Bornout klachten rouw

Hoi lieve sterrenmama, gecondoleerd met het verlies van jullie prachtige dochter, wat een dappere strijder. Mentaal kun je sterk zijn, maar zo lang onder grote spanning staan en heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees, met ook nog zo'n afloop, het houdt een keer op. Helaas kan ik er over meepraten... Ik heb niet zo zeer de lichamelijke klachten (die zeker ook bij rouw passen) maar mentaal wel, en ben 11 maanden verder. Probeer ook zoveel mogelijk aan te pakken om overeind te blijven, maar echt grip is er niet op te krijgen en dat is soms erg frustrerend. Wat ik wel als prettig ervaar is lotgenotencontact en lezen over rouw. De rouw wordt er niet minder van, maar me echt begrepen voelen, herkenning vinden is fijn en maakt dat ik me minder verzet tegen hoe ik me voel, ik weet dat het normaal is en er bij hoort. Sinds kort ben ik gestart met EMDR, om de lading van alle heftige gebeurtenissen wat te verzachten. Maar het verdriet blijft en daar zal ik mee moeten leren leven.

Hoi! Wat een intense periode is dat in het ziekenhuis geweest. Op dat moment besef je waarschijnlijk niet alles bewust en naast het verlies van jullie lieve en dappere kindje moet je nu waarschijnlijk ook de tijd in het ziekenhuis verwerken. Dubbel zwaar dus! 3 maanden je kindje missen is heel lang, maar 3 maanden om dit alles te verwerken is heel kort… Zelf hebben wij ons kindje na 10 weken verloren. Ook 10 weken strijden in het ziekenhuis. Nu zijn we precies een half jaar later en ik voelde mij mentaal sterk en kon de dagelijkse dingen best goed oppakken zonder de hele dag vol in het verdriet te zijn. Nu… na 3 weken werken krijg ik de klachten die jij omschrijft. Ik denk dat we onderschatten hoeveel we hebben meegemaakt en meemaken. Rustig aan doen, laat taken overnemen. Je hoeft niet sterk te zijn voor jezelf en voor anderen… maar ja, dat is makkelijk gezegd dan gedaan…? Pak je rust en neem de tijd om te rouwen, om foto’s te kijken, om je verhaal met anderen te delen, om te huilen en om te beseffen. Een hele dikke knuffel en zet hem op, dappere mama

Dag lieve mama, wat ontzettend verdrietig dat jullie jullie prachtige Emma hebben moeten laten gaan na zo’n heftige periode. 💫 Ik herken de fysieke klachten die je omschrijft. Wij zijn in mei onze zoon Jurre verloren bij 17 weken zwangerschap, geheel onverwachts. Hij was gezond, mijn baarmoeder kreeg een infectie en heeft de bevalling opgewekt. Sinds de bevalling staat het gebied rond mijn bekken en billen compleet in spanning. De eerste weken ben ik vooral doorgegaan en na 6-7 weken ben ik keihard onderuit gegaan met fysieke klachten die je omschrijft. Paniekaanvallen van 3 dagen lang, hartkloppingen, opgejaagd gevoel, diarree en ik kon al aantal weken niet goed slapen. Ik ben aan de slag gegaan met een rouwtherapeut en samen met haar in een geleide meditatie gegaan naar de pijn en innerlijk kind. Klinkt zweverig, maar ik heb er veel aan gehad. Ook tijdelijk slaapmedicatie gehad, niet elke dag maar om 2 keer per week even een goeie nacht te maken. Verder schrijf ik alles op wat er is gebeurd en probeer ik ook meer naar het gevoel te gaan. (Ik ben een kei in niet voelen en het wegstoppen.) dagelijks meditaties, heel veel rust voor zover dat lukt en bezoekjes aan de bekkenfysio. De spanning in mijn lichaam blijft, ene keer meer op de voorgrond dan de andere keer, maar de heftige paniekaanvallen zakken. Maar het is en blijft veel balanceren en echt goed nadenken in wat wel en niet kan. Ook ik ben nog lerende, we komen net uit een verbouwing en moeten nog veel in huis doen. Werk ben ik ook langzaam aan het opbouwen en we hebben een dochter van bijna 4. Het is veel ballen hoog houden en soms gaat dat niet, ik vecht er niet meer tegen en accepteer dat soort momenten. Maar het is en blijft lastig. Veel sterkte gewenst en als je wilt kletsen altijd welkom! Je kunt het dappere mama! 🤍

Hey ik was benieuwd hoe het met je gaat en of je je alweer wat beter voelt. Ik heb helaas ook ons dochtertje verloren bij 24 weken zwangerschap. We hebben de zwangerschap moeten afbreken in februari. Ik had eerst ook het idee dat het wel ging, tot eigenlijk twee weken geleden, toen ik last kreeg van hartkloppingen en kortademigheid. Precies wat je schrijft - constant gejaagd. Ook bloed laten prikken waar niks uit kwam. Dit zijn voor mij echt stress symptomen. Daarvoor merkte ik al wel dat ik niet zo gelukkig was en niet zo goed meer kon genieten van dingen. We hebben nog 2 kinderen en die houden het gelukkig lekker luchtig, maar toch merk ik nu echt een terugslag. Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd, ben erg benieuwd hoe het jullie afgaat, maar voel je zeker niet verplicht te accepteren als je daar geen zin in hebt.