Beste papa’s en mama’s,
Onze tweeling is 31 juli met 26+1 geboren. Wij wonen in Almere en omdat het AMC deze avond geen plek had ben ik met spoed naar Nijmegen gebracht. De dames zijn nu 6 weken en 2 dagen oud (32 +3). We zijn drie weken geleden naar het AMC gebracht. Beide meiden doen het naar omstandigheden goed, maar een van de twee heeft een open ductus en vergrote hart kamer. Klinisch doet zij het goed en er zal aankomende dinsdag overlegd worden of er behandeling plaats moet vinden of niet. Deze behandeling wordt echter alleen uitgevoerd in het AMC.
De andere is in principe klaar om te verplaatsen naar het Flevoziekenhuis op de high care. Er is benoemd dat door het landelijke bedden te kort het zou kunnen dat de ene al verplaatst wordt en de andere dus in het AMC blijft en dat ze niet kunnen garanderen dat dit maar enkele dagen
is, misschien wel een week of langer?
Begrijp me niet verkeerd. Ik begrijp dat het landelijke bedden te kort een probleem is, maar mijn man en ik zijn de afgelopen 6 weken door deze rollercoaster samen gekomen. Beide ervaren we paniek bedenkend dit gescheiden door te moeten maken. Natuurlijk laten we ook niet onze dochters alleen dus zullen wij ons opsplitsen, maar wij hebben samen een ritme gevonden waarbij mijn man al om 08:00u naar de kinderen gaat, ik doorslaap tot 12:00u en tot 02:00u bij de kinderen ben. Mijn man gaat dan rond 22:00u naar bed. In de middag pakken we een paar uurtjes met zijn tweeën. Voor ons werkt dit perfect. We hebben tijd alleen, alleen met de kinderen, alleen met elkaar, samen met de kinderen en we slapen ook nog de halve nacht samen. Ook hebben wij het gevoel dat we de kinderen niet te lang zonder ouders achterlaten.
We buidelen altijd met twee kindjes tegelijk en dan vaak 3-4 uur achter elkaar.
Als we uit elkaar gehaald worden voor enkele dagen dan is het wat is het, maar weken? Zonder garantie en met ook beddendruk in het Flevoziekenhuis? Die gaan geen bed vasthouden voor wanneer mijn andere dochter komt.
De overgang van Nijmegen naar het AMC was mij al erg zwaar gevallen. Nieuwe werkwijze, verpleegkundigen, etc en je moet wel je kinderen achterlaten, anders houdt je het zelf niet vol. Hier komen voor mij al gevoelens van angst, paniek en onveiligheid bij kijken waar mijn man echt mijn steen is. Omgekeerd praat ik altijd veel met mijn man en breng ik hem emotioneel veel rust. Beide ervaren erg veel stress alleen al bij de gedachten dat we uit elkaar gehaald worden.
Heeft iemand tips?