☆16+6 & kinderwens

Hi MvdP, Ten eerste heel veel sterkte, het is heftig om je kindje te verliezen. Neem ook tijd om dit verlies te verwerken. Ik ben in april bevallen van ons eerste dochter na een zwangerschap van 20 weken. Ik ben zwanger geraakt door een ICSI behandeling. Inmiddels ben ik 8 weken zwanger nadat de vijfde terugplaatsing tot nu toe succesvol blijkt te zijn. Zijn er specifieke vragen die je hebt?

Hoelang duurde het bij jou voordat je weer bij fertiliteit mocht "beginnen"?

Zodra ik 2 menstruaties had gehad. Wij zijn toen direct gestart. Ik had het nodig om door te gaan maar om eerlijk te zijn denk ik achteraf dat we te vroeg zijn gestart. Het was nodig om weer naar de toekomst te kijken maar daartegenover zat nog zoveel pijn en verdriet wat ik eerst moest verwerken. De hormonen die ik vervolgens moest nemen hielpen niet direct bij het herstel. Ik reageerde er heftiger op dan een jaar daarvoor. Maar vooral kijken wat voor jou goed voelt. Bij mij volgde het ziekenhuis heel erg wat wij wilde. Er is zelfs een uitzondering gemaakt op de verplichte rustmaand (die is er eigenlijk altijd na de stimulatie van de eicellen en de verse terugplaatsing bij icsi). Maar ik trok het niets doen ook niet.

Lieve MVDP, Gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje. Wat een gemis❤️‍🩹. Wij zijn afgelopen september ouders geworden van ons zoontje✨️ na 31 weken zwangerschap. Wij moesten 3,5 maanden wachten op de uitslagen van de onderzoeken. En hopen over een maand (5 maanden na het overlijden) weer te starten met IUI. Ik merk dat de ergste lichamelijke pijn in het rouwen nu voorbij is en dat ik ook van de shock bekomen ben. Het verdriet en gemis blijft 😢 en tegelijkertijd de wens voor een levend kindje ook. Dus ik snap je verlangen heel goed. Het voelt zo oneerlijk om je kindje te verliezen, vooral na een lang fertiliteitstraject. Ik ben wel bang dat het traject mentaal zwaarder zal zijn dan voor het verlies. @BDE, hoe heb jij dit ervaren? Wat intens om te merken dat je heftiger reageerde op de hormonen dan voor het verlies. En gefeliciteerd met je zwangerschap 🌈. De eerste 'horde' heb je gehad. Blijft spannend en zwaar een zwangerschap na verlies, kan ik me voorstellen. Soms zou ik wel even in de toekomst willen kijken. Veel liefs❤️❤️

Hi Siets, wat vreselijk wat je hebt meegemaakt. Nog zo kort geleden. Ik vond het traject wel heftiger. Misschien ook omdat de uitdaging nu niet meer ‘alleen’ ligt bij het zwanger worden. Daar heb ik nu ook ‘last’ van. Je komt niet meer bij het naïeve geluk dat je er bent. En dat is emotioneel wel zwaar. Ik ben dus in juni weer gestart met de hormonen en ik denk dat de hormonen van de zwangerschap er nog niet uit waren waardoor het echt anders viel. Daarbij was mijn mentale gezondheid ook een stuk minder dan een jaar daarvoor. Toen was ik vooral blij dat we geholpen konden gaan worden en er dus kansen zouden zijn. Nu lag dat echt anders een andere mate van druk erop. Ik ben na ongeveer 3 maanden naar een therapeut gegaan en die heeft wel echt geholpen. Diep gaan maar die heeft wel gezorgd dat mijn mentale gezondheid verbeterd. En met het afsluiten van het traject bij haar leek er ook meer ruimte te ontstaan in mn hoofd. Maar het traject was zeker zwaarder. De angst dat het niet zo lukken meer aanwezig. Maar uiteindelijk is het al een keer gelukt en dus zegt het ziekenhuis ooo heel stellig: er is geen reden om aan te nemen dat het niet lukt. En hoewel ik ze dan wel eens wat aan kon doen, bleven die woorden ergens ook hangen. Een beetje vertrouwen ❤️

Dankjewel voor je lieve reactie ❤️. Wat oneerlijk eigenlijk; je bent je kindje verloren én een hele toekomst én het onbezorgd zijn. Kan me voorstellen dat het emotioneel zwaar is. Ik vond het traject eerder al zwaar, maar alle zorgen waren weg tijdens mijn zwangerschap. Dat was heerlijk, wij waren zo ontzettend gelukkig. Nu weet ik dat mocht ik weer zwanger worden dat de zorgen nog niet weg zijn, precies wat jij ook omschrijft. Ik kan wel jaloers zijn op de versie van mezelf van een half jaar of een jaar geleden. Wat hebben jullie ook een moeilijk traject afgelegd😔! Het lijkt me ook moeilijk om voor een keuze te komen staan na een slechte echo. Ik weet nog niet wat de hormonen met mij gaan doen, ik lees dat jij een isci traject hebt ondergaan. Dat is hormonaal wel wat zwaarder dan het slikken van Letrozol. Wat fijn dat een therapeut je zo goed heeft kunnen helpen. Op welke manier helpt dat jou nu in je zwangerschap? Herkenbaar, tegen ons is ook gezegd: "het is de vorige keer gelukt om zwanger te raken, dus we zien geen reden waarom het nu niet zou lukken". Ondertussen ken ik bijna alle scenario's waarop het mis kan gaan en spoken die door mijn hoofd😵‍💫. Mijn vriend benoemt dan: iedere ouder heeft het risico dat er wat met zijn of haar kind gebeurd. Die kans is voor ons niet perse hoger. Bovendien helpt het niet om overal over na te denken. Ik hoop dat het vertouwen wat meer komt en blijft. 🍀 ❤️