Hoe gaat het?

Ik zou je vraag graag willen beantwoorden en je alle tips willen geven maar ik ben zelf ook nog steeds opzoek naar precies dat wat jij zegt 😓

Wat goed dat je hulp gezocht heb. Heb zelf ook ooit emdr gehad voor iets anders, heel heftig en zwaar idd. Maar heeft destijds goed geholpen. Hopelijk doet dat het voor jou ook! Probeer wel echt te genieten van het nu. Voor je het weet zijn ze groot, het gaat zooo snel..

Goed dat je hulp gezocht hebt ♥️ Welk gedrag loop je tegenaan?

Ik had zelf al EMDR gehad en mijn psycholoog doet het ook bij babys en kinderen dus hopelijk werkt het voor hem. Hij gaat sinds hij 5 maanden is, 2 dagen per week naar de opvang. En dat gaat eigenlijk nooit goed. In oktober zijn we overgestapt naar een gastouder maar daar gaat het eigenlijk ook niet goed. Hij huilt eigenlijk alleen maar en wil alleen maar bij haar op schoot. Als ze hem neerzet raakt hij volledig overstuur. Wat voor ons heel lastig is, is dat hij wel last heeft van verlatingsangst (wat volgens ons super gezond en normaal is) maar wij herkennen dat overstuur zijn echt helemaal niet. Bij mijn ouders en schoonmoeder gaat het wel gewoon goed, dus het is voor ons een raadsel waarom het bij 2 verschillende opvangen niet lukt. Vanaf april gaat hij naar een therapeutisch kinderdagverblijf, voor peuters die wat meer ondersteuning en structuur nodig hebben. Hopelijk biedt dat voor hem de veiligheid die hij nodig heeft.

Ik had dat zelf als kind ook. Precies zo overstuur bij juffen/leidsters etc. Hoop dat het beter gaat bij een therapeutisch kinderdagverblijf. Lijkt me haast wel!

Bij ons was het een heftig jaar.... In januari bevallen met 29 +5 In maart thuis gekomen en daarna veel medische problemen gehad helaas. Daarnaast had ik zelf een postnatale depressie en een trauma. Onze dochter is veel en vaak ziek, echt ziek... Dat is pittig en zwaar. Maar ondanks dat alles is heg over het algemeen een heel makkelijk en blij kind. Ze is prachtig en wij zijn enorm trots op haar. 12 januari wordt ze 1 jaar en daar zijn we best wel weer emotioneel over. Als is het nu vooral het "we made it" gevoel.

Fijn dat je dat hebt willen delen! We hopen dat het hoort bij zijn karakter/temperament (het is een charmant maar aanwezig/druk jongetje) en niet als gevolg van wat hij heeft meegemaakt.

Nou hij is alweer ziek🤦🏻‍♀️ hij gaat elke vrijdag naar de opvang. Maar is daarna bijna elk weekend ziek🥲 Ik weet niet meer hoe ik zijn weerstand kan verbeteren.

Helemaal happy met mijn dochter. Geboren met 36wk 4 dagen en ze doet het super goed! En ik bewust alleenstaande mama ook 🥰 trots

Ooh vervelend zeg. Heb je nu de hulp die je nodig hebt? En support van naasten? Hier hebben we helaas recent onverwacht een opname gehad met een dochter. Ze is nu gelukkig weer thuis. Maar heeft we weer littekens achter gelaten. Dus hebben we nu hulp van een psycholoog van kinderafdeling ingeschakeld dat we begin volgend jaar gaan krijgen. Mijn man en ik zitten gelukkig nu wel goed op een lijn.

We zitten nu ongeveer 7 weken in het ziekenhuis met onze tweeling na vroeggeboorte. Hoewel ik in het begin het redelijk goed aankon ondanks alle spanningen (adrenaline?) voel ik me nu alleen maar moe. Ik ga elke dag naar het ziekenhuis (slaap thuis) en dat voelt de laatste week al als teveel, dat ik dolgraag een 'weekend' vrij wil zijn van alles. Hoe bleven jullie op de been en opgeladen in de ziekenhuisperiode? Iedereen zegt dat het pittige pas komt als ze thuis zijn maar ik ben nu al echt op..

Zo herkenbaar. Inderdaad, dat even ‘vrij’ willen zijn, iets anders dan alleen maar in het ziekenhuis … Om op te laden: afwisselen met je man (als dat kan) zodat jij thuis kunt opladen. Ik kan het wel even loslaten als ik wist dat hij er was. Dat het pittige pas komt als je thuis bent, vind ik echt onzin. De rust kwam toen we eindelijk thuis waren. Het klopt wel dat ik toen klappen kreeg doordat ik dan pas realiseerde wat er allemaal gebeurd was, maar de ziekenhuisperiode blijft het meest slopende van al. Moeilijk uit te leggen.

Ik vond de ziekenhuisperiode veel pittiger dan thuis... Geen tweeling hier, dus dat kan anders zijn, maar wel 16 weken neo. Ik probeerde dagelijks een half uurtje tijd te nemen om iets te doen wat mij tot rust brengt (wandelingetje in het groen voor mij).

Welke mensen zeggen dat het pittige pas komt als ze thuis komen? Personeel van de Nicu of familie/vrienden die geen premature tweeling hebben meegemaakt? 🙃 Thuis komen met een premature tweeling is druk, alles is dubbel. Maar het gaf hier mentaal zo veel rust. Je eigen bed, koelkast en bank. Niemand die op je vingers kijkt. Geen piepjes, lijnen, monitors en onhandige bedjes. Je kan met ze naar buiten, op visite of langs laten komen. Als ik mocht kiezen 3 maanden nicu of 6 maanden extra gebroken nachten thuis had ik voor de gebroken nachten gekozen. ;)

Ik heb geen tweeling, maar na elf weken ziekenhuis was thuiskomen een verademing.

Jullie reacties zorgen ervoor dat ik extra zin heb om ze mee naar huis te nemen (als ze daar klaar voor zijn)!:) Het is gewoon niet uit te leggen hoe vermoeiend het 'ziekenhuis leven' is.. erkenning daarin helpt al.

Toen die vraag gesteld werd ging het eigenlijk slecht. Die feestdagen waren error in men hoofd in men buik, aan men litteken... zoontje weende veel en ik kon me alle commentaren van je mag hem niet verwennen al voorstellen en werd er gewoon extra stressie van. Hebben dan ook beslist veel feestjes gewoon niet te doen en enkel bij mijn ouders. Daar van te voren te kennen gegeven dat we geen wijze raad ivm vele vasthouden nodig hadden. Dat de affectie gewoon belangrijk was. Wij zijn nu 1 maand thuis met onze kleine grote man en beginnen onze draai te vinden. Zelf gevoel dat we er kei lang over gedaan hebben en dat gaf soms wat frustratie. Tussen mezelf en ik maar ook tussen mij en men partner en ook de zoon en ons (de oudste is 20) Maar vooral naar mezelf toe. Nu sinds gisteren is er vooruitgang in zijn reflux en dat scheelt veel uren huilen minder. Ook thuiskomen uit ziekenhuis was pottig vooral mentaal. Gevoel dat ineens heel de zwangerschap verwerkt moet worden, de bevalling een plaats moet krijgen en de gemiste weken zwangerschap uitgesalueerd moet4n worden. Pas nu ook hij zijn uitgerekende data heeft kan ik dat allemaal achter me laten. Hier kan ik na zoveel weken zeggen het gaat echt goed :) Ook al genoot ik van te voren intens van de kleine grote man. Nu is het met een rust in mezelf die ik van te voren niet had. Mis nu wel de aangenamere temperaturen en onze dagelijkse wandelingen

Ik heb inmiddels hulp van een psycholoog en heb één EMDR sessie achter de rug. Wat ik hier al vaker lees is dat het best heftig is wat er naar boven komt. Ik merk zelf dat ik het te veel heb weggeduwd om maar door met mijn leven te gaan. Wil genieten van het leven en mijn gezin. Al te veel grijze periodes gehad en gehuild. Ik hoop dat de psycholoog het toch weet open te breken. Denk dat er meer verdriet schuilt dan ik nu ervaar. Herkennen jullie dat?

Ik zit nog in de ziekenhuisfase en ja, ik wordt erg geleefd. Kan me helemaal voorstellen dat het verdriet/verwerken later komt of zelfs ergens diep blijft zitten omdat je gewoon doorgaat en de tijd niet hebt/neemt. Heb er nu iig geen ruimte voor🙈 En mijn man ervaart het anders dus echt veel erover praten doen we niet. Hij vind dan dat ik het zwaar maak want hij ziet/beleefd alles (meestal) positiever 🤷‍♀️