Ziekenhuis verlaten zonder hoe deden jullie dit?

Wij hebben dit maar een paar dagen met ons zoontje gehad maar het was zeker moeilijk. Wij wisten toen gelukkig al wanneer hij in principe mee naar huis mocht dus hadden wat om naar uit te kijken. Samen met de verpleging hebben wij ook echt gekeken naar wat nodig was om ervoor te zorgen dat hij sneller mee naar huis mocht. Iedere dag gingen wij (of ik alleen als mijn man moest werken) in de ochtend naar het ziekenhuis, 's middags even een paar uurtjes naar huis, in de avond weer naar het ziekenhuis. Wij konden de afdeling ten alle tijden bellen om te horen hoe het ging en konden via de babycam onze kleine man zien. Houd in je achterhoofd dat jullie zoontje binnenkort mee naar huis mag en dat hij nu dichterbij komt te liggen. Heel veel sterkte lieve mama!

Helemaal geen tips. Wij zijn sinds gisteren thuis na 6 weken ziekenhuis. De 4 weken op nicu waren loodzwaar. Het is zo tegen de natuur in om naar huis te gaan zonder. Om elke avond die deur van het ziekenhuis toe te trekken. Durf soms even een pauze in te lassen. Doe wat fijn voor jezelf of met je partner. Alles wat je voor jezelf doet doe je voor je kindje. Trek tijdig aan de alarmbel als het mentaal te zwaar is. Praat erover, zoek contact met mede ouders op de afdeling. Laat een geurdoekje achter bij je kindje en wissel dat af. Zo slaapt je kindje met jouw geur en jij met het zijne. En vooral, laat je emoties de vrije loop. Heel veel sterkte morgen!

Heel herkenbaar. Wat voor mij hielp is om op het bord op haar kamer de tijd te zetten hoelaat dat ik er weer was. Niet dat ze het kan lezen.. 😅 maar voor je eigen gevoel doe je nog wel eens wat. Wat mij ook hielp is dat ze een babywatch hadden. Thuis konden we altijd naar onze kleine meid kijken wanneer we wilden. En verder vooral naar de afdeling bellen als je wilt weten hoe het gaat. Ze zien het echt niet als last... doe vooral wat fijn voelt voor jezelf en partner. Wellicht is er in het ziekenhuis dichterbij de mogelijkheid om in te roomen?

Ons dochtertje is ook veel te vroeg geboren waardoor ze 9 weken in het ziekenhuis moest blijven. Ik beleefde deze periode eigenlijk wat in "automatische piloot" om deze periode te doorstaan. Dag per dag beleven en elke dag genieten van de tijd samen in het ziekenhuis, dan even tijd nemen voor jezelf en partner, slapen, dan weer opnieuw.. De truc was voor mij om mezelf niet verliezen in het gemis of de gedachten "waarom is ze niet thuis bij mij". Want ik wou mezelf daar niet volledig in verliezen, ik zou moeilijk uit die gedachten geraken en het zou pijnlijker en daardoor moeilijker zijn. Nog een tipje: de momenten dat je niet in het ziekenhuis bent, iets ontspannends inplannen met je partner. Tijd maken voor elkaar, en genieten van die momenten. Ik belde 's avonds voor ik ging slapen sowieso steeds naar 't ziekenhuis om nog eens te horen hoe het was. Zo konden we samen s avonds toch nog een beetje ontspannen en wist ik voor ik ging slapen hoe het met mijn kleine meid ging. Dus kon ik veel beter slapen. Ik trok ook heel veel foto's van de verschillende momenten in het ziekenhuis en kleefde dit in een boekje. Als je op die manier bezig bent, gaat de tijd een beetje sneller gelukkig. En niet vergeten. Dit is tijdelijk, die periode gaat voorbij en het moment dat je kindje naar huis mag.. Is hemels! Voor je het weet is het zover! Het komt goed!! ❤️

Wij mochten door corona alleen 2 keer per dag 4 uur aanwezig zijn. Ze lagen daar toen ruim 2 maanden. Ik probeerde altijd dan er te zijn. We belden altijd als we op stonden en als we naar bed gingen. Als ik niet kon slapen belde ik snachts hoe het ging. We hadden geen cam boven het bedje, later in een ander ziekenhuis wel, daar werd ik echt naar van en kon ik niet meer slapen. Mijn dochter was daar niet op haar plek en zag haar vaak huilen en dan duurde het eindeloos voordat er iemand kwam. Ik vond het ook wel fijn dat ik verplicht moest rusten. Want ja wakker blijven snacht betekende dat het langer duurde voordat ik er weer kon zijn. En ik had er door ook momenten om te eten zeg maar ;)

Achhh, heel logisch dat je vol schiet! Onze dochter is 11 weken te vroeg geboren en heeft 6 weken in het ziekenhuis gelegen. De eerste dagen had ik het er ontzettend moeilijk mee. Ik denk dat het goed is om dit gevoel met de verpleegkundigen te bespreken. Ik mocht ten alle tijden bellen en we hadden een camera op haar gericht en kon ik thuis inloggen om haar te zien. Uiteindelijk was het voor mij te doen om haar elke keer achter te laten. Het blijft heel moeilijk maar je went er toch ook aan. De ene keer gaat het ook gemakkelijker dan de andere keer.

Elke avond achterlaten vond ik het allermoeilijkst. Wat voor mij hielp, was niet alleen vertrekken. Mijn man ging na zijn werk altijd nog een keertje met me mee (nadat ik er een hele dag was geweest, ik at snel even thuis ‘s avonds). Zo zag hij ons zoontje ook en hoefde ik niet alleen te vertrekken. Als ik dat alleen moest doen, kreeg ik het niet over mijn hart en bleef ik maar aan de couveuse staan. De drempel om weg te wandelen, was te groot of zo. Vandaar dat wij het zo deden. Veel succes, alles komt goed, maar moeilijk is het zeker.

Niet voor een extra mineurstemming maar het gaat eigenlijk nooit makkelijker worden 🙈. Voor ons de eerste 5 weken 2x per dag vaste bezoekuren, dat vond ik het echt het meest lastige 😭. Daarna 8 weken in het streekziekenhuis en onbeperkt bezoeken alleen niet slapen. Daar volgde ik mijn kolfschema. Laatste keer kolven daar rond 22:30u en dan naar huis, ‘s nachts nog een keer kolven en ‘s ochtends vroeg en beide keren bellen met de afdeling (toch tijd genoeg 😅). Zo heb je ongeveer elke 3/4 uur contact met de afdeling of je bent er zelf. Dat maakt het nog ‘behapbaar’. Op een gegeven moment weet de verpleging dat jij het bent die belt want zij kennen jouw schema inmiddels ook 🤣

40mom, heel veel moed! Ik vond het vreselijk om die eerste avond thuis te komen zonder mijn zoontje, maar het gaat niet iedere avond zo moeilijk zijn. Maak overdag veel foto´s en filmpjes. Ik belde iedere ochtend als ik wakker werd meteen met de dienst om te vragen hoe zijn nacht geweest was, dat hielp mij. Binnenkort mag hij mee naar huis, maak daar maar een feestje van. Heel veel liefs 😘

Zo herkenbaar, mijn man moest me ongeveer echt mee slepen. Werd zelfs zo erg dat ik overdag niet meer even wilde wandelen. Het schuld gevoel was enorm en heb hier later ook therapie voor gevolgd. Maar er komt een dag en dan mag je kleine mee en het is belangrijk dat je er dan niet volledig doorheen zit. Neem ook je rust, het gaat goed komen!

Hey hoi, Goedenacht iedereen. Even hier binnen springen om iedereen te bedanken voor de reacties. Ze hebben me geholpen vooral feit ..ik ben niet alleen en wat ik voel is oke. Ons zoontje is nu de 2 de nacht in het ziekenhuis en ik thuis. Iedere keer een kropje in men keel en slik. Maar het helpt me enorm dat op de zaal 2 kindjes liggen. In tegenstelling tot vorig ziekenhuis is het geen gang met allemaal boxen en een vroedvrouw voor meerdere boxen. Hier zit de vroedvrouw in zaal en als de kleine zeurt of weent gaan ze hem pakken of knuffelen of gewoon even zijn tutje geven. Dus het gevoel dat er die warmte is van menselijke genegenheid doet me enorm veel en geeft me ook veel rust. Vind het zeker niet fijn hem achter te laten, ben smorgens om half negen daar en savonds rond 10 thuis en nog voelt het te kort... en slapen een ramp... maar die hevige emotie waar ik enorm veel schrik van had blijft uit na kennismaking met de dienst. :) We komen er wel :) Dank je wel!