Jaloers

Ik herken dit wel. Mijn dochters zijn met 26 weken geboren. Dus 3 maanden ziekenhuis. En heb 14 maanden gekolfd. Man was bij thuiskomst ook overspannen en moest alleen doen want mijn ouders vonden een uur rijden en parkeergeld te veel. Een jaar later kwam er aan beide kanten een kleintje er bij. Voor hun allebei de eerste. En och nu nog lopen ze alleen maar te klagen hoe zwaar het allemaal is. Terwijl ze ‘maar’ 1 kidn hebben en na 1 dag thuis waren en eerste half jaar borstvoeding live konden geven. Ik heb nu maar een modus gevonden dat ik trots ben hoe we het zelf doen. We redden het allemaal alleen. Maar het blijft heel pittig. Ik klaag nooit bij anderen. Maar mijn (schoon)ouders benadrukken altijd hoe moeilijk en zwaar onze broers het hebben. Dat steekt enorm, maar hou graag de eer aan mezelf

Is het echt jaloezie? Of kun je het meer zien als rouw van iets wat je zelf niet hebt gehad maar wel had gewild? Zo zie ik het namelijk altijd. Ik vind het heel fijn voor anderen als ze een rustig verlof hebben voordat de kleine komt, als de kraamweek lekker thuis is en hun kind gewoon door blijft ademen 🤣 en geen sonde nodig heeft. Maar ergens denk ik ook altijd: had ik dat ook maar gehad. Alleen jaloezie wil ik het niet noemen..

Beide denk ik… het is geen afgunst want ik gun het haar wel. Maar ik zou dat zelf ook wel echt gehad willen hebben, heb dat enorm gemist. Voor mij is dat wel jaloezie.

Ik ben met 29 wk bevallen kan ook jaloers zijn hoor maar idd ook weer rouwen. Maar dan op vrouwen met een prachtige zwangere buik die wel een voldragen zwangerschap hebben gehad met fotoshoot, babyshower, kraamweek. Die hun kindje wel bij hun konden houden na de bevalling ipv meteen afgevoerd met de ambu naar een andere stad. En ik denk dat dit heel normaal is bij moeders met prematuren kindjes. Ik denk dat wij allemaal een heel ander beeld voor ons hadden en dat we best mogen rouwen dat wij dat niet hebben meegemaakt op die manier. Dus schaam je er alsjeblieft niet voor. Dit zijn momenten waarop het verwerken soms weer even opnieuw begint.

Enorm herkenbaar. Ben nu opnieuw zwanger, ons zoontje is met 31+3 geboren en heel lang in het ziekenhuis gelegen. Merk dat ik nog altijd rouw en daarmee misschien jaloers kan zijn op vrouwen die direct hun kind konden knuffelen, die niet alles hebben moeten kolven omdat je kind de borst niet volhoud, überhaupt onbezorgd even ouder zijn etc etc. Dus ja jaloezie zou ik het niet noemen maar vooral de wens dat ik dat het mogen hebben. Ik hoop nu heel erg dit wel mee te maken, de roze wolk, maar vooral het knuffelen na de bevalling, dat is een hele diepe wens. Denk dat dit heel normaal is en ook niet slijt want je kunt het nooit meer veranderen. Maar ben onwijs gelukkig dat we een mannetje hebben rondlopen wat enorm lief is en wat zich goed ontwikkeld . Denk dat het dus altijd dubbel zal blijven ❤️ Het is ook dus zeker geen misgunnen naar de ander maar ik had het mezelf vooral anders gegund en denk dat dit ook voor jou geldt.