Onzekerheid en machteloosheid

Vanochtend aangekomen in het ziekenhuis en kregen direct te horen dat Bowi het redelijk goed deed. Ze hadden de beademing kunnen verminderen. Opgelucht zat ik naast de couveuse, ik was weer een beetje gerustgesteld. Tot dat 5min later de kinderarts binnen wandelende en vertelde dat ze nu toch wel weer aandacht willen geven aan de open ductus. Aangezien hij weer begon op te knappen was dit iets waar ze dan ook direct weer mee verder willen. In eerste instantie niet meer over nagedacht. Ze vertelde dat er wel een grote kans is dat dit operatief gedaan gaat worden. Bam! Daar kwam de klap weer, ik raakte meteen in paniek ervan en begon ook direct te huilen. Hij knapt op van t een en het ander staat alweer voor de deur. Hij ligt nu in Maastricht maar voor die operatie zou hij naar Aachen moeten... Vanmiddag hebben ze nieuwe echo gemaakt, en we zijn nog steeds het wachten tot ons verteld wordt hoe en wat... Ik hoop oprecht dat ze het alsnog gewoon met paracetamol kunnen doen. Vorige week hadden ze het geprobeerd met inbubrofen maar toen kreeg hij drie dagen later opeens een darminfectie. Dus de kans dat ze het toch weer met ibru gaan doen is klein. Wanneer houd het allemaal op, wanneer kan mijn kleine baby zich eindelijk gewoon rustig focussen op sterker worden en mee naar huis gaan😔 We hebben nu al een paar dagen niet mogen buidelen, en dat begint me echt op te breken. Heeft iemand ervaring met een open ductus die operatief is gedicht?