De Regenboogjes 🌈

Dat is beide heel mooi, een maantje of sterretje. Mij lijkt een geboortekaartje met bloemetjes en daarbij een vlindertje mooi. Maar dat is wel meisjesachtig haha Ik krijg met 6 weken al een echo. Ik begin het nu wel erg spannend te vinden 😢

Wij gaan wel de naam er bij zetten. Als ze geleefd had dan zet je de naam er ook bij. Ze hoort er gewoon bij. We willen ook een geboortekaartje met een vlindertje erin verwerkt. Leias kaart was was met vlinders en haar grafje heeft ook een mooie vlinder. En natuurlijk een hond want Lucy hoort er ook gewoon bij. Onderstaand is een voorbeeld🤗

Wij willen ook Masons naam niet op het geboortekaartje van dit kindje. Wel een kleine verwijzing in de vorm van een sterretje, even kijken hoe dat kan en hoe we het precies willen.

Mooi mamxsam! Ik heb dat juist met een sterretje, Sev woont daar net als “de kleine prins”, het boek. “Wanneer je naar de sterren kijkt, ‘snachts, dan zullen voor jou alle sterren lachen... Omdat ik daar op een ster woon, en omdat ik daarginds voor je lach.” @janine93 Ik denk dat je het ook stoer neer kunt zetten als je dat wilt. Zou tegen die tijd gewoon overleggen met iemand die het kaartje kan maken!

Het is inderdaad heel persoonlijk waar iedereen zich goed bij voelt. Op kaarten zoals met kerst zet ik niet haar naam, maar op het geboortekaartje komt ze inderdaad wel te staan met een sterretje achter haar naam. Verder heb ik een gedichtje geschreven wat ik misschien op de achterkant (4e zijde zeg maar) wil laten drukken, maar daar twijfel ik nog over. Aan de ene kant vind ik het mooi beide kindjes te verbinden en aan de andere kant wil ik niet dit kindje in de schaduw van mijn dochter plaatsen.. gelukkig heb ik nog even om te voelen wat goed voelt 😊 Dit is het gedichtje: We lieten ook aan ons meisje horen Lieve A., je broertje is geboren ‘Lief klein broertje, je bent er, wat ben ik blij Ik zal altijd over je waken en hou je dichtbij mij Met mijn zonnestralen schijn ik voor jou En laat je daarmee weten dat ik van je hou’

Wat een mooi gedichtje. Krijg er kippenvel van🥰

Hebben jullie ook al die gemixte gevoelens nu je weer zwanger bent? Het begint steeds meer te landen dat ik zwanger ben. De uitgerekende datum van Yara komt er aan en ik merk dat ik daar heel erg mee bezig ben. Als Yara niet zo vroeg geboren was, zou deze specifieke baby in mijn buik nooit hebben kunnen bestaan. Ik merk dat ik heel erg ga vergelijken. Hoe had ik het dan liever gehad? Yara nu nog in mijn buik? Vaak kom ik daar wel op in mijn hoofd, maar na een paar seconden voel ik mij enorm schuldig naar deze nieuwe baby. Ik merk dat ik mijzelf vooral heel erg bestraf en schrik van alle gedachtes. Hoe kan ik dit denken? Daarnaast voel ik mij ook al direct verbonden met deze nieuwe baby. Iets wat ik bij Yara niet had bij de zwangerschap. Alles voelt nu zo anders en rustiger. Daar voel ik mij dan weer schuldig over tegenover Yara. Ben ik dan wel genoeg met haar verbonden geweest? Alles is in een waas voorbij gegaan, de bevalling, de tijd voor de begrafenis en de begrafenis zelf. Had ik niet meer tijd moeten steken in het knuffelen? In een band met haar opbouwen? Ik voel me ook zo schuldig over dat ik afstand genomen heb van haar in de lange weken waarin we aan het wachten waren op antwoorden. Ik merk dat ik heel onzeker en verdrietig word van al mijn gedachtes. Het gaat weer een heel stuk minder met mij en voel me dan direct weer schuldig tegenover mijn werk (ben nog maar 12 uur aan het werk ipv 32), tegenover mijn man, mijn vriendinnen. Ben ik er wel goed genoeg voor ze? Doe ik het wel goed. Ik geloof dat ik het opnieuw zwanger zijn vreselijk heb onderschat. Ik dacht, doe ik wel even. Maar het is toch ingewikkelder dan ik allemaal dacht.

Is zeker herkenbaar. Maar ik probeer het vooral als mijn eigen mindfuck te zien. Natuurlijk waren deze kindjes er niet geweest als onze vorige kindjes nu hadden geleefd. Maar dat wil niet zeggen dat je minder van ze kan houden, of dat je minder van je vorige kindje houdt. Het is een ander soort liefde. En ik denk dat we door ons eerdere verlies in staat zijn om nog meer van deze kindjes te houden, omdat we weten dat het anders kan zijn. Ik denk dat de hechting er daardoor ook sneller is. Maar dat heb je allemaal te danken aan het verlies van Yara. Vergeet ook niet dat je hormonen je emoties weer lekker in de war gooien. Laat je niet gek maken, jouw liefde is groot genoeg ❤️.

Ik heb juist dat ik moeite heb me aan dit kindje te hechten. Gaat wel beter nu we een goede 13 weken GUO hadden, maar dat gevoel zoals met Mason nog echt niet. Heb ook moeite me te beseffen dat ik echt weer zwanger ben en er echt een kindje komt straks. Gelukkig heb ik nog bijna een half jaar om eraan te wennen...

Heel herkenbaar inderdaad. Er komen zoveel emoties bij kijken en helaas ook veel strenge gedachtes dat je het niet goed doet. Het verlies van mijn dochter zette m’n hele wereld op z’n kop, op werkgebied, relaties etc en een nieuwe zwangerschap versterkte al die gevoelens bij me. Deels vast door de hormonen. Ik ben inmiddels 27 weken zwanger en voel me rustiger. Ik heb veel gehad aan psychologische hulp, maar uiteindelijk gaat het denk ik om loslaten en dat al die gevoelens naast elkaar mogen bestaan in plaats van jezelf veroordelen over die gedachte. Dat je niet gek, een aansteller of niet goed bent, maar dat dit heel normaal is. Hoe graag je het ook anders had gewild. Een helpende gedachte voor mij in de periode dat ik alleen maar verdriet voelde en me schuldig voelde tegenover het kindje in m’n buik was; ik voel me verdrietig, maar dat staat los van jou, los van mijn liefde voor jou. Ik hoop dat jij je ook rustiger zal gaan voelen. Geef het de tijd en wees lief voor jezelf. ❤️

Dank je 😘

Dit heb ik dus ook. Ik ben doodsbang voor de GUO over 2 weken en heb het idee dat ik me daarom een beetje afsluit van deze zwangerschap.. ik hoop na goed nieuws bij de echo wel wat meer te kunnen hechten/genieten

Precies, dit had ik dus ook. Ik begin me er nu pas echt beter bij te voelen, na de 20 weken echo. Ik durf nu eindelijk een beetje mijn buik te laten zien en spullen te kopen voor deze nieuwe baby. Ik voelde mij ook erg schuldig. Nu proberen meer te genieten 💙 en te genieten van het nieuwe getrappel in mijn buik. Ik vergelijk onbewust nog steeds heel veel met de vorige zwangerschap.

Herkenbaar, ik voel me niet schuldig alhoewel in mijn geval deze zwangerschap zou er nooit zijn als mijn eerste zwangerschap goed gegaan zou zijn. En ik vind het wel lastig als ik nu pasgeboren baby s zie van 1 a 2 maanden oud ( zo oud zou mijn eerste kindje nu zijn) het is gewoon knetter dubbel gevoel wat lastig onder woorden te brengen is…

Ik ben pas zwanger geraakt precies een jaar na de stilgeboorte van mijn meisje. Ik zie beide zwangerschappen dan ook apart en beschouw dit echt als een broertje of zusje van Leia. Ik had immers ook weer zwanger kunnen zijn als ze gewoon had geleefd. Misschien dat dat een verschil maakt in de beleving. Ik zit niet op een roze wolk hoor. Dat zal nooit meer komen. Mijn baarmoeder is gescheurd bij 24 wkn dus ik zal 9 mnd lang spanning ervaren. Maar probeer wel te genieten ook al ben ik nog verdrietig om haar. Ik probeer ook hoop te houden dat het dit keer gewoon goedkomt. Mijn vriend steunt me ook door iedere keer dat te zeggen als ik angstig ben. Zijn Afrikaanse no nonsens mentaliteit is in dit soort opzichten af en toe wel prettig.

Een goede 4 jaar geleden was ik per ongeluk zwanger geraakt. Ondanks dat was ik heel blij met het kindje maar het mocht niet zijn... Bijna niemand wist ervan omdat het nog heel pril was dus dit bekend maken deed ik niet, ik sloot me voor alles en iedereen. De relatie met mijn toenmalige vriend liep er ook op stuk. Dit was in juni 2017. Nu in juni 2021 was ik al een goede 12w zwanger van een heel erg gepland regenboogje! Een jongen deze keer :) ik vraag me vaak af hoe mijn vriend, mijn sterrenkindje er had bijgenomen als zijn eigen kind. Hierbij stilstaan heeft weinig zin maar toch is het wel leuk, dan zouden we nu met ons vieren zijn. Nu ben ik 21w zwanger en ik moet zeggen dat ik nog altijd bang heb voor verlies, ik weet niet of ik het nog eens kan om een kindje af te geven? Of ik dat wel overleef? En ik weet jammer genoeg dat ik mij opnieuw compleet zou afsluiten en zou heel veel bang hebben voor mijn relatie zelf kapot te maken hierdoor... onze zwangerschap nu liep ook niet van een leien dakje omwille van hg tot week 18, onze relatie heeft hieronder geleden. Maar nu de laatste weken gaat het alsmaar opnieuw beter en merken we hoe sterk we samen zijn! Hopelijk mogen we in december ons regenboogje in onze armen houden :)

Bedankt voor jullie reacties. Toch ergens fijn om te weten niet te enige te zijn met alle gemengde gevoelens, al klinkt dat een beetje stom. Ik hoop echt voor iedereen dat de zwangerschappen nu goed gaan en iedereen een kindje mag gaan vasthouden voor de rest van zijn of haar leven. Dan adem ik in de komende dagen rustig door en hoop op een rustigere periode in mijn hoofd. Wat ik fijn vind om te weten zelf is dat ik terug mag naar mijn medisch psycholoog in het ziekenhuis, op het moment dat ik dit ga aangeven. Zij kent ons hele verhaal over Yara, dus stapt zo weer in.

Die herken ik ook wel. Ik vind het ook heel gek dat er straks hopelijk een levend kindje komt. Heb ook vooral moeite met het anderen vertellen, dan wordt het te echt en te groot ofzo? In stilte geniet ik toch een beetje van de zwangerschap (de eerste zonder bloedverlies vanaf 6 week!! Vertrouw het bijna niet😅), maar zodra er vragen komen van anderen raak ik in paniek en stress.

Hey wat fijn dat je geen bloedverlies meer hebt zeg! En fijn dat je in stilte een beetje kan genieten. Ik denk dat bij mij het besef/de blijdschap echt pas komt na de GUO over 2 weekjes. Ben echt aan het aftellen..

Dat heb ik ook, enerzijds wil ik dat mensen het weten want de steun die we bij het verlies van Sev kregen was heel fijn. Maar als iedereen het weet, weet ook iedereen het en dat is dan zo groot!