Kindjes in het ziekenhuis, jij thuis

Ik ben gaan in-roomen, ben 24/7 bij haar geweest. Ben blij dat ik het gedaan heb.

Al die weken bij m'n zoontje geslapen, de nachten dat ik thuis sliep sliep mijn vriend bij hem

Ik heb gekozen om in te roomen, maar achteraf gezien had ik vaker naar huis gemoeten om ook rust te krijgen. Ik wilde er voor haar zijn, maar ik merkte dat ik echt gek werd op die kamer. Ik was ook wat meer gebonden, omdat ik ziek was geweest dus ik was ook nog niet echt fit om bijvoorbeeld een stuk te gaan wandelen ofzo. Je moet vooral doen waar je je zelf goed bij voelt. Het is misschien juist wel fijn om in de avond thuis te zijn en je rust te kunnen nemen. Bij ons in het ziekenhuis had je ook nog de mogelijkheid om via een webcamverbinding naar de baby te kunnen kijken. Dat gaf me dan ook wel een goed gevoel.

Mijn kindjes hebben 4 weken in het ziekenhuis gelegen en mijn man en ik zijn de eerste 2,5 week 24/7 bij de geweest. Daarna zijn we, op advies van kinderarts, naar huis gegaan om rust te pakken. Vond ik heel lastig maar wel goede keus geweest.

Ik kon absoluut niet slapen in het ziekenhuis, wel paar keer geprobeerd en m'n vriend ook paar nachten zonder mij. Zelf had ik ook een zwaar herstel en besloten om thuis te slapen. Anders had ik het absoluut niet volgehouden en had ik er overdag niet voor hem kunnen zijn. Ik had graag gewild dat het me wel was gelukt er te slapen en er 24/7 voor hem te zijn, maar dat ging gewoon niet. Op deze manier kon ik in deze situatie het meest voor hem betekenen, zonder er zelf aan onderdoor te gaan. We hebben een lange weg afgelegd, 13 weken in het ziekenhuis en ik voor m'n bevalling ook al. In het begin voelde ik me erg schuldig, maar de verpleging, artsen en psycholoog hebben me hierbij geholpen. Ik kan alleen maar zeggen; doe wat goed voelt en wat je trekt. Lukt het je om in het ziekenhuis genoeg te rusten en te slapen, voelt het goed om daar 's nachts ook te zijn.. of is dat niet reëel en moet je andere keuzes maken. Vergelijk jezelf niet met anderen. Iedereen is anders en iedere situatie is ook anders. Mijn buurvrouw viel al in slaap als ze een kussen raakte en maakte prima nachten. Het hielp mij enorm dat de verpleging geen druk op mij legde, maar juist mee dacht en ook voor mij zorgden. Het hielp ook om een schema te maken en op te hangen; zo laat kom ik, dan ga ik tussendoor even naar huis om te rusten, zo laat komen we samen terug na het avondeten en we slapen thuis. Zo was het voor iedereen duidelijk en hielp het mij ook om me eraan te houden. Nu we 2 weken thuis zijn, ben ik nog steeds blij dat we het zo gedaan hebben. Het was een hele zware en vermoeiende periode, maar ik ben bij thuiskomst niet ingestort en geen burn-out ervan gekregen. Ik wens je heel veel sterkte! Hoe gaat het met je kindjes? 🍀💕

10 weken nicu en high care. Toen ik naar huis mocht ben ik ook gegaan. Overdag en savonds bij mn ventje en thuis slapen, anders had ik het nooit getrokken. Wel savond vaak gebeld om te vragen hoe het was etc. Geen burn out maar wel emdr traject bezig

Dankjewel voor je uitgebreide reactie. Ik ga morgen idd ook duidelijke afspraken maken met het personeel qua tijden.. met de jongens gaat het enorm goed! Ze doen het super.

Fijn om te horen! Denk ook aan jezelf. Het klinkt als een dooddoener, maar is wel echt waar; als je niet goed voor jezelf zorgt, hebben zij uiteindelijk ook weinig aan je. 💙

Wij konden niet bij onze dochter slapen zolang ze in de couveuse lag, toen verbleven wij in het Ronald McDonaldhuis (we waren veel te ver van huis). Van zodra het kon heb ik wel elke nacht bij haar geslapen, de laatste 6 weken. Ik had de optie niet om naar huis te gaan en wou borstvoeding geven, dus was dat voor mij de beste optie. Ik denk dat veel van jouw specifieke situatie afhangt en je vooral moet doen waar je je goed bij voelt.

Bij mijn oudste (35w) hebben mijn man en ik 3,5 week in het ziekenhuis geslapen. Achteraf was het beter geweest om af en toe thuis te slapen. De baby was erg onrustig (lees: lag de halve nacht te krijsen) en ik werd toch iedere keer wakker als ze binnenkwamen voor een voeding (en dat was voor een eenling 'maar' 8x per dag). Bij onze tweeling (34w) konden we de eerste week allebei blijven slapen. Daarna op advies van de verpleging samen thuis gaan slapen, om energie over te houden voor als ze naar huis mochten. En ook om het leven voor onze oudste zo normaal mogelijk te houden. Tussen 9 en 17u waren we in het ziekenhuis. Ze achterlaten vond ik verschrikkelijk, maar zo waren we wel uitgerust(er) toen ze thuiskwamen na 2,5 en 3 weken. Nu kan ik echt genieten van de kraamtijd, bij mijn oudste was het overleven op chronisch slaapgebrek.

En wat ik fijn vond was dat je niet 1x moet kiezen voor óf altijd thuis óf altijd blijven. Ik ben dus naar huis gegaan met het idee: als ik het niks vind dan blijf ik morgen wel slapen. Ik had mezelf 3 dagen gegeven om het thuis te proberen: de eerste nacht thuis heb ik veel gehuild en nauwelijks geslapen, de tweede nacht alleen toen we het ziekenhuis uit liepen en de derde nacht was het al het nieuwe normaal geworden en was ik blij om uitgerust wakker te worden.

Wij gingen de nachten naar huis. In het ziekenhuis sliepen we door alle piepen en prikkels zelf heel slecht. Achteraf heel blij want als ze eenmaal thuis komen heb je al je energie nodig.

De eerste 10 ben ik voltijd in het ziekenhuis geweest, overdag en ‘s nachts. M’n man en familie/gastouder hadden de zorg voor onze dochter. Na 10 dagen ging ik om de dag thuis slapen, het all-inclusive verblijf in het ziekenhuis werd toen stop gezet. Ik was dan overdag tussen 10 en 16 in het ziekenhuis en ‘s avonds voor het slapen gaan ook nog een keer. Na 20 dagen mochten ze naar huis. Wij hadden een gezinskamer in het ziekenhuis waar we dag en nacht mochten zijn.

Wij hebben 3 weken rooming in gedaan. Ik ben niet thuis geweest, mijn vriend alleen tussendoor om dingen te wassen en ff thuis te kijken. Ik wilde borstvoeding geven, dus dit was wel echt het beste voor ons en de baby. Achteraf weet je hoe intensief het was. Maar ik ben heel blij dat we er zo hebben kunnen zijn voor onze man.

Zo hebben wij het ook gedaan ❤️

6 wkn totaal op neonatologie gelegen. Doordeweeks bleef ik er slapen en weekend ging ik naar huis en bleef mijn man slapen bij onze dochter.

Ik lijk hier overal te lezen dat jullie de optie hadden. Wij kunnen helaas niet inroomen. Ziekenhuis biedt momenteel de mogelijkheid voor 1 kamer (5 dagen max), maar de regels veranderen steeds waardoor we tot nu toe steeds net buiten de boot vallen (was eerst low care, nu juist high, wij waren die momenten precies andersom...) . Ik heb een keizersnede gehad en moest na 48u naar huis. Mannetje ligt hier nu 4 weken en we rijden elke dag een half uur enkele reis om zo'n 5-6 uur bij hem te zijn. Voor bevalling ook al 2 weken hier gelegen. Ik vind dit super pittig, ook omdat ik in het begin helemaal niet mobiel was door operatie. Nu ligt zoontje sinds gisteren op een kamer waar misschien voor 1 ouder een bed bij mag. Ik vind het zelf lastig om weer alleen in het ziekenhuis evt te slapen... maar wil wel het beste doen voor m'n zoontje. Zijn er meer die dit hebben (gehad)? Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?

Wat rot dat jullie net overal buiten vielen. :( Het verschilt echt per ziekenhuis wat er kan en mag. Hoe lang verwachten ze dat je zoontje nog opgenomen zal zijn? Als je al 4 weken heen en weer rijdt, dan zou ik dat blijven doen denk ik. Een halfuur is ver (was het hier ook), maar het is echt best wel onrustig 's nachts met alle piepjes en verpleging die in en uit loopt is mijn ervaring. Ook had ik heel erg de neiging om dan toch alle verzorging zelf te willen doen (want mijn kind) en dat kwam mijn eigen herstel niet ten goede. Ik mocht onze oudste ook niet uit de couveuse/wieg halen, behalve met de voedingen, dus ik lag dan alleen maar gefrustreerd en wakker naast een huilend kind te wachten tot de volgende voeding... Maar je kan het ook een nachtje proberen. Maar voel je niet schuldig als je naar huis gaat. Je kindje weet later niet meer of mama of verpleegkundige Kim hem 's nachts de fles gaf en getroost had. Ik denk zelf dat je kindje meer heeft aan een mama die overdag alle liefde geeft en ook nog wat reserves heeft als ie straks thuiskomt.

Ze weten het niet goed, het ligt echt aan hoe hij gaat drinken. Voor de rest doet hij het gelukkig heel goed en kunnen we zelf ook het een en ander bij hem oppakken. En met drinken maakt jij sinds een halve week ook wat stapjes gelukkig. Dank voor je reactie, fijn om even iemand anders idee bij de situatie te lezen. Het zelf willen verzorgen herken ik inderdaad heel erg!

Heel herkenbaar Liennepien. Bij ons was het inroomen ook niet vanzelfsprekend. Zelf werd ik ook nog geen 48 uur na mijn keizersnede naar huis gestuurd. Onze dochter mocht toen van de NICU naar de highcare dus ging over naar een ander ziekenhuis. Daar werd ons verteld dat we konden inroomen en daarom werd ik ook ontslagen. Helaas kwamen we daar er in het nieuwe ziekenhuis achter dat dat helemaal niet kon. Het is heel pittig geweest om vanuit huis onze dochter te bezoeken en ook nog aan herstellen toe te komen. Wat betreft inroomen heb ik uiteindelijk 1 nacht met haar in het ziekenhuis geslapen. Op een gegeven moment ging haar herstel heel snel en hing het op naar huis mogen nog op het eten. De verwachting was dat het nog wel een weekje ofzo zou duren tot ze meemocht. Maar door het inroomen had ik goed te tijd om haar rustig te laten drinken. Waardoor ze opeens de helft al zelf dronk op een dag! (Op de afdeling zijn ze natuurlijk toch druk met alle kindjes, wat volkomen logisch is. Maar dit hielp haar enorm). We mochten haar daarom de volgende dag al meenemen! Ik vond de nacht alleen met haar wel pittig, los van de verzorging etc. Ik heb voor haar geboorte 6 weken in het ziekenhuis gelegen en vond het daarom ook wel een gekke gewaarwording daar weer te liggen. Zelf vond ik het wel super fijn gewoon zelf voor haar te kunnen zorgen en eindelijk wat tijd met haar door te kunnen brengen zonder constant mensen om ons heen. Dus wat dat betreft en het tijd nemen voor het drinken zou ik het zeker aanraden!