Tv: handen aan de couveuse

Ik heb het eerste seizoen ook gekeken. Dat vond ik heel intens omdat de verhalen zo dicht bij de onze kwamen. En we voor het eerst weer werden geconfronteerd. Nu zijn mijn dochters bijna 4 jaar en gaat het super goed met ze en merk ik dat ik de beelden gewoon onze werkelijkheid zijn geweest. En we zo veel geluk hebben gehad. Merk wel dat hoe ouder ze worden hoe minder ik ze als extreem prematuur zie.

Ik volg het inderdaad. Vindt het mooi maar ook heftig om te zien. Ben heel snel geëmotioneerd bij sommige beelden maar komt ook omdat onze dochter prematuur is. Gelukkig enorm sterk vanaf het begin dus ze heeft het goed gedaan en nu nog steeds. Maar raakt me dus wel meer. Dat ik ook denk potver wat ben ik trots en enorm blij met dit meisje ❤️❤️ Jij?

Wij zijn nu 2 mnd thuis met ons zoontje die met 28w is geboren. Ik herken veel en veel raakt me ook. Het is bij ons zoontje nooit zo spannend geweest dat we bang waren om hem te verliezen of dat het echt heel zorgelijk was, maar ik kan zo meeleven in de emoties die de ouders daar laten zien. Verder raakt het me erg om te zien hoe de kindjes daar soms ook alleen liggen, als ouders nog onderweg zijn bijvoorbeeld. Ik heb het destijds, en nu door het zien hiervan weer opnieuw, erg lastig en verdrietig gevonden dat ik niet 24/7 bij mijn kind kon zijn en dat hij ook dingen zoals infuus prikken enzo zonder ons heeft moeten ondergaan. Tegelijkertijd maakt het me ook zo dankbaar dat hij er relatief goed doorheen is gekomen en nu thuis is bij ons ❤️

Dit seizoen nog niet gekeken. Het eerste seizoen gekeken toen ik net moeder was, jeetje wat was dat heftig, confronterend en verschrikkelijk emotioneel. Vroeg me soms wel af, wat doe ik mezelf aan om dit nu te kijken

Voordat ik ging kijken vond ik het heel dubbel, ik durfde eigenlijk niet omdat ik nog midden in mijn verwerking zit ook met EMDR. Maar wilde het toch wel zien, ook omdat het het zo heftig is geweest dat als ik er over praat het voelt alsof dit niet echt gebeurd is en het niet mijn verhaal is. Uiteindelijk heb ik wel gekeken en natuurlijk kwamen er weer veel emoties los maar ergens ook een besef.

Nu een paar afleveringen gezien. Ik leef elke keer heel erg mee met de kindjes en koppels. Erg heftige verhalen soms en dan beseffen mijn vriend en ik iedere keer opnieuw hoeveel geluk wij gehad hebben.

Ik kijk het. Ik vind het wel erg confronterend alleen Ik denk wel bij het kijken wat hennen wij geluk gehad met onze kinderen dat ze er beide zo goed doorheen zijn gekomen. En ik denk vaak ook oja zo was het bij ons ook(die geluiden op de nieuwe, etc)

Wij keken het 1e seizoen van het programma tijdens mijn zwangerschap als een soort "voorbereiding" mocht dat gebeuren. Heb lang opgezien tegen seizoen 2 maar toch begonnen. De 1e afgeverding alleen maar gejankt. Er komt dan zo veel terug en de gevoelens van de koppels zijn zo herkenbaar! De onzekerheid de angst de stress en spanning. Zoo blij dat onze zoon inmiddels bijna 2 jaar zo'n heeeerlijk ventje is. T voelt als een soort verwerking en onze zoon is nooit zo critisch geweest als deze kindjes. Dus de inpackt is enorm! Blijft een super mooie serie!!

Ook gevolgd en meerdere malen gehuild en ontzettend meegeleefd met de ouders. Heel veel herkenbare emoties. Het heeft geholpen om de emoties die ik zelf heb doorgemaakt wat meer te ‘ordenen’.

Echt een prachtig programma. Het laat zo eerlijk zien hoe het is om dit mee te maken.