PTSS / traumatische bevalling

Hoi lieverd! Ik reageer even hier. Ja op zulke momenten ga je weer begrijpen waarom je verliefd bent op je partner. Maar het is ook ontzettend onroerend om je partner zo sterk te zien. Mn dochter heeft uiteindelijk maar 2 dagen op de NICU gelegen. Maar het feit dat zij 2 nachten niet bij me was achtervolgd mij nog dagelijks. En ze is 7 maanden gevorrigeerd 6 maanden. Ze lag daar zo moederziel alleen op een kamer in een open couveuse, dat wel. Toch grijpt dat beeld me nog aan en gaan we met EMDR daar vaak specifiek nog op in. De klachten vormde zich pas kort na de bevalling. Ik voelde me intens verdrietig hoe alles was gelopen. Ik maakte er een gedicht over Ik noemde het: en hoe gaat het met jou? Als mensen vragen hoe het met me gaat, weet ik niet zo goed wat voor antwoord ik daar op moet geven. Vaak zeg ik gewoon wat ik denk wat ze willen horen en dat het heel goed met me gaat. Maar in werkelijkheid is het een smeltkroes van verschillende emoties. Allereerst voel ik mij omzettend dankbaar voor het feit dat ik een prachtige dochter op de wereld heb mogen zetten, ondanks zij iets te vroeg was. Maar ik voel mij ook ontzettend schuldig, schuldig omdat ik jou niet langer in mijn buik kon beschermen en dragen, waardoor jij nu extra hard je best moet doen. Ik kijk naar hoe jij aan het strijden bent en dan huil ik zachtjes. Ik voel me boos, want waarom moest IK weer een zwangerschapsvergiftiging krijgen en kon ik geen zorgeloze zwangerschap hebben. Verder voel ik me angstig, doe ik het wel goed? Of moesten we toch langer in het ziekenhuis blijven? Eerlijk gezegd voel ik me ook eenzaam en onbegrepen, want het is toch goed gekomen? En Y doet het nu toch goed? Ik moet vooral lekker gaan genieten, maar dat lukt nog niet. Ook rouw ik stiekem om de abrupte afscheid die ik moest nemen van mijn buik, vaak vond ik het ontzettend zwaar. Maar nu hij zo ineens en onverwachts weg is, mis ik hem elke dag. Jouw getrappel, jouw liefde en het feit dat jij 24/7 bij mij was. Zwanger zijn is een van de mooiste maar ook zwaarste dingen die ik heb mogen meemaken. Het gaat nu onwijs goed met m’n dochter. Ze had wat opstartproblemen en ze heeft problemen met haar darmen. Kan komen door vroeggeboorte of een andere oorzaak. Ik kan je wel aanraden I’m kinderfysio vroeg in te schakelen. Premature kinderen hebben vaak de neiging om zich te over strekken en hebben moeite met prikkel verwerking. De fysio komt hier elke 1 x in de 2 weken aan huis en m’n dochter over strekt zich echt veel minder vaak en krijgt elke keer oefeningen. Verder krijgt ze ook Bv en groeit ze ontzettend hard. Ook raadt ik je aan im lid te worden op fb van de pre eclampsie groep. Zij weten precies wat je hebt doorgemaakt. Klachten die ik heb zijn: Extreem vermoeid Vergeetachtig Hoofdpijn Hoge bloeddruk niet zo hoog als in ziekenhuis toen heb ik de 220 bovendruk aangetikt. Verder heb ik ook moeite met m’n dochter ergens achterlaten en vind ik het moeilijk om foto’s terug te zien van tien ze nog zo klein was met een sonde.

Hier komt mijn (lange) verhaal: Op zondagochtend 17 oktober 2021 werd ik wakker, zoals iedere andere ochtend. Alleen deze keer niet met druk getrappel. Ik vond het raar en ik hield het in de gaten. S middags voelde ik nog steeds niks. Ik ging 2 uur op mijn linkerzij liggen en porde wat. Geen reactie. Ik begon me nu wel wat zorgen te maken. Rond 19 uur belde ik de verloskundige en ik kon rond 20 uur langs komen. Ze luisterde naar de hartslag en deze was sterk. Ze porde een paar keer en weer geen reactie. "Je bent nu 32 weken dus protocol is dat je naar het ziekenhuis gaat voor een ctg. 9 van de 10 keer is er niks aan de hand dus je hoeft je geen zorgen te maken. We waren rond 21 uur in het ziekenhuis en ik werd een uur aan de ctg gelegd. In eerste instantie zag alles er goed uit. Het hartritme had wel een wat afwijkend patroon maar niks om zorgen om te maken. Ik werd nog een uur aan de ctg gehangen en er werd een echo gemaakt. De gynaecoloog stond op en gaf aan dat de baby wel heel stil lag. Ze ging overleggen met een ander ziekenhuis. 23:15. Ze komt de kamer binnen en geeft aan dat de baby NU gehaald moet worden. Nog voor ik iets kon zeggen moest mijn kleding uit en kreeg ik een catheter en infuus en werd ik naar de OK gereden. 23:47. Onze zoon is geboren met 32+0. Lijkbleek. Hij had een hb van 1,9. Hij had in de uren/dagen voorafgaand bijna al zijn bloed aan mij gegeven. Zoals een bevriende arts zei: eigenlijk niet met het leven verenigbaar. Ze konden in eerste instantie geen infuus bij hem aanprikken want zijn aderen waren dichtgeklapt omdat er geen bloed meer zat. Gelukkig is dit uiteindelijk wel gelukt en hebben ze hem via dat infuus 2 bloedtransfusies kunnen geven. Door het drukverschil heeft hij een hersenbloeding gehad. Hij werd diezelfde nacht nog naar een ziekenhuis met een NICU gebracht. Ik mocht hem pas na 5 dagen voor het eerst vasthouden. Na 8 dagen werd hij overgeplaatst naar het WKZ, daar kreeg hij een hersenoperatie omdat de druk op zijn hersenen aan het toenemen was. Hij heeft 5 weken op de NICU gelegen. Waarschijnlijk heeft hij wonder boven wonder geen grote schade opgelopen. Hij ontwikkelt zich boven verwachting en kan dingen die hij nog niet hoeft te kunnen. Tegelijkertijd heeft hij moeite met prikkelverwerking en heeft hij ongeveer 2 keer per week non-epileptische aanvalletjes doordat hij bepaalde prikkels niet aankan. Hoewel de artsen super positief zijn en we volgens hen geen reden tot zorgen hoeven te hebben, ben ik doodsbang. Ik ben bang dat alsnog iets met hem aan de hand is wat ze niet konden zien. Gelukkig heb ik hier professionele hulp voor.

Zo herkenbaar wat je zegt over schuldgevoelens. Ik heb dat nu, een half jaar later pas zo sterk. Ik zou liever alle pijn en ongemakken willen hebben als dat zou betekenen dat mijn zoon langer in mijn buik had kunnen blijven. Ook het stuk over rouw herken ik. Dat heb ik inmiddels wel redelijk af kunnen sluiten maar ik miste zoveel kleine, stomme dingen zoals een babyshower, een beeldje van mijn buik laten maken, zwangerschapsverlof. Zelfs de weeën, die ik nooit gehad heb, miste ik.

Twijfel om te reageren op deze topic, jouw verhaal DLPI komt dichtbij. Ik heb het HELLP syndroom gehad en ben heel erg ziek geweest. Ik zal je het hele verhaal besparen, daar kan ik een boek over schrijven. Ons meisje is 6 weken te vroeg geboren. Waarschijnlijk was ik al langer ziek, waardoor de placenta niet goed meer werkte. Ons meisje is prematuur en dysmatuur geboren (41cm, 1760 gram). Herken alles van wat je schrijft; schuld gevoel, het missen van de kleinste dingen, je alleen voelen, machteloosheid, nachtmerries, niet kunnen genieten… Ik krijg nu EMDR therapie en dat werkt erg goed, maar ik ben er nog lang niet. Ook fysiek een flinke klap gehad en veel ingeleverd. Het is zwaar… maar ik wil je zeker adviseren om naar een psycholoog te gaan, dat gaat je zeker helpen. Veel liefs ❤️

Wat een jaar... Een miskraam, daarna een middes abortion en de derde was raak, dat ben jij geworden ons bijzondere meisje. Zwanger zijn was zo spannend, want al 2 keer eerder dat jaar had mij lichaam mij in de steek gelaten. Wat was ik blij dat ik 25 weken was.... De "veilige" zone. Nu konden ze jou helpen als je eerder kwam... Een feestje toen ik 28 weken was, nu had je goede kansen. Achteraf weet ik waarom ik daar zo druk mee was. Een voorgevoel zeg ik maar. 29 weken en 5 dagen. Wat voelde ik je goed en wat genoot ik van zwanger zijn. Nog een paar weken en dan verlof. Ik genoot van elke minuut, van elke beweging. Toen ineens, einde middag 16.00 uur, mijn vliezen braken. Ik wist het direct, dit is misse boel. Nu gaat gebeuren waar ik bang voor was. Eerst naar de verloskundige, indedaad gebroken vliezen, door naar het ziekenhuis en uiteindelijk moest ik naar Zwolle. Want ik was nog geen 32 weken, dus moest, als jij eerder zou komen in Zwolle zijn. Om 19.30 uur vertrok ik naar Zwolle, zonder weeën. Helaas begonnen die in de ambulance toch echt en kwam ik direct in een weeënstorm terecht. Ik was 0. 20.30 uur in Zwolle en werd direct naar de verlos kamer gebracht. Want ik zou gaan bevallen... Een bevalling en persen terwijl dat alles in je lichaam toet dat het nog veel te vroeg is... Een slap mini mensje dat uit je komt die direct weg wordt gehaald. In mijn eentje wachten op de verpleegster van de nachtdienst tijdens de overdracht, terwijl ik nog vies op het bed lig. 3 uur later pas mijn meisje zien vol slangetjes en snoertjes. 3 weken NICU, een ziek kind en genetisch onderzoek. 8 weken ziekenhuis in totaal... Ik weet haast niet bij welk trauma ik moet gaan beginnen...

Lees dit nu pas! Dankje, en gelukkig is er een psycholoog aan mij gekoppeld tijdens mijn opname vanuit het ziekenhuis. Hoe gaat t met je dochter?

Brrr wat heftig zeg!! Hoe gaat het nu? Krijg je hulp (aangeboden)?

De wachttijden in de ggz zijn lang.... 8 mei kan ik terecht dan gaan we maar eens kijken

Bizar.. dat er vanuit het ziekenhuis niet direct (interne) hulp is aangeboden vind ik door mijn eigen ervaring zo gek! Ik had preventief al een psycholoog aan mijn bed staan namelijk.. Bijzonder dat niet alle zorg gelijk is in Nederland. Ik hoop heel erg dat je na komende week snel je verhaal kwijt kunt én kunt beginnen met verwerken en de hele ervaring een plek kunt geven.

Ons meisje doet het echt heel erg goed gelukkig. Ze groeit, drinkt en eet goed. Ze lacht de hele dag door☺️ dus dat maakt veel goed na alle ellende

Ik kreeg in elk ziekenhuis wel een maatschappelijk werkster aangeboden, maar daar heb ik helaas niet vel aan gehad.

Aaah heerlijk! Zo fijn! Ik ben ook echt zo blij dat onze dames t zo goed doen, had niet in die rollercoaster door willen gaan (al was dat natuurlijk gewoon gebeurd als t nodig was). Geeft zoveel rust nu!

Pfff dat geloof ik wel.. die wachtlijsten zijn verschrikkelijk. Ik hoop heel erg dat je je snel beter voel t en het allemaal een plek kan geven! Ik denk vaak dat ik t allemaal best wel al verwerkt heb, maar soms komt t ineens keihard naar boven en kan ik alleen maar huilen. Ik kan me dan ook echt aan aansteller voelen aangezien de meisjes t ontzettend goed doen, wat nergens op slaat want mn gevoel mag dr ook gewoon zijn

Je gevoel mag er zeker zijn!

Wat een verhaal... wat goed dat je het hier neerzet. Wat traumatisch allemaal. 😔🌷

Omdat ik toch ook het even kwijt moet... in het super kort: Gebroken vliezen met 23+5. Opname in het ziekenhuis. Zoontje van 16mnd thuis. Uiteindelijk 3,5 week kunnen rekken, maar toen begon zaterdag toch echt de weeën. Zette niet door, maar wel tot maandagmiddag weeën gehad. En ineens werd het spoed. Onverwacht ineens na OK. Partner bijna te laat, rende tijdens de ruggenprik binnen. Ruggenprik werkt niet. Algehele narcose. Ons meisje wat niet ademt. Hartmassage. Ze is er. Mama op de uitslaapkamer met helse pijn. Ongekende pijn. Kutzuster die zegt dat ik mij aanstel. Achteraf bleek mn infuus geknakt te zijn. Ik kreeg nul pijnstilling. En nu in de nieuwe rollercoaster. Ze ligt op de NICU. Hopen, duimen dat alles goed komt. 🙏

Jeetje wat een heftig verhaal. Heel veel sterkte, zet hem op kleintje 💪🏻❤️

Oh mijn God.. wat bizar ook gewoon! Dit is toch gewoon ongekend falen van het ziekenhuis en de artsen ook. Ik duim ontzettend met je mee voor de kleine meid, maar ook voor jouw eigen herstel! Hoe gaat het lichamelijk met je en met de pijn? Krijg je (al) hulp? Voel je vooral vrij je gedachten en gevoel te delen, alles mag er zijn, hoe klote het ook kan voelen!

Heel veel sterkte en beterschap. Zet hem op kleintje! Die minimensjes zijn zo sterk... Ze kan het!

Jeetje wat heftig! Veel sterkte!