Pijnlijk

Ja, helaas herken ik wat je zegt. Vind het ook moeilijk om zwangere vrouwen te zien. Ik was met 33+6 nog helemaal niet klaar met zwanger zijn..

Nou op zich was ik klaar met het zwanger zijn omdat ik zo ziek was. Maar ik had zo graag een normale zwangerschap gehad. En ook tot minimaal 37 weken rond willen lopen met mijn dikke buik. Nu merk ik dat ik toch wel wat jaloezie voel als iemand langer zwanger is dan ik het überhaupt heb kunnen zijn.

Hoi! Ik herken het absoluut. Ik beviel met 33+5 van mijn zoontje. Inmiddels is hij ruim 4 maanden en zitten we nog steeds in de ellende. Hij mocht na de bevalling na 2+2 weken naar huis met een sonde. Maar inmiddels heeft hij al een ziekenhuisopname gehad door het RS virus. Daar bovenop heeft hij uiteindelijk ook nog covid en het griepvirus gekregen. Het is de vraag of hij nog opgenomen moet worden, omdat hij al 1,5 maand hooguit halve flesjes drinkt en nog steeds tobt met zijn gezondheid. Hij heeft opnieuw een sonde gekregen op ons aandringen, omdat hij in een maand tijd maar 200 gram was aangekomen. De babytijd is tot nu toe verre van leuk geweest en ik weet hoe het ook kan zijn. Ik heb namelijk al een dochtertje van 2,5. Een van mijn beste vriendinnen is pas bevallen en had de bevalling waar ik stiekem ook op had gehoopt. Alles gaat goed, alles loopt, gewoon mooi termijn/kraamweek/baby die gezond is etc. Ookal gun je haar de wereld, het doet hartstikke pijn. Ik heb ook erg veel moeite met zwangeren.. had nog zo graag willen genieten van een dikke buik en het getrappel. Tsja ik kan eindeloos doorgaan wat ik allemaal heb gemist. Fijn dat er meer zijn en dat het gewoon besproken wordt. Ik voel me vaak heel eenzaam

Dat klinkt heel heftig! Ik heb het “geluk” dat het mijn eerste kindje is en ik haar al mijn aandacht kan geven, maar ik heb me wel eens afgevraagd hoe ik het had moeten doen als we nog een kindje hadden😮. Wel goed dat je je gevoel hebt gevolgd wat betreft die sonde. Ze bedoelen het wel allemaal heel goed in het ziekenhuis, maar wij hebben ook al heeel vaak gemerkt dat je echt voor jezelf moet opkomen. Dan ben ik maar de “vervelende/brutale” ouder. 🤷🏻‍♀️ Ik wil het beste voor mijn kind en ondanks dat ik geen arts ben lijkt het toch alsof ik sommige dingen beter in kan schatten dan de artsen. Die eenzaamheid is herkenbaar. Als ik dit wel eens met iemand bespreek is vaak de reactie: ja het is niet iedereen gegeven, of je mag blij zijn dat ze nu gezond is of dat je überhaupt een kindje hebt etc..

Ik herken het zeker, was een van de eersten in mijn vriendinnengroep en ook hier veel waar een zwangerschap uit een boekje is. Ik had ergens gehoopt dat ze nu wat meer begrip zouden hebben als zij zelf 32 weken waren (termijn waarbij mijn dochter zich plotseling liet zien), maar, en dat begrijp ik ook, ze zitten volledig in hun eigen bubbel. Ook het feit dat eentje maar door bleef gaan over dat ze het zo fijn vond dat ze na een paar uur direct naar huis mochten hoe fijn het wel niet was met de kraamzorg heb ik echt een paar keer wat weg moeten slikken. Ik gun mijn vriendinnen al het geluk van de wereld maar inderdaad het doet soms pijn dat je het zelf allemaal hebt moeten missen❤️.

Nou idd. Hoe close je ook bent met vriendinnen. Ze begrijpen je niet. Ben bevallen met 33 en 35 weken. Nu bijna 30. En zeggen ze: aa nog 3 weken volhouden ben je voorbij je zoons termijn. Ga je mee een eindje wandelen? "Uuh nee ik moet bedrust houden om weer een vroeggeboorte tw voorkomen" wtf kom je met die vraag. Of; ach ik leef met je mee ik moest ook zoveel.op controle zoals jij naar het zh was echt een drama!! (Ik.ga voor een cervixmetinf en bloeddruk en zwangerschapsdiabetes, en die dame ging voor de placenta) Ze begrijpen je niet. Alleen als ze het hebben meegemaakt.

Niet perse pijnlijk. Af en toe wel een steek jaloezie maar dat heeft meer te maken dat je toch een rouwproces ingaat. Je rouwt om de bevalling en kraamtijd die je had willen hebben en die je gemist hebt. Mijn jongste is volledig onverwachts met 32 weken geboren. Ik had met mijn oudste een heerlijke kraamtijd en bevalling dus ik wist helaas wat ik mis liep. Er komt ook geen derde meer dus het was voor mij wel echt even slikken dat ik dit nooit meer mee ga maken. Daarnaast was het ook middenin de covid-19 beperkingen en dat hielp niet echt mee. Mijn vrienden (en familie) waren gelukkig heel begripvol. Sommige vrienden die na mij zwanger zijn geworden hebben zelfs excuses aangeboden omdat ze pas door hadden hoe zwaar het voor ons geweest moest zijn toen ze zelf ouders werden. Was helemaal niet nodig want iedereen heeft heel lief hulp aangeboden in die zware periode. Een vriendin van mij gaat nu door hetzelfde als wij destijds (ook prematuur, op dezelfde afdeling als onze jongste) en ik merk dat dit best wel veel terug oprakelt bij mij. Ik hoor dan toch 10000x liever zwangerschappen waar het goed en makkelijk gaat.