Jaloers

Hi dames, Ik moet dit even van me af schrijven en hoop op een beetje herkenning. Mijn zoon is totaal onverwacht geboren op 35+1 nadat mijn vliezen zo’n 10 uur daarvoor braken, via een natuurlijke vaginale stuitbevalling. Ik was nog niet met verlof. Na 7 nachten in het ziekenhuis omdat hij last had van geelzucht mochten we naar huis. Mijn zoon heeft 1 nacht op de neonatologie gelegen in een lichtbak met een sonde, maar verder op de ‘normale’ kraamafdeling. Daar had ik 2x per dag een verpleegkundige aan m’n bed, want ze waren enorm onderbezet op de afdeling. Ik kreeg de eerste dag een kolf in m’n handen geduwd zonder uitleg, en dat was het. Eenmaal thuis kreeg ik nog 2 dagen kraamzorg, wat uiteindelijk maar een paar uur bleek te zijn aangezien we nog maar het ziekenhuis moesten omdat zijn bili geprikt moest worden. Mijn eigen moeder is weinig betrokken (ook aangegeven dat ze niet beschikbaar is voor me) en woont überhaupt in het buitenland. Mijn schoonmoeder is best een lieve vrouw maar was ook weinig betrokken. Mijn droom, om borstvoeding te geven, heb ik maar deels waar kunnen maken aangezien die kleine niet goed aanhapte, het ziekenhuis daarin niet heeft begeleid (want geen tijd), en er ook geen kraamzorg was. Uiteindelijk is het me op eigen houtje gelukt door veeeeel eigen research en een vriendin die via FaceTime soms meekeek om hem 50/50 uit de borst de laten drinken en kolven. Nu 9 maanden verder heb heerlijk vrolijk en gezond mannetje thuis, waar ik enorm dankbaar voor ben. Maar… ik dacht deze periode wel redelijk een plekje te hebben gegeven maar mijn schoonzusje is recent bevallen, en haar moeder is continu daar in huis om te helpen. Nog bovenop de kraamzorg. Ik krijg enorm veel lofzangen te horen over hoe goed ze doorzet met de borstvoeding, hoe dapper ze is en hoe goed ze de bevalling gedaan heeft. Ik ben uiteraard ook heel blij voor haar, maar af en toe kan ik ook echt groen zien van jaloezie. Ik heb me zelf zo enorm in de steek gelaten gevoeld in de kraamperiode en het idee gehad het wiel volledig opnieuw uit te moeten vinden, zonder enige hulp, dat deze situatie me toch wel steekt. Ik merk dat ik soms echt niet blij kan meepraten met mijn schoonmoeder over mijn schoonzusje en dat vind ik naar want ik gun het haar natuurlijk ook heel erg. Maar soms voelt dat echt niet zo. Ik ben me er overigens van bewust dat het veel erger had gekund en er vrouwen zijn met baby’tjes die nog veel en veel kwetsbaarder zijn (geweest). Toch ben ik benieuwd, herkennen anderen dit? Hoe gaan jullie hiermee om? Ik twijfel om het uit te spreken naar hen, want wil hen ook niet in deze fijne periode hiermee lastig vallen. Met mijn vriend spreek ik hier wel over, maar hij herkent dit totaal niet en vind het alleen maar fijn dat het bij zijn zusje gewoon zonder hindernissen verloopt.