And again.. 💔

Hoi lieve mensen. Afgelopen januari hebben wij de zwangerschap van Emma afgebroken na 19 weken. Dit omdat ik een erfelijke aandoening heb doorgegeven die ernstig kan uitpakken (50% kans op overdragen). Helaas hebben wij gisterenmiddag het hartverscheurende bericht gehad dat ik deze aandoening nu weer heb doorgegeven aan ons zoontje. Ik ben nu 13+5. Het doet zo ontzettend veel pijn. En het maakt ook heel onzeker. Zou het ons ooit gegund zijn? Kunnen we niet toch beter het PGT traject ingaan? Of is dat alleen maar moeilijker omdat je daar zo veel mijlpalen hebt die tegen kunnen vallen? Hoe vaak moeten we dit nog doorstaan? En niemand die je antwoorden kan geven. Ik vind het zooo moeilijk dat je ook gewoon niks kan doen om dit te beïnvloeden. Al zou je gezonder kunnen leven om de aanmaak van gezonde eitjes te stimuleren, of een tijdje bepaalde medicatie kunnen slikken. Maar nee, het is gewoon gokken en geduld hebben. En soms vraag ik me ook af of elk lichaam inderdaad 50% goede eitjes maakt en 50% slechte, of is de verhouding bij mij dan misschien 20-80? Je zou soms zo graag een glazen bol hebben of in je eigen lichaam kunnen kijken.😢 Zijn er hier meer dames die dit meerdere keren hebben doorstaan met een vergelijkbaar scenario? Hoe hebben jullie dat ervaren? Het voelt tot nu toe alsof we er wel rustiger onder zijn dan de vorige keer. Misschien ook omdat de weg naar een uitslag toe te vorige keer zo tegenviel (vlokkentest niet gelukt dus moeten wachten op de vruchtwaterpunctie, vervolgens zeiden ze dat we na 1 a 2 weken wel een uitslag konden verwachten en ze zouden spontaan bellen, dus na een week al elke dag in de stress dat de uitslag er nog niet was. Hadden toen echt gehoopt voor Kerst wat te horen waar ik toen erg mee bezig was, werd de dag na Kerst, 15 dagen na de test). Ergens verwacht ik ook dat het nieuws nog moet landen en dat we het nog echt moeilijker gaan krijgen dan op dit moment. Maar vraag me ook af of het "normaal" is dat het de tweede keer minder intens is. Voor nu voelt het voor mij vooral alsof ik echt niet meer zwanger wil zijn en het dus zo snel mogelijk zou willen afbreken. Zo stom, want je houdt toch ook weer zoveel van dit kindje😢 Ik wil sowieso even aan het ziekenhuis gaan vragen of we wat mentale ondersteuning kunnen gaan krijgen. Schoonzus is uitgerekend in november en een goede vriendin in februari net als ik nu was, dus denk dat ik daar wel wat begeleiding bij kan gebruiken. En ik weet ook nog niet hoe ik om zal gaan met een eventuele volgende zwangerschap, want die kinderwens blijft. Praktijkondersteuner van de huisarts ben ik een paar maanden geleden wel geweest, maar daar had ik nou niet echt een klik mee helaas.