Wat moet je zeggen?

“Hoe is het met je? Ik hoorde dat het wel een spannende tijd was”. Sta ik aan het koffiezetapparaat met een collega die ik helemaal niet goed ken. Ik ben afgelopen week gaan werken en dit had ik natuurlijk kunnen verwachten. Op een gegeven moment dacht ik fack it. Ik vertel gewoon het verhaal. Ik zat na 10 minuten op de helft van een slechte versnelde versie en zag verschrikte gezichten en een nuchtere manager die omkijkt en naar mijn idee denkt: wat is die nu voorn heftigheid aan het delen. Ik zit in een tweestrijd. Ik ben enerzijds mega dankbaar en we hebben relatief ‘mazzel’ gehad want onze zoon is er. Ondanks een hele riedel aan ellende (35 weken, 1640 gram, zwangerschapsvergiftiging, acute loslatende placenta en positieve CMV test bij hem). Anderzijds is dit traumatisch geweest en voelde ik me extreem eenzaam en angstig. Ik voel me rot over mijn werk vooral die blik van die manager achtervolgt me al dagen. Ik zeg nu: het was een pittig eind en een pittig begin, maar het gaat nu goed. Mensen durven daarna niks meer te vragen en ik hoef niks meer te zeggen. Ik weet oprecht niet wat ik tegen die mensen moet zeggen. Het voelt als een hele gekke rollercoaster terwijl ik (hopelijk) het ergste al heb gehad. Hoe verwerken jullie dit en gaan jullie om met vragen?