op een zaterdag braken m’n vliezen en diezelfde dag was de kleine er. Week zh, geen recht meer op kraamzorg. Kreeg ook vaak reacties als ‘oh, maar wat fijn dat je dan langer verlof had met die kleine’ en inderdaad dat het allemaal wel meevalt was hij had ‘gewoon’ 35 weken in m’n buik gezeten. Bij mij landde dit allemaal ook pas ongeveer rond de periode dat hij geboren had moeten worden. Daarvoor sta je gewoon in de doe-modus. Toen kwam de klap pas en ook de vermoeidheid, de realisatie wat er de afgelopen tijd eigenlijk allemaal gebeurd was. Net als bij jou is alles bij mij ook gewoon goed gegaan uiteindelijk, maar toch was het een hele angstige periode en overviel het moederschap me compleet. Dat ik combinatie met gebrek aan steun en erkenning van zorgverleners maakte dat er toch wel een wirwar van emoties was. Boosheid, verdriet, dankbaarheid en schuldgevoel. Inmiddels is de kleine 5,5 maand en heb ik nu pas een beetje het gevoel dat ik het allemaal een beetje een plekje heb kunnen geven. Ik hoop dat het je lukt om hierover in gesprek te gaan, met vrienden/partner. Mij hielp dat goed. Weet in ieder geval dat het echt niet gek is dat je je zo voelt en waarschijnlijk ook echt wel beter gaat worden. Hoe goed het ook gaat, dit is heftig en heeft tijd nodig. Veel sterkte!❤️

Ik herken je gevoel! Ik ben ook met 34w bevallen door pre-eclampsie. Mijn zwangerschap was ook heel bewogen maar dit einde had ik niet verwacht. Mijn dochter is nu 18 weken niet gecorrigeerd en ik rouw nog steeds om het plotse einde van de zwangerschap. Ze heeft 6 weken in het ziekenhuis gelegen en ik voel me nog vaak heel schuldig. Ik heb haar 15w moedermelk gegeven door fulltime te kolven. Nu zit ze deels op kunstvoeding en kolf ik nog 4 keer maar voel me hier zo schuldig over. Mijn vriend is vaak lange dagen werken en dan voel ik me zo eenzaam. Ik ben mezelf wat kwijt en heb geen tijd om even rustig na te denken. Sta nu op de wachtlijst voor psychologische hulp want ik wil niet wachten tot dit vanzelf over gaat. Ik kan je alleen maar aanraden open over je gevoelens te praten, ookal snapt niemand ze, het lucht op en mss heeft iemand wel een inzicht dat je kan helpen.

Hai Mama! Heel herkenbaar. En ik gooi het maar op de hormonen en toch wel een licht trauma. Ook al heb ik het misschien niet zo erg als andere moeders mee gemaakt. Mijn zoontje is met 36,5 geboren. In 1 klap weeën rond 11 uur sochtends 2 uur later controle van de vk en al 6 tot 7cm ontsluiting en om 17.20 geboren. Mij ging de bevalling te snel. En daarnaast had hij doordat hij bij de bevalling een elektrode in zijn hoofdje gehad heeft een wondje wat was gaan ontsteken. Dus heeft hij antibiotica via infuus moeten hebben. Heb een week in het ziekenhuis gelegen(voor sommige niet veel) ook omdat hij geel was. Maar ik werd daar zo overleefd. Lag op de neo. En continu artsen en verpleegkundigen die binnen liepen met meningen en adviezen. Als nieuwe alleenstaande moeder heel overweldigend. Plus toch wel dringend advies van borstvoeding gelijk. Wat ik wel wou. En uiteindelijk liep het redelijk met kolven. Maar meneer kreeg blijkbaar niet genoeg binnen. Wat heb ik mij kloten gevoeld. Alsof ik tekort schoot. Elke 3 uur kolven, voeden. En je kon geen kant op. Uiteindelijk na 2 weken overgestapt na kv. Want ik trok het geestelijk niet meer. En wat was dat een opluchting. Sowieso toen ik eindelijk thuis was al. maar toen begon de verwerking pas. Morgen is die 3 weken oud. En hij doet het super! Maar mama hier is nog steeds aan het verwerken en barst soms in huilen uit als ik na hem kijk. Ik laat het gaan. Het moet eruit. En ik probeer er met mijn ouders en vrienden over te praten. Vergeet niet wat je doorstaan hebt he. En dat het niet niks is. Onzekerheid, angst, doe ik het wel goed. Slapeloze nachten. Alles komt langs. En al die adviezen en meningen van derden. Pff. Ik heb het los gelaten. Ik kijk naar mijn zoontje en voel aan wat ik moet gaan doen. Elk kind is anders en geeft zelf zijn richting aan. En ja hem nu begrijpen is een dagtaak en ook echt lastig. Maar door op je gevoel af te gaan kun je het niet fout doen. Heel veel sterkte! ❤️

Ik heb identiek hetzelfde.. ik ga wel graag naar buiten maar hij is geboren met 34+4 weken, een erg gedraaide voet. Hij had gewoon geen plaats, de woorden bij de controle 6 weken na bevalling bij de gynaecoloog spoken nog door mijn hoofd 'kleine baarmoeder'. Ik voel me schuldig voor de vroeggeboorte, voor zijn afwijkende voet die nu wel al beter is. Ik voel me schuldig en verantwoordelijk. Maar ik probeer het echt van me af te zetten door dingen te doen, van hele dagen thuis zitten wird ik moe, een wandeling, eens langs familie geeft me zoveel energie, meer dan een uur hangen op de bank. Hoe moeilijk het ook is, ik zou het je echt aanraden. Maak al een planning in begin van de week. Jë doet het super !

Herken je gevoel hoor. Hier ook totaal onverwachts geboren vorig jaar januari met 33+0. Nog niet met verlof en die dag gewoon gewerkt in de avond weeën gekregen en even later was hij er al. Nu is hij ondertussen ruim 1 jaar en 2 maanden. Ik voel me ook fijn maar herken zeker ook wat je zegt. Onze zoon doet t ook al die tijd best goed maar heb zelf veel last gehad van de opmerkingen en pas had ik er ook weer 1 en heb er best weer mee gezeten. Het deed me toch nog best wat na een jaar. Mensen begrijpen gewoon niet want iemand mee maakt met een vroeggeboorte/premature kindje. Het is erg heftig geweest zoals de bevalling en ziekenhuisperiode maar sommige wuiven heel die periode zo weg want hij doet het toch goed bijv. Gelukkig hebben we hier elkaar en weten wij wel beter. Twijfel niet aan jezelf of je gevoelens die mogen er ook zijn. Probeer toch lekker naar buiten te gaan enz. Dat doet altijd goed❤

Hoe gaat t ondertussen met je? Zie dat t bericht van een maand geleden is

Hai hai! Heb jij in het ziekenhuis geen hulp aangeboden gekregen? Wij hebben bij ons zoontje met 34 wkn en toen kwam er maatschappelijk werk van het ziekenhuis langs om alles door te spreken. Omdat de periode best wel heftig met een prematuur kan zijn en dat je er gewoon nog niet klaar voor was. Plus je hebt ook gewoon die hormonen die alle kant op gaan plus slaap tekort plus een lid changing ervaring. Dus het is niet gek dat je alle kanten opgaat. Alleen moet je wel aan de bel trekken als het voor je gevoel niet gaat. Plus moet je blijven praten over de ervaring. Bij ons gat het consultatiebureau steeds een brief hoe je je voelde om in te vullen, zodat ze je konden doorsturen voor psychologische hulp als het nodig was. Ik merkte dat ik ook de 3 weken ziekenhuis op overleef stand stond en dat toen we weer thuis waren ik vooral de eerste dag als een kip zonder kop door het huis liep: ik had dit willen doen en dit willen doen en dit in mijn verlof. En daarna heel hard huilen. Dus praten en zorg dat je wel naar buiten gaat. Ook al is het soms een mijl op 7 met een baby. Of dat je bv boodschappen gaat doen. Ben je wel even bezig. Ik had ook dat de periode thuis na een week of 10-12 best wel saai begon te vinden want hij liep natuurlijk achter en het is best zwaar om zo lang voor zo’n kleine baby te zorgen (lachen echt deed hij pas na ruim 12 weken). Dus ben ik met hem gaan zwemmen. Zodat ik ook niet alleen maar thuis was. En op een gegeven moment ook gewoon langs vriendinnen gegaan met hem. Maar goed, dat je heen en weer gaat is normaal . Maar een depressie kan op de loer liggen, en als je het idee hebt: ik kan het niet aan, ik heb alleen maar negatieve gevoelens, kan je het beste aangeven bij de huisarts..

Lieve allemaal, ondertussen heb ik toch bij de huisarts aan de bel getrokken. Alleen duurt het eeuwen voordat ze gaan helpen, nemen het niet al te serieus gok ik. Ik praat veel thuis met mijn man en probeer toch leuke dingen te plannen. Ik zat ook erg met mn borstvoeding, inmidddels drinkt mijn kindje volledig kunstvoeding en legde ik hem aan wanneer hij extra honger had. Sinds vandaag besloten het kolven langzaamaan weer op te pakken, om misschien weer volledig borstvoeding aan te kunnen bieden. Hier allemaal mee bezig lukt het me vaak wel afleiding te zoeken. Alleen de momenten dat ik erdoorheen zit baal ik wel dat er geen actieve hulp komt op het moment dat je erom vraagt. Kleine doet het super en daar haal ik nu al mijn kracht uit ♡

Update gegeven♡

Onze kleine nu 12 weken oud

Wij hebben na ons ontslag uit t ziekenhuis inderdaad geen extra hulp meer gekregen, was best een rollercoaster