Tips laatste periode ziekenhuis extreem prematuur

Wauw, wat een kanjers zijn jullie!! Wij hebben maar 8 weken ziekenhuis gehad en ik kan me nog goed herinneren dat de muren enorm op me af kwamen. Ook de onzekerheid van wanneer krijgen we nu het nieuws dat we mogen gaan breekt op. Ook werd ik op een gegeven moment gek van het ziekenhuis schema en alle medewerkers die langs kwamen. Iedereen zette zich natuurlijk op een fantastische manier voor ons in maar ik wilde dolgraag een kraambubbel hebben. Bij ons ging het andersom, ze zeiden steeds dat we bijna mochten gaan maar de laatste stapjes zelf leren drinken waren pittig en gingen minder snel dan verwacht. Dus horen dat je bijna mag gaan terwijl het niet zo is, is ook lastig. Het is in ieder geval fijn dat ze eerlijk zijn. Maar de teleurstelling snap ik goed. Kan me voorstellen dat twee weken als oneindig lang voelt, maar probeer je gewoon maar te verheugen op het thuis komen. Hoop houden hielp mij ook enorm. Even een potje janken als alles tegen zit en dan later op de dag samen grapjes over maken. Verder gingen wij soms uit lunchen om wat afleiding te hebben, ik ging tijdens de slaapjes vaak winkelen (die zaten om de hoek dus ik was met vijf minuten terug in het ziekenhuis als de verpleegkundige belde) en wat meer bezoek uitnodigen of video bellen met familie en vrienden hielp ook. Af en toe even kunnen klagen of over andere dingen praten helpt. Zet hem op komende weken, jullie zijn al zover gekomen de afgelopen weken.💪💪

Bij ons hielp het om in die laatste weken af en toe 1 dag echt thuis te blijven. Aan de ene kant was dat bizar moeilijk, en aan de andere kant heb ik in de laatste twee weken twee keer een dag helemaal voor mezelf gehad, lekker in bad, even naar de schoonheidsspecialiste, even een extra dutje. Dit zorgde er echt voor dat de laatste loodjes in het ziekenhuis vol te houden waren. Ik vond het dagelijks afscheid nemen van de kinderen ontzettend moeilijk , vooral toen ze bewuster begonnen te worden van ons. Naast een paar keer thuis zijn heb ik ook juist toen we bijna naar huis mochten in het ziekenhuis gelogeerd, dat was ook heel erg fijn. Maar die laatste weken zijn echt echt echt het aller zwaarst. Het wordt toch echt een soort van uitzitten, en een echte goede modus hadden wij ook nog niet gevonden. Wel mochten ze steeds vaker even van de monitor, dus kon je ze even bij je laten na de voeding, of gewoon even met een van de twee even rond lopen door de kamer. Van dat soort momenten probeerde ik dan maar te genieten. Omdat wij al een ouder kindje hebben konden wij de avonden niet gaan waardoor wij er vaak de hele ochtend en een groot gedeelte van de middag waren. Daardoor was de avond voor de oudste, en als hij eenmaal in bed lag was er voor ons ook even rust, dat maakte wel dat het ziekenhuis ook soms even ‘uit’ stond. Het gewoon echt heel zwaar zo’n super lange opname! En of je nou een dagje me-time kiest, of iets heel anders, dat maakt niet uit! Maar weet dat wat je ook doet, je doet het met liefde ❤️ heel veel sterkte.

Hou vol lieverd! Jullie zijn van ver gekomen en jullie kleine kanjers ook. 💜

Het hielp mij om zelf een datum te prikken (op moedergevoel) waarop ik dacht dat ze thuis zou komen. Naar die datum ontzettend toegeleefd waardoor de dagen wat dragelijker werden. Ik had mezelf als het ware zelf perspectief gegeven. Deze datum niet benoemd aan het personeel. Zo heb ik het als het ware omgedraaid. En jawel precies op die dag mocht ze naar huis! Mocht dat niet zijn geweest was ik die dag extra verdrietig, maar ook weer een stap dichterbij dat ze wel naar huis kon. Het heeft mij daardoor net wat meer gegeven dan die onwetendheid.

Wow wat een lange periode! Zoveel respect dat jullie het zo lang vol hebben gehouden! Onze tweeling heeft maar 3 weken op de nicu gelegen (ik daarvoor wel 7 weken opgenomen gelegen dus weet wel wat een lange periode ziekenhuis met je doet) Ons hielp het de laatste dagen om er elke dag even op uit te gaan, en dan bedoel ik een boodschapje of een wandeling. Ik wilde zelf niet naar huis toe omdat ik het moeilijk vond om thuis te zijn, omdat onze hond daar niet was. Die was tijdelijk ondergebracht bij familie. Ik heb hem een aantal keer naar het ziekenhuis laten brengen om daar met hem te gaan wandelen. En wij verwende ons zelf met 2 x per week lekker eten te laten bezorgen in het ziekenhuis. 🫣

Hi Lindsey, De laatste loodjes wegen ook zwaar en de dagen duren lang. Ons zoontje is geboren met 24+4 en heeft bijna 5 maanden in het ziekenhuis gelegen, ver voorbij de uitgerekende datum. Een paar tips: - vraag ipv naar een datum naar de voorwaarden van ontslag. Als je weet wat er moet verbeteren kan je zelf ook beter inschatten of het bijna zover is. Wees specifiek, dus bv hoeveel ml moeten ze zelf kunnen drinken (en stel kritische vragen: moet dat echt, of is een sonde ook oke?) - wij deden vaak een 'uitje' in de middag met zn tweeën of alleen. Dat kan iets simpels zijn maar soms ook echt iets waar je naar uit kan kijken, dat helpt. - vraag of je extra dingen mag doen. Wij konden niet blijven slapen, maar kregen toch een bed bij zijn bedje zodat we liggend konden knuffelen. En op het eind mochten we met een mobiele monitor een blokje om het ziekenhuis. Zeker als je zo lang in het ziekenhuis bent, willen ze nog wel eens wat extras voor je doen. - check bij elkaar waar je behoefte aan hebt. Mijn man is op het eind toch wat gaan werken. Dat vond hij fijn. Goed om ook naar elkaar uit te spreken. Heel veel succes met de laatste weken, je kunt het!

Jeetje 24 +4 en 5 maanden ziekenhuis. Bedankt voor de tips! Hoe gaat het nu met de kleine?

Het gaat heel goed met hem, hij is nu 2 jaar. Hij loopt op veel vlakken achter maar geduld blijft het toverwoord. Hij heeft daar geen last van, zijn tempo volgen met hier en daar wat hulp (bv fysio) en wij hebben een heerlijk vrolijk mannetje thuis en dat is het belangrijkste 😊