Nazorg?

Waar heb je dan precies behoefte aan?

Lastig, doel je op psychische nazorg? Misschien dat je daarvoor beste toch naar de huisarts voor kan gaan. Dat hebben wij uiteindelijk ook gedaan. We hadden zelfs meer steun aan gehad. Je kan dan vaak snel bij een praktijkondersteuner terecht en die kan eventueel verder helpen aan juiste steun. De nazorg in ons ziekenhuis was minimaal. Hebben geen hulp van een psych aangeboden gekregen omdat de wachtlijsten minimaal een half jaar waren. En maatschappelijkwerker was echt ronduit waardeloos. Zij had volgens mij zelf een burn out. Toen we om een ander vroegen kon dat niet omdat ze personeelstekort hadden 😅 Ondertussen bijna twee jaar later en hebben het meeste wel een plekje gegeven. Maar het had wel flink wat tijd nodig. Wel meer dan een jaar denk ik.

Als jij nog een gesprek wil over hoe het is gegaan, kan je dat bij het ziekenhuis aangeven. Meer om te praten over de gang van zaken. Het hoeft niet eens een klacht te zijn, maar meer opbouwende feedback. Bij ons ook 34 weken, snelle bevalling. Eerste kindje. Mijn wereld was van dat ik de dag ervoor nog gewerkt had, opeens van 1-10 cm in een kleine 1,5 uur tijd. Naar persen en uiteindelijk was m’n kind er binnen 4 uur. Dat heeft bij mij wel even de wereld op z’n kop gezet. Maar door veel te praten is het eruit gesleten. Moet ik wel eerlijk zijn, wij hadden een aantal goede verpleegkundigen die ook echt naar ons keken. Wij deden aan rooming inn, de kraamzorg kwam altijd even ook een praatje maken en de huiskamer van Ronald mcdonald huis waren altijd vrijwillers om je praatje te maken. Nu kwam er enorm veel op ons af en zijn er 1000 meningen en op het moment dat je niet afbakend dan gaan de verpleegkundigen doen wat zij het beste achten. En het lastige is dat je door slaaptekort, hormonen etc echt niet goed kan nadenken en veel maar laat gebeuren. Wij hadden minimaal problemen, maar wilden gaan voor borstvoeding. 1x per week was er 10 minuten een gesprek met een arts. Wij wilden met borstvoeding en sonde naar huis: en die arts zei: ga maar fles aanleren, is beter om met borst en fles naar huis te gaan dan met een sonde. Nu was ik perplex en de verpleegkundige die erbij zat ook: die gaf aan: ouders zijn de baas, die bepalen hoe en wat en er gaan er zat met sonde naar huis ( daarbij ben ik zelf dierenarts en weet wel een paar dingen van sondes etc…) . De verpleegkundige ging dit nog wel met de arts bespreken en wij hebben het na de terugkomst na 2 weken met de arts die de controle deed aangegeven, dat wij dit een een gek en vervelend advies vonden. Die ging dit in het team bespreken. Wij hebben ook 2 gesprekken met maatschappelijk werk gehad, ook om het in perspectief te zetten hoe de bevalling was gegaan (snel en te vroeg) en of we vervolggesprekkennnodig hadden. Zij kunnen ook wat voor je betekenen met rechten met verlof, met gesprekken met bazen die moeilijk doen of kijken of er nog andere psychische zorg nodig is. Jij bent duidelijk niet tevreden hoe het is gegaan: dus geef het aan bij het ziekenhuis, geef het aan bij de verloskundige (die van mij was zeker langsgekomen en uiteindelijk vergeten een afspraak in te plannen voor nacontrole van de wond). Ik heb zelf gebeld voor die nacontrole en ze waren het gewoon vergeten, vonden zij zelf ook vervelend.. Ik had trouwens wel nog een afspraak na 6 wkn bij een gynaecoloog en die vroeg ook hoe ik vond dat het gegaan was. Ook het gedeelte van te vroeg bevallen en evt een volgende zwangerschap. Dus mijn advies is: bel ze nog een keer op, schrijf op hoe het is gegaan in jou ogen. Dan kan zo’n ziekenhuis ook wat ermee doen… Oh ja: mijn zoontje was heel goed na geboorte en mocht een klein uur bij mij liggen voordat hij werd meegenomen naar neo. Ze waren mij nog aan het hechten. Ik ben daarna ook even alleen gelaten en later gebracht. De eerste nacht doorbrengen zonder kind in een bedje naast je viel mij ook zwaar. Ik denk dat ik bij een volgende sneller zeg: ik wil erbij. Omdat wij de volgende dag rooming inn kregen warme wij er ook direct bij. Dat vonden wij erg fijn. Maar het blijft een klinische bedoening als je kind meer zorg nodig heeft en je er niet direct bij kan….

Herkenbaar! Ik ben met 35 weken bevallen. Bevalling ging heel vlot en kijk ik heel positief op terug. De periode daarna vond ik heel zwaar. Ziekenhuispersoneel was wel behulpzaam, maar zaten in hun vaste routine. Ze gaan er dan een beetje van uit dat je wel snapt wat er allemaal gebeurt maar ik zat nog zo in een waas dat het meeste langs me heen ging. Vond er weinig ruimte voor mijn beleving en hoe het moederschap me enorm overviel. Thuis inderdaad nog 2 dagen kraamzorg, waarvan we beide dagen alsnog naar het ziekenhuis moesten voor controles dus de kraamhulp er maar een halve dag was. Periode daarna aeen baby thuis die steeds ondertemp had, gedoe met het vinden van een goede speen voor het flesje want hij was de ziekenhuisspenen gewend en die kregen we niet mee, drinken aan de borst wat voor geen meter ging. Voelde echt alsof ik het wiel opnieuw aan het uitvinden was. Bij elke nacontrole wordt heel erg doorgevraagd op mijn ervaring van de bevalling en of dit niet traumatisch was. Wanneer je dan aangeeft dat dat echt peanuts was in vergelijking met thuiskomen zonder kraamhulp met een nog premature baby ervaar ik daar weinig begrip voor. Ik worstel een beetje met hetzelfde. Alles is goed gekomen, baby doet het goed, we hebben het goed als gezin opgevangen maar toch knaagt er wel iets in de zin van, waar kan ik die erkenning vinden hiervoor. Althans, zo ervaar ik dat.

Wij hebben redelijk veel nazorg ontvangen in verschillende vormen nadat onze zoon met 27+2 is geboren. Een deel van die nazorg behoort ook tot het beleid voor extreme prematuren. Waar had jij op gehoopt? Wat had je achteraf nodig gehad?

Hier ook met 34 weken bevallen (ks) Ik was ook alleen tijdens het hechten en daarna moest ik naar een andere ruimte waar ik nog even onder toezicht bleef. Ook ongeveer een uur. Reden hiervoor weet ik niet meer precies. Alles was zo snel gegaan. Mijn man en ik hadden dit van tevoren al afgesproken. Bij mij kwam de gynaecoloog nog langs op de kraamsuite een paar uur na de bevalling om alles na te bespreken. De volgende dag is hij weer gekomen om te vragen hoe het ging. Ook kwam de verloskundige even kletsen op de kamer. Bij de 6 weken nacontrole werd er ook gevraagd hoe ik vond dat het was gegaan. En ook gesproken over een volgende zwangerschap en andere vragen die wij hadden. Op de neo hebben wij heel veel vragen gesteld waardoor er ook veel uitgelegd werd aan ons. Ik dacht soms wel van misschien vinden zij het vervelend maar er was juist begrip voor omdat wij de ouders zijn. Ik vind het jammer om te lezen dat niet iedereen zo'n positieve ervaring heeft... Dit zijn juist echt kwetsbare momenten waar mensen rekening mee zouden moeten houden en ook over in gesprek moeten gaan. Ik zie wel wat goede ideeën in de reacties staan. Ik hoop dat ts en andere dames het toch op een passende manier kunnen afsluiten 🤗

Bij een keizersnee moet je 1 uur op uitslaapkamer in de gaten gehouden worden. Tenminste dat was bij mij toen zo uitgelegd. Ze waren alleen daarna de neo te bellen en moest toen na 2 uur zelf vragen of ik mijn kinderen mocht zien. Ze waren me gewoon vergeten. 😭 en ik dacht dat het een standaard procedure. Ik zelf heb vanaf het eerste moment ook veel gevraagd en waar het kon de regie genomen (zelfs al tijdens de bevalling). Maar komt denk ik vooral door mijn persoonlijkheid. En we liepen daar 3 maanden rond. Heb het wel eens gehad dat ik het moeilijker zou vinden als ze na 34 weken op neo zouden komen. Je kind is dan wel ‘af’, kan waarschijnlijk zelfstandig ademen, maar mag dan niet naar huis. Wij mochten überhaupt dankbaar zijn dat ze nog leefden. Mijn man heeft toen trouwe s gevraagd om de weg van de bevalling nog een keer te doorlopen met verpleegkundige die bij de bevalling was. Verpleegkundige deed dat met liefde en het heeft mn man veel geholpen. Maar de nazorg van ziekenhuizen waar wij waren was echt bedroevend slecht tot niet. Ik zag bij handen op de couveuse dat het ook anders had gekund. Dat had ons wel wat sneller rust kunnen geven. We waren er laatst voor controle toen werd ons wel verteld dat we altijd terug kunnen komen als we nog vragen hebben. Misschien dat we dat nog wel een keer doen.

Ik heb vanuit de verpleging van de neonatologie en kinderafdeling het advies gekregen om contact op te nemen met de huisarts. Dit heb ik ook gedaan. Ik ben een aantal keer bij de praktijkondersteuner geweest. Daarnaast is er bij onze verloskunde praktijk een coach voor moeders. Deze coach helpt je de bevalling verwerken door het op een andere manier te gaan zien. Ehbb heet dat. Ik praat ook veel met mijn omgeving over de gebeurtenissen en heb onlangs wat gepost op Instagram en Facebook #eerlijke wolk (initiatief van prenatal) om mijn verhaal een beetje te kunnen doen en aandacht te vragen voor het ontbreken van de blauwe wolk.

Dank voor jullie reacties dames. Ik ga maandag contact opnemen met mijn huisarts om eens met haar te kijken wat er mogelijk is.

Jou verhaal lijkt een beetje op mijn verhaal, ik heb 4 weken in het ziekenhuis gelegen i.v.m. gebroken vliezen, na de geboorte 34 + nog 2 weken in het ziekenhuis gebleven daarna mochten we naar huis. Ik heb couveuse nazorg gekregen kraamverzorgster is zeker nog een week elke dag langs geweest.

Wij zouden 4 dagen couveuse nazorg krijgen. Maar omdat wij op dag 9 na de bevalling naar huis mochten vielen we nog in de "gewone" kraam periode en hebben we uiteindelijk op dag 9 toen er net hoteldebotel thuis kwamen een uurtje iemand gehad en de dag erna maar dat komt echt niet binnen dan hoor.

Wat vervelend, mijn kraamverzorgster vertelde me dat de verloskundige zich ermee ging bemoeien over de nazorg🙈 maar zij had zelfs zo iets van, daar heb je niks over te zeggen.. uiteindelijk hoefde ik alleen aan het personeel van de neonatologie te vragen voor de papieren..🤷‍♀️ ik denk in dit geval dat je het gewoon moet treffen met de kraamverzorgster 🙈

De vragen rondom de bevalling en mijn gevoelens daarbij heb ik besproken met de gynaecoloog en verloskundige. Hij zei je kan altijd om een gesprek vragen als je daar behoefte aan hebt. Echter de problemen die ik heb ervaren/ nog steeds ervaar in het ziekenhuis zijn slecht bespreekbaar, ik vind dat iedereen naar elkaar wijst. Waar wil je precies over in gesprek?