Wat moet je zeggen?

Haai meis, Aller eerst zou ik je willen meegeven dat je bij niemand verplicht bent om je verhaal te vertellen. Ook niet als schijnbaar al over je gesproken is binnen je team. Alleen als je zelf merkt dat je het wil vertellen aan iemand is dat prima. Ik doe het zo: als ik bij die gene niet mijn verhaal kwijt wil zeg ik: wat lief dat je het vraagt het gaat gelukkig goed, met jou? Dan stuur je het gesprek van jezelf weg en kan je inhaken op de ander. Een andere tactiek zou kunnen zijn: wat lief dat je het vraagt. Ik moet het zelf nog een plekje geven dus als je het niet erg vind wil ik het er niet over hebben. Dan ben je ook gewoon eerlijk en dat word vaak ook gewardeerd. Betreft je manager zou ik zeggen: of breek het open dan kan het de lucht uit en dan zit je er niet meer zo mee. Of probeer het los te laten. Die manager heeft waarschijnlijk geen idee waar je doorheen bent gegaan en nog steeds gaat. Succes vrouw, heel dapper rn knap dat je de draad gewoon weer oppakt

Ik herken dit heel goed! Mensen die het niet hebben mee gemaakt kunnen slecht voorstellen hoe het is om in zoveel angst door te gaan. Wat bij mij helpt is er vooral over praten met mensen in dezelfde situatie en ik heb vanuit het ziekenhuis een maatschappelijk werker aangevraagd die regelmatig even komt praten

Wat fijn! Goed zeg ook van het ziekenhuis!

Heel herkenbaar dit! Veel mensen kunnen zich echt niet voorstellen wat wij hebben meegemaakt. Ik heb voor mezelf bewust gekozen om de mensen die meer op afstand staan een korte versie te geven van het verhaal. Die gaat ongeveer zo (de tekst tussen haakje laat ik inmiddels weg omdat het veel beter gaat): Het gaat goed. We hebben inderdaad een moeilijke start gehad. Dat was een enorme rollercoaster. Inmiddels gaat het (de) goed(e kant op). Als mensen lompe, naïeve of bagatelliserende opmerkingen maken, dan waarschuw ik ze alleen dat ze op moeten passen wat ze zeggen, omdat het erg kwetsend kan zijn. Alleen bij doorvragen en oprechte interesse vertel ik meer. Ik ben bij de praktijkondersteuner (ggz) van de huisarts geweest om alles te verwerken. Dat wordt vergoed en kun je via je huisarts aanvragen. Ik merkte al na drie sessies dat ik makkelijker met de omgeving om kon gaan. Kan het dus erg aanraden

Wij zitten er nog middenin en iedereen om ons heen is heel meegaand, maar dat hielp ons niet altijd. Opmerkingen als "blijf positief", "goed voor jezelf zorgen", "niet stressen", alsof ik iets aan de situatie kan veranderen, alsof ik zélf de oorzaak ben van wat er in mijn buik gebeurt (tweelingzwangerschap, TTS behandeling gehad, nu week 30). Ik had daarom besloten met mijn leidinggevende dat ik thuis zou werken en we hebben een app-community-groep aangemaakt waarin mensen die interesse hebben, updates kunnen ontvangen. Ze kunnen niet op onze berichten reageren. Ik weet nog niet hoe ik het ga aanpakken als ik weer terug ben op werk. Als het je oplucht om te vertellen: vertel het! In geuren en kleuren. Niet iedere zwangerschap is zoals je hoopt en dat mogen mensen best weten. Als je het liever niet vertelt, zeg dit of stuur het gesprek inderdaad weg. Het is volledig aan jou! Sterkte met de verwerking!

Dit is echt een van de dingen waar ik het meest moeite mee heb. Mijn zoon is nu bijna 3 en ik ben in therapie om te verwerken wat er allemaal gebeurd is. Wat mensen vragen en wat ik dan vertel is echt iets waar we steeds op terug komen als een pijnpunt voor mij. Waar ik het meeste aan heb is dat je niemand een verhaal verschuldigd ben en ook gewoon het gesprek ergens anders naartoe kan sturen of gewoon niet vertellen wat je niet wil delen. ❤️