PTSS / traumatische bevalling

Nu ruim 2 jaar na de traumatische bevalling heb ik nog steeds veel klachten zoals verhoogde alertheid, concentratieproblemen, slaapproblemen.. Zit nu een jaar met een burn out thuis dus het is ook een beetje de vraag welke klachten bij wat horen. Ik heb al eens 5 sessies EMDR gehad wat de scherpe kantjes eraf heeft gehaald. Nu heb ik me aangemeld bij een psycholoog maar daar zijn de wachtlijsten erg lang. Via het werk kan ik starten met een traumatherapeut. Heeft iemand daar ervaring mee?

Jeetje wat heftig. Heb geen ervaring met een traumatherapeut. Hopelijk helpt het je ❤🙏 Je zegt dat het de vraag is welke klachten bij wat horen. Een burnout staat nooit op zichzelf. Vraag niet te veel van jezelf. Pak 1 ding tegelijk aan, dan volgt de rest vanzelf. Sterkte 😘😘

Ik heb geen ptss opgelopen tijdens mijn bevalling, maar juist van mijn zwangerschap. Ik ben met 5,5 week doodziek geworden, hield niks binnen en hing alleen maar boven de emmer. Uiteindelijk met 9 weken mijn eerste opname gehad voor vochttekort. Er volgde er nog 3 daarna. Met de opnames had ik al heel erg het gevoel niet welkom te zijn, als aansteller gezien te worden. Met mijn 4e opname heb ik een sonde gekregen, ik was teveel afgevallen en het lukte me helemaal niet meer te eten of te drinken. En als ik het wel probeerde kwam het er gelijk weer uit. Ik heb toen ook 2 nachten in het ziekenhuis geslapen, heb psychisch ook echt een klap gehad toen en is er een psychiater vanuit het ziekenhuis in beeld gekomen. Die heeft me aan de antidepressiva en slaapmedicatie gezet. Sondevoeding duurde lang om op te bouwen, ik trok meerdere keren aan de bel dat ik nog steeds veel overgaf, ik nog steeds te weinig vocht binnen kreeg en er iets aan medicatie voor de misselijkheid veranderd moest worden. Ik lag er in die periode nog erger bij dan de keren dat ik werd opgenomen, maar ik had een sonde en dat was voldoende volgens de gynaecoloog…… Ik had de kracht niet meer voor mezelf op te komen, ik kon amper uit bed en geen licht verdragen. En hoewel de zwangerschap heel erg gewenst was, heb ik overwogen de zwangerschap af te breken. Ik ging er aan onderdoor, lichamelijk en geestelijk. Mijn vriend heeft het uiteindelijk via de psychiater voor elkaar gekregen dat ik andere medicatie ging krijgen voor de misselijkheid. Gyn durfde het niet aan omdat het een wisselwerking kon geven op antidepressiva, maar na dus wat gesprekken over en weer intern is er toch besloten het te starten. Ik moest hiervoor dan wel voor observatie naar het ziekenhuis. Gevraagd of ik ondertussen dan een zak vocht mocht hebben, maar helaas ook nu kreeg ik het weer niet. Ik knapte met andere medicatie langzaam op, inmiddels was ik 20 weken en kon ik langzaam weer zelf wat eten en toen mijn neus ontstoken raakte heb ik de sonde eruit gehaald en geen nieuwe terug laten plaatsen. Na 9 weken was de sonde eruit. Ik heb me 6 weken iets beter gevoeld, maar met 26 weken gleed ik weer af. Ik trok aan de bel bij mijn verloskundige, meerdere keren in de weken die daarna kwamen maar er werd niet naar geluisterd. Ik voelde me alleen, afgewezen en een enorme last. De laatste weken was het weer overleven en heel veel op bed liggen. Met 36+4 braken mijn vliezen, gezien ik met de psychiater een heel duidelijk bevallingsplan had geschreven en er geen complicaties waren kijk ik fijn terug op mijn bevalling. Dat er 3 zusters aan mijn bed hebben gestaan die me niet durfde te prikken en uiteindelijk de gynaecoloog ook nog eens mis prikte omdat ik zo’n vochttekort had vergeten we dan maar. Ze hebben op hoge snelheid er een liter vocht ingepompt omdat ik zo verzwakt was dat ik amper de kracht had voor een bevalling. Maar het is me gelukt na een uur persen en een knip. Waar ik wel nog heel verdrietig van wordt, de afkickverschijnselen bij de kleine van mijn antidepressiva. Als hij ziekjes is na een vaccinatie kan hij weer zo kreunen en dat gaat bij mij door merg en been. Maar mijn hg zwangerschap en me niet gehoord voelen heeft bij mij echt een trauma opgeleverd. En dat trauma was er eigenlijk altijd al, want dat is me helaas ook al eerder overkomen dat er totaal niet geluisterd wordt met alle gevolgen van dien….

Wat een vreselijke periode moet dat voor jou geweest zijn waar je juist tegelijkertijd zo gelukkig om bent aangezien het zo gewenst was! Echt bijzonder hoe verschillend artsen en verpleegkundigen kunnen zijn. Je zou toch denken dat ze de patiënt centraal zetten en daar alles aan doen, maar er lijken bijna andere belangen te spelen! Hoe gaat t nu met jou?

Met de kleine ging alles goed in de buik, en dat hielden ze een beetje als leidraad aan geloof ik. Hoe ik er verder bij zat maakte niet uit had ik het idee. Het had zo anders kunnen zijn door er af en toe een zak vocht en vitamines in te gooien, misschien dat mijn hele zwangerschap dan niet zo zwart had geworden. Aparte is ook dat elk ziekenhuis hier een ander protocol in heeft en anders handelt. Moet zeggen dat ze ook niet alles verkeerd hebben gedaan hoor, want met mijn eerste opname stond er een dietist naast mijn bed die me ook echt super heeft begeleid en ook de psychiater heb ik veel aan gehad om niet nog verder af te glijden. Maar de gynaecologen kunnen echt nog wel wat leren en soms eens verder kijken dan een protocol. Wat ik ook nog steeds niet snap, en wat ook letterlijk in mijn dossier staat is dat hun vinden dat een liter vocht per dag (die ik grotendeels ook nog is overgaf) genoeg was. Hoe dan? 🤷🏼‍♀️ Als het goed is komt er hierover ook nog een gesprek met het ziekenhuis, psychiater is hier mee bezig. Verder valt het me echt niet tegen hoe het nu met mij gaat. Ik had mijn herstel echt veel erger verwacht. We zijn inmiddels 7 maanden na mijn bevalling en ik ben op 80% van mijn energie weer. Fijne is dat ik echt een makkelijk mannetje heb die het heerlijk vind om samen op de bank een tukkie te doen en mijn werk die het weer langzaam opbouwde met mijn uren. Volgende week ga ik weer mijn volledige uren werken (ik had nu nog 1 vrije dag, ik werk 24 uur) en ben benieuwt hoe zo’n werkweek dan weer gaat. Psychisch, ik kan er af en toe nog heel erg mee bezig zijn. Er zijn een hoop vragen en ik vind het ook heel lastig om zwangere vrouwen te zien die het wel goed af gaat. Gezien ik een trauma heb met de ggz vind ik het heel lastig of ik hier verder wat mee wilt gaan doen.