Anderhalf jaar geleden en zoon begint er steeds over

In de zin van “moet je hier iets mee” denk ik dat er geen betere verwijzer/therapeut/psycholoog bestaat dan de ouders zelf. Ouders die open staan voor gesprek. En rouw normaliseren. Rouw is liefde. Jouw zoontje keek naar hem uit, heeft liefde voor hem gecreëerd en draagt hij in zijn hart. Hoe mooi is dat. Dat mag er zijn en is super normaal. Iemand missen is geen psychische stoornis en vraagt niet meteen om toeters en bellen aan hulpverlening, maar ouders die erkennen, luisteren. Luisteren is denk ik het allerbelangrijkste! En tools zoals boekjes over verlies zal meehelpen om in gesprek te kunnen gaan. Misschien helpt het verwoorden en komt het wat meer los / uit zijn hoofd. Knap dat hij erover begint en ga maar met hem mee met wat hij deelt ❤️

Ik heb zelf geen ervaring, maar ik sluit me hier helemaal bij aan! 🥰 @TS: Ken je het boek “Het rouwt in jou”? Daar staat ook een hoofdstuk in over hoe je broertjes/zusjes kan helpen in hun rouwproces. Misschien dat je daar eens naar zou kunnen kijken!

Dankjewel voor je reactie. Zo denk ik er ook over maar ik was even bang dat ik er "te makkelijk" over zou denken en dat ik wel iets van hulp zou moeten zoeken. Dus jouw reactie stelt mij wel gerust dat hoe we het nu doen we goed bezig zijn. Boekjes lezen met hem doen we al vanaf het begin nadat mijn zoontje overleed. En erover praten is hier ook gewoon normaal. Nogmaals dank!

Dat boek ken ik ja. Heb ik gelezen na dat mijn zoontje was overleden en is daarna in de kast beland. Ik ga het boek er nog eens bij pakken. Dankje voor de tip!

Dat jullie erover kunnen praten en hij met jullie erover wil praten laat de toegankelijkheid zien van het onderwerp van jullie zoontje en broertje. Hoe ouder hij word, hoe meer hij zal plaatsen/begrijpen. Meer vragen krijgen of stellen. Maar dat is normaal. En als hij er dán niet over wil praten, maar er wel mee zit, mischien dat dan een hulvperlener passend zou zijn. Maar nu denk ik vooral, ga zo door en maak die verbinding juist met elkaar ❤️ Je doet het goed mama en we doen wat kunnen!

Dankjewel ❤️

Ik sluit me ook aan bij bovenstaande mooie adviezen. Het lijkt me voor jullie zelf niet makkelijk om zijn verdriet te zien. Mooi hoe jullie het samen dragen. Heel veel liefs voor jullie. Het kinderboek ‘als verdriet op bezoek komt’ is wellicht een aanrader. Daar hebben onze nichtjes in elk geval veel aan.

Dankjewel!

Hee, ja ik herken het wel.. Onze jongte zoon van 10 maanden is vorig jaar overleden. Onze oudste van toen nog geen 3, bijna 4,deed het eigenlijk heel goed ondanks dat er ook voor hem veel gebeurd was (4,5 maand ziekenhuis, wij als ouders veel weg). Af en toe maakte hij een opmerking waaruit blijkt dat hij denkt dat baby's vaker doodgaan, of iedereen in het ziekenhuis doodgaat, inmiddels benoemt hij ook wat vaker dat hij zijn broertje mist. Ondanks dat er geen grote problemen waren had ik ook het gevoel hem niet genoeg te kunnen ondersteunen. Huisarts, POH en consultatiebureau begrepen mijn vraag maar konden geen passende zorg bieden (veel begrip maar van het kastje naar de muur). Via andere ouders van kinderen met dezelfde ziekte heb ik contact gezocht met Netwerk Integrale Kindzorg en daar ben ik heel fijn geholpen. Zij hebben meegedacht en wisten passende plekken in mijn omgeving waar we naartoe konden en vergoeden ook een aantal sessies. Zo hebben wij als ouders nu gesprekken bij een rouwtherapeut. Het is niet dat we nu dingen heel anders doen, maar de uitleg erbij en bevestiging dat we het goed doen vind ik erg prettig. Maar ook op het kind zelf gericht, bijv speltherapie, is mogelijk. Dus niet per se antwoord op de vraag of je er iets mee moet, maar wilde toch graag mijn ervaring delen.

Dankjewel voor je uitgebreide reactie. Fijn dat je de bevestiging heb gekregen dat je het goed doet. Ik denk opzich dat ik het ook gewoon goed doe en het helpt al om hier reacties van andere te lezen.

Hey, Mijn dochter is vijf jaar geleden overleden en haar grote zus was toen 3. Nu is ze bijna 9 en is haar zusje nog altijd onderdeel van haar leven. Ik heb gemerkt dat met haar groei ook haar manier van rouwen en omgaan met het verlies van haar zusje verandert. Alsof ze af en toe weer er doorheen moet omdat ze er op een nieuwe manier naar kijkt. We praten er best veel over. Ik heb de antwoorden niet altijd maar ze mag in ieder geval leren dat verdriet er mag zijn. Mijn zoontje, geboren na mijn dochter, is nu 4 en hij speelt vaak dat er iets of iemand dood gaat, maar op een manier alsof dat compleet normaal is. En soms is ook hij heel verdrietig. Jouw kindje moet hier een weg in vinden en volgens mij help je hem hier heel goed mee. Hij heeft natuurlijk ook jouw verdriet gezien en dat heeft ook impact. Hoe hij dat ook uit is denk ik goed, tenzij hij misschien erge angst heeft. Dan zou je kunnen kijken wat hij extra nodig heeft (denk ik, geen expert) Veel liefs