Angst voor reacties

Lastig en heel herkenbaar. Afgelopen juli ons dochtertje verloren en nu weer 9 weken zwanger. Maar de mensen die we het tot nu toe al verteld hebben waren allemaal heel blij voor ons en gunden het ons ontzettend. Er zullen altijd mensen zijn die andere meningen hebben, maar je weet zelf het beste wat voor jou goed voelt en de mening en het gevoel van jou en je partner is het belangrijkste wat telt. Onze verloskundige zei je hebt nu eenmaal een kinderwens dus daar is niks geks aan.

Ja met de verloskundige heb ik het ook al over verdere kinderen gehad, van hun kant niks negatiefs. Het is echt het stuk familie/vrienden, en dan met name waar het contact iets minder is, waar ik me druk om maak

Snap ik, die kant hebben wij het ook nog niet verteld. Maar ik denk als het contact toch al wat minder is, dat hun mening ook minder belangrijk is. Voor mij zijn de mensen die het dichtst bij staan het belangrijkste. En als ze het raar vinden, jammer dan dit is wat ons gelukkig maakt

Ja ik ben dus vooral bang voor kwetsende opmerkingen. Was met zijn overlijden al van sommige mensen... mijn zusje bijvoorbeeld: ‘vind het wel jammer dat ik hem niet levend gezien heb’. Terwijl zij geen tijd wilde vrij maken

Oh dat is heel naar en zit je dan ook al helemaal niet op te wachten. Wij kregen reacties als, gewoon weer een keer proberen... Lastig, maar als ze een beetje om je geven zouden ze juist blij moeten zijn lijkt mij, maargoed helaas zit niet iedereen altijd zo in elkaar

Mensen zijn echt niet te voorspellen gewoon. Ik weet wel dat ik voor mezelf alleen keuzes maak waar ikzelf 100% achter sta

Precies en dat is wat het meeste telt

De juiste mensen zullen begrijpen dat jullie wens voor een kindje ontzettend groot is ❤ Ik was ook na 2 weken al weer zwanger. Er waren gelukkig veel mensen die zeiden dat dit misschien wel het juiste was en beter om het verlies te verwerken.

Ik sluit me aan hieronder dat de juiste mensen zullen begrijpen dat jullie wens voor een kindje ontzettend groot is. Ik heb me schuldig gevoeld dat ik tijdens de zwangerschap heb gesproken met de arts over een eventuele nieuwe zwangerschap en kindje na het overlijden van Jesslyn. Ik vond het gek dat ik die gedachtens al had en zelfs over hebt gesproken en ook na het overlijden dat ik nu al denk hieraan. Het blijkt heel normaal te zijn en je vervangt nooit je kindje, als mensen dat denken dan begrijpen ze het niet.

Those who matter don't mind, those who mind don't matter... Dat heb ik wel geleerd het afgelopen jaar. Mijn schoonzus is boos dat wij ervoor kozen de zwangerschap af te laten breken, in onze ogen in het belang van onze kleine. Zij denkt daar anders over. Dat kan, als het haar overkomt is zij degene die de beslissingen mag maken, nu zijn wij dat. Zij vindt het overigens ook belachelijk als je snel weer een kinderwens hebt, in haar ogen heb je dan niet om je eerste kindje gegeven. Ik kan alleen maar zeggen dat ik blij voor haar ben dat ze dit niet hoeft te begrijpen... Helaas gaat dit alles wel ten koste van het contact met mijn broer, maar het is zoals het is, ik heb mijn best gedaan alles uit te leggen en als dat niet voldoende is ligt het verder niet binnen mijn macht en ik weet zelf heel goed hoe het zit...

Jeetje.. omdat wij het niet hebben afgebroken terwijl we de kans hadden dachten sommige er anders over en vonden ons niet denken aan het kindje maar op dat moment was er nog wel wat aan te doen alleen zag haar leven iets anders uit dan 'normale gezonde kindjes'. Terwijl wat jij zegt over als het degene overkomt zijn hun die erover beslissen. Ik vind als je niet in hetzelfde schuitje zit het lastig te beoordelen is of je mening te geven. Jammer dat het invloed heeft op het contact met je broer. Ik hoop dat het beter word en anders ja je weet inderdaad hoe het zit.

Bedankt voor al jullie lieve reacties ❤️ Geeft me toch weer moet. Nu maar hopen dat het snel raak is 😊

Correctie... 2 maanden... 😅

Heel herkenbaar. Na 3 zwangerschappen en geen gezond en levend kindje ben ik bezig met therapie. Ik merk dat mensen nu het gevoel hebben om mij te zeggen dat ik eerst maar even de EMDR door moet en dan pas weer aan kinderen moet gaan denken. Maar zo werkt het niet. Een gezond en levend kindje krijgen zit altijd in mijn hoofd. En het rouwen om mijn overleden dochter en de miskramen zal geen afgerond proces zijn. Dat zal nooit stoppen. En daarbij zal Yara nooit vervangen worden. Maar misschien zal wel de eindeloze drang om te zorgen en mijn ongelooflijk sterke moedergevoelens een beetje worden beantwoord. En daarbij denk ik altijd. Als ik wel zwanger word heb ik ook nog negen maanden om alles uit te zoeken en te bedenken hoe alles in m'n leven past. Ingewikkeld he. Maar niemand zal het ook ooit begrijpen, pas als iemand het zelf heeft meegemaakt. Maak je eigen keuzes, jij alleen weet of ze goed voor je zijn.

Er lijkt nog wel eens gedacht te worden, rouw nu maar eerst (4-6 maanden ofzo) en dan ga je verder met je leven en kun je weer beginnen. Zo werkt het absoluut niet. Mijn rouw kwam in golven, ging alle kanten op, woede, verdriet, apathie, angst, het de meest heftige tijd zat tussen na 6-12 maanden. En in die periode was ik ook zwanger van mijn zoontje. Hij is nu gezond en wel geboren, heeft niets meegekregen van mijn stress, het is een heel vrolijk kereltje. En de rouw om mijn dochter komt met regelmaat terug. Niemand begrijpt het echt, dus trek je ook van niemand wat aan!

Vervelend dat je bang bent voor reacties mocht je snel zwanger zijn. Je geeft al aan dat het vooral mensen zijn die verder weg staan, maar het scheelt misschien dat je het die mensen vaak ook later verteld dus dan ben je sowieso alweer wat weken/maanden verder. Ik denk dat mensen die het niet hebben meegemaakt echt geen idee hebben hoe het voelt en dar het voor een buitenstaander misschien logisch is om een half jaar of een jaar of wat dan ook te wachten, maar ik lees eigenlijk van bijna alle stellen die hun baby zijn verloren dat ze weer snel zwanger willen worden. Bij ons is het nu 10 weken geleden dat ik met 22 weken ben bevallen van onze tweeling en ik hoop ook weer snel zwanger te zijn. Niemand weet dat we weer proberen maar ik merk wel aan opmerkingen van mensen dat ze zelf invullen dat we er nog lang niet aan moeten denken dus als ik snel zwanger ben dan zullen er vast mensen verbaasd zijn maar ik moet zeggen dat het mij echt niks interesseerd wat mensen daar van vinden. We moeten allemaal doen waar we ons zelf het beste bij voelen. Het is allemaal al zwaar genoeg ❤

Zoals iedereen hier zegt, moeten jullie doen waar jullie je goed bij voelen en wat andere denken is van ondergeschikt belang. Jullie hebben een kindje verloren en zitten met lege armen, niet hun. Het gemis en verlangen naar een kindje blijft, hoe lang je ook wacht en daarbij die zwangerschap duurt ook nog eens ellendig lang. En aan rouw is geen tijd te binden, rouwen gaat gewoon je leven door, zeker bij het verlies van een kind, dit gaat nooit over maar de scherpe randjes gaan er van af. De buren van mijn oudere zijn hun zoontje ongeveer 40 jaar geleden verloren en zeiden dit tegen mij. Ik wens jullie sowieso heel veel sterkte en hoop dat jullie ook snel weer een kindje mogen verwachten❤️

Dat is het inderdaad, ons verdriet gaat niet weg, Boaz blijft altijd ons zoontje. En hij zou hoe dan ook een of meerdere broertjes/zusjes krijgen, dus waarom niet nu. Het is gewoon dat ik me in m’n hoofd om alles druk blijf maken...

Ik was na 4 maanden weer zwanger. Eigenlijk alleen maar positieve reacties gehad op mijn zwangerschap. Ik vervang absoluut niet mijn eerste kind en ongeacht hoe lang we zouden wachten een nieuwe zwangerschap blijft altijd spannend en eng. Ik heb wel geleerd dat rouw om je ene kind en blijdschap om je andere kind naast elkaar kan bestaan. Trek je van niemand iets aan, volg je gevoel en blijf dicht bij jezelf 💕

Wat fijn om deze ervaring te horen! Het zit gewoon echt in m’n hoofd, en ik kan me ook niet voorstellen dat iemand bot zou reageren, toch blijf die angst zitten