Gevoelens.. hormonen... 😫?

Lieve allemaal, Ons kindje is na een turbulente zwangerschap waarin ik weinig heb kunnen genieten geboren met 34 weken en 6 dagen. Ik denk dat ik wel mag spreken van een droombevalling, omdat ik er erg goed op terug kijk. Klinkt misschien gek aangezien ik door de vacuüm flink ben ingeknipt en de weeën echt niet leuk waren. Toch kijk ik er fijn op terug. Ik heb mijn kindje 24/7 om me heen, als ik naar hem kijk word ik gelukkig. Als hij huilt wil ik hem bij me nemen en troosten, niks mis mee zul je denken. Toch heb ik altijd een gevoel alsof ik in huilen kan uitbarsten, ik heb weinig zin om naar buiten te gaan. Als ik er toe word gezet en geforceerd naar buiten ga voel ik me toch goed dat ik buiten ben geweest, de frisse lucht in. Ik vind het fantastisch om achter de wagen te lopen en loop te glunderen als mensen een glimp van hem willen opvangen, voel mij een trotse moeder. Toch merk ik dat velen zeggen: "ach, 34 weken, dat is bijna 37 weken toch?" Of "ach, wees blij dat het geen 30 weken is" of "ben je eindelijk van die rotkwaaltjes af van je zwangerschap". Ik twijfel of het er misschien toch aan kan liggen dat de vroeggeboorte mij meer gedaan heeft dan wat ik denk, en dat we heel veel geluk hebben dat hij het erg goed doet omdat dat niet zomaar gegeven is. Ik ben me er heel erg bewust van dat prematuur zijn heel heftig kan zijn voor babys, zeker na alle verhalen op dit forum. Ik ben dankbaar voor deze groep, omdat ik me meer thuis voel tussen de mensen die mij kunnen begrijpen. Dus mijn vraag: Waarom voel ik me zo rot? Ik heb het grootste cadeau allertijden gekregen, waarom voel ik me niet de hele dag intens gelukkig? Liefs van een onzekere, oververmoeide, maar toch ontzettend trotse mama (Er zijn meer dagen bij dat ik hier minder last van heb en me heel fijn voel, dit zijn echt momenten die tussendoor komen maar waar ik niet makkelijk uit kom voor mijn gevoel)