Mis mijn buik

Gefeliciteerd met de geboorte van jullie wondertjes. Heel veel sterkte de komende periode met deze vechtertjes 💙💕

Gefeliciteerd met de tweeling! Raar gevoel he? Ik voelde nog best wel een tijdje schopjes, ookal zat hij niet meer in m'n buik. Soort fantoomschopjes eigenlijk.

Wauw tranen in m’n ogen bij het lezen van alle berichten. Onze zoon is gehaald met 35+5 vanwege zwangerschapsvergiftiging/hellp. Het nieuws ‘we vinden dat je moet bevallen’ kwam echt uit het niets en ik was er totaal niet op voorbereid. Ik had hem zo graag langer de tijd gegund in mijn buik want hij deed het nog zo goed daar binnen. Het voelde echt alsof ik keihard faalde en hem niet kon geven wat hij nodig had. Ze hebben eerst nog een ballonnetje geplaatst maar niks in mijn lichaam gaf toe aan het moeten bevallen. Om 15:00 werd besloten een keizersnede te doen en om 15:15 lag ik op de OK. Veel te snel, geen moment gehad om afscheid te nemen van de kleine in mijn buik en dat maakt me zo verdrietig. Ondanks dat hij nu bij me is mis ik hem ook ontzettend daar binnen. Daar was hij toch anders, waren we samen, was hij veilig. Nu is hij uit het niets ineens de wereld in getrokken terwijl hij daar voor mijn gevoel nog niet klaar voor was (ook al doet hij het nu ontzettend goed, hij is inmiddels al 2,5 week bij ons). Ik hoop dat het gevoel wat minder wordt, elke keer als mensen er naar vragen schiet ik weer vol en het is zo moeilijk uit te leggen waarom het me verdrietig maakt terwijl hij nu bij ons is en het zo goed doet. Dus heel fijn om hier te lezen dat ik niet de enige ben die me zo voelt. Hopelijk wordt het voor iedereen hier beter en kunnen we het steeds meer loslaten.

❤❤❤🧡

Vind het fijn (dat klinkt gek..) om te zien dat ik niet de enige ben. Haal veel steun uit jullie berichtjes. Afgelopen dagen niet veel kunnen reageren maar ik lees wel alles ❤️

O wat herken ik dit! Ik ben dolgelukkig dat hij er is, maar ik heb niet echt afscheid kunnen nemen van hem in mijn buik en nu hij met 31 weken geboren is ook niet echt tijd samen gehad. Het klinkt zo suf maar de eerste dag nadat ik bevallen was heb ik onder de douche heel hard moeten huilen omdat ik hem niet bij me had, hij lag in de couveuse maar ook dat mijn buik leeg was. Ik was nog niet toe aan afscheid nemen. De bevalling was spontaan en met 4,5 uur was hij er maar die 4,5 uur alleen maar weeen gehad, totaal geen afscheid kunnen nemen. Merk dat juist nu we een ritme vinden met bezoek in het ziekenhuis me dit nog steeds enorm kan overvallen. Alle beelden die je hebt die je gemist hebt. Hopelijk verdwijnt het als hij naar huis kan 🥰

Zo herkenbaar. Ik heb zoveel moeite gehad met het niet meer zwanger zijn! Ik had hem voor mijn gevoel nog veel langer veilig willen houden. Achteraf vond ik het ook erg jammer dat ik niet veel had vastgelegd terwijl dit bij mijn eerste kindje wel meer was. En ik heb een bezorgde zwangerschap gehad waardoor ik nu denk had ik maar meer genoten, had ik maar dit, had ik maar dat. Doet me goed om te lezen dat ik niet de enige ben.

Ja, heel herkenbaar. Voor ons blijft het zeer waarschijnlijk ook bij 1 kindje. Heb het best als een soort rouwproces gevoeld niet zo'n mooie bolle zwangerschapsbuik te hebben gehad en dit nooit te zullen krijgen. Heeft inmiddels plekje gevonden naar sons toch nog confronterend zwangere buiken te zien (was zwanger van 1e tot 2e corona golf dus vrijwel niemand van vrienden familie en collega's hebben mij met buik gezien).

In het begin zeker wel gehad. Ik had mijn buik eindelijk een beetje geaccepteerd, dat ik mooi zwanger was. (Daarvoor wisselde die gedachten nog wel eens) en toen ineens was die weg. Voelde best wel vreemd. Gelukkig heb ik nog een mooie foto van een week voor de bevalling.

Dat niemand mijn buik heeft gezien, daar zit ik ook mee.. maar dat voelt ergens nog egoïstisch ook.. Ik weet nog niet zeker of wij een tweede zouden willen.. ik ben nu een jaar later nog steeds aan het verwerken. Ik wil zeker zijn dat die tweede er niet enkel zou komen uit mijn wens een zwangerschap te voldragen.

Ook hier een heel herkenbaar gevoel :). Ik ben op 30 weken en 4 dagen in arbeid gegaan. Na 3 dagen met weeënremmers (maar wel met om de 20 a 30 minuten een wee 3 dagen lang) bevallen van een zoon. Vraag me heel erg af hoe die laatste 2 maanden nog zouden geweest zijn. Hij heeft 5,5 weken in het ziekenhuis gelegen. Was mentaal heel heftig. Ik krijg ook heel vaak de reactie 'je lichaam heeft het zwaarste niet meegemaakt', 'heb jij geluk dat je er zo iets kleins uit moest krijgen'. Doet me deugd te lezen dat jullie dezelfde frustraties hebben. Ik had hem veel liever nog wat weekjes langer gedragen..