De Regenboogjes 🌈 - deel 2

Gefeliciteerd met jullie knappe meisje! Wat een spannende laatste weken zijn het geweest maar ze is er! 🌈❤️

Lieve meiden, ben benieuwd hoe het met de zwangeren gaat en ook wel nieuwsgierig met hoeveel weken jullie het verteld hebben?

Hier gaat het mwa. Ben nu 28+2 weken zwanger. Afgelopen zaterdag een bloeding gehad, gelukkig alles helemaal goed. Gisteren ineens weinig beweging, dus wederom flinke paniek. Bleek dat ze in stuit is gedraaid, de verloskundige gaf aan dat het dan inderdaad normaal is om je baby anders en minder te voelen. Toch even doorgestuurd voor CTG. Die was ook helemaal goed, ze draaide zelfs vaak weg voor het apparaat, dus bewoog aardig. Al voelde ik dat dus inderdaad een heel stuk minder. Hakt er allemaal wel in, zo bang voor nog een verlies. Ben doodop inmiddels, moet dit weekend ook nog op familieweekend met de schoonfamilie, niet echt behoefte aan haha. Vind het ook lastig om op mijzelf te vertrouwen, wanneer is iets angst voor verlies en wanneer klopt het echt wat ik voel. Ik voelde mij zo opgelucht toen de verloskundige zei dat het klopte wat ik voelde, ik overdreef toch niet 🙈. Wij hebben onze ouders vrij vroeg verteld weer, wilden het aan iemand kwijt. Daarna hebben we het na de eerste echo (7weken) aan de rest verteld. Wilden zo graag eens direct goed nieuws vertellen, dus wilden wachten op de eerste echo. We hebben hiervoor al 3 zwangerschappen gehad. Stilgeboorte van Yara en 2 miskramen. Het wachten tot 12 weken zijn we wat afgeleerd, want die hebben we al 2x niet gered, en al 3x niet zonder gekke bloedingen en stress. Wij hebben geleerd dat het veel belangrijker is om mensen om je heen te verzamelen die mee stressen dan om het geheim te houden.

Ik ben momenteel 31+2 en de baby doet het goed. Mentaal is het enorm zwaar maar met nu wekelijkse controles komen we de dagen door. En de inleidingsdatum staat al vast bij 37 weken dus dat is mentaal wel een geruststelling. Maar de angst neemt deze laatste weken wel toe.. Wij hebben het bij 6 weken verteld aan beide gezinnen en paar beste vrienden omdat ik toen al voor de 2e keer in het ziekenhuis werd opgenomen ivm uitdroging door het vele braken maar we hadden het liever rond de 10 weken pas verteld. Vond het vrij intens om steeds maar te horen dat ze het zo moeilijk vonden om hun mond te houden…. (We wilden het na de termijnecho pas verder vertellen aan familie/ overige vrienden en collega’s etc….) 😬

Hoe gaat het met jou? Hier wel ok. Fysiek: Baarmoeder groeit netjes op de curve, voel geregeld beweging.. Mentaal: jaaaa het blijft op zn eigen manier 'speciaal intens' hé, zwanger zijn na verlies... Met alle ups en downs, hoop en uitdagingen. Wanneer we het hebben gezegd: tegen mijn vader en stiefmoeder en schoonouders direct na de positieve test. Die was 1 week voor een festival waar mn vriend moest optreden en waar veel van onze vrienden ook waren... Daar viel het op dat ik niet dronk.. dus iedereen uit onze dichte vriendenkring wist het direct. Mijn 2 oudste kinderen wilden we nog even mee wachten tot aan de 12 weken echo... (wilden hun de eventuele teleurstelling zoals na de vorige mk besparen) Helaas had de oudste van 11 al door dat mama wel veel misselijk was en moest overgeven, en de zoon van bijna 5... ja die vond het maar verdacht dat mijn buik zo 'opgezet' was. Die wisten het dus al met 9 weken... langer excuses verzinnen lukte niet meer. De rest van de familie hebben we ingelicht na de eerste echo met 12 weken. De rest van de wereld 1 dag erna.

Ik heb PCOS. Mei 2016 miskraam na 3 jaar proberen. Daarna heel snel zwanger geraakt en in juli 2017 mama geworden van een zoontje ❤️. Na 2 jaar proberen in december 2021 wederom een miskraam. Na lang aandringen bij de gyno mocht ik starten met Letrozol, begin september ronde 5 gehad 5mg. Vanochtend 2x positief getest! 😍 momenteel 3 weken zwanger van m’n 🌈 baby. Ik kan het niet geloven!! Maak een rollercoaster van gevoelens mee!! Heel veel sterkte aan alle mama’s die proberen ❤️❤️❤️

2 dingen die ik even van me wil afschrijven. Nu de zwangerschap +halverwege zit beginnen we met hier en daar wat spullen en onszelf klaarmaken... we hebben alles nog van ons meisje die we moesten afgeven... Zo staat haar bedje nog opgemaakt, onaangeroerd al 1 jaar en 1 maand, zoals het voor haar klaarstond... Nu moet ik dus dat bedje klaarmaken voor haar zusje... en dat voelt ergens raar, ongemakkelijk, en maakt me heel emotioneel. Met het oog op de bevalling begon mijn gynaecologe al wat over planning... De gehoopte thuisbevalling had ik al losgelaten... dat ze mij willen inleiden aan 38 weken kan ik ook nog snappen (al sta ik er niet volledig achter) er is namelijk geen medische motivatie, gynae denkt dat dit gewoon beter zou zijn voor mn gemoedsrust ... Maar waar ik gvd de kriebels van krijg is dat ik verder niets over mijn bevalling te zeggen lijk te hebben... en dat niets van mijn bekommernissen/verlangens meegenomen worden. -bevallen op handen en knieeën? (Ik deed al 3 bevallingen en weet intss wel wat voor mij het makkelijkst gaat) Goh mevrouw... hangt er wat van af welke gynaecoloog dan van dienst is... als die wil dat je op je rug met voeten in de steunen ligt... ja dan moet dat... -waterbevalling doen ze daar al niet -er kan mij niet gegarandeerd worden dat ik een andere verloskamer heb dan de kamer waar ik bevallen ben van onze stilgeboren meid. Ja... dat zint me niet

Wat the actual f… Ik ben medisch doordat mijn gewicht net over de grens zit. Maar zit 50/50 bij gewone verloskundige. De gynaecoloog wil mij wel extra in de gaten houden. Zo wil ze dat ik in het ziekenhuis beval. En mag ik eerder ingeleid worden als ik dat wil. Misschien gaan ze het nog adviseren als de kleine weer groot geschat wordt (was met mn zoontje het geval). Maar dit moet niet. En een bevalhouding verplichten, hoe gestoord zijn ze. Wat is de reden dat je medisch bent? Alleen je overleden dochtertje of zit er nog iets anders. Want voor mijn verloskundige en ook gynaecoloog was dit niet een reden om volledig medisch te zijn (mocht wel als ik dit zou willen). Ik snap ergens wel dat ze de kamer niet kunnen garanderen. Stel het is de laatste kamer. Maar wat ik wel vind is dat ze het moeten noteren en als er 2 of meer kamers vrij zijn, dat ze je dan wel in een andere plaatsen. Ik zou bijna zeggen zoek een verloskundige die jou verder op jouw manier wil begeleiden (mits dit natuurlijk veilig/verantwoord is voor jullie allebei). En wat betreft die spulletjes. Ik ga over zo’n 2 maanden bevallen, box is inmiddels opgeruimd, maar het bedje staat ook nog met het beddengoed van zijn laatste nacht in het bedje. Kost gewoon ontzettend veel moeite en verdriet om alles op te ruimen

Ik moet echt even mijn hart luchten. We zijn op (schoon)familieweekend. Sowieso niet mijn lievelingsweekend, maar oké. Ik voel mij vaak het buitenbeentje, denk anders, voel dingen anders. Vaak is dat oké, maar rondom deze zwangerschap en het verdriet rondom Yara niet. We hebben al eerder een mega discussie gehad over een weekendje weg gaan (ja, alweer. Na een week zomervakantie en nu een weekend weg) met iedereen in januari, terwijl ik 20 december ben uitgerekend. Tig keer gezegd dat ik mij nergens aan vast leg, we nu al een weekend weg zijn en 100x nee gezegd. Ik ging gisteravond wat eerder naar bed. Mijn man vertelde dat het wederom over het weekend in januari ging en zijn moeder hem wederom probeerde over te halen. Het kan allemaal best, kleintjes slapen overal doorheen, je kunt je baby juist weggeven dan heeeeerlijk. Mijn man wederom uitgelegd dat het voor ons allemaal niet zo makkelijk is en wij ons niet willen vastleggen. En het daarnaast ook nog zomaar zou kunnen dat ze begin januari komt en dat 3 weken na de bevalling weg wel heftig is. Zijn moeder kan geen nee accepteren, dus ging maar door met proberen overtuigen. Uiteindelijk heeft mijn man maar gedeeld dat ik een grote angst heb voor de bevalling en de tijd erna. Ik ben bang voor alle emoties die loskomen, aangezien ik mij nu ook mega onstabiel voel. Daarom gaan we naar de POPpoli binnenkort om dit stuk te bespreken en een plan te bedenken. Hopelijk voor niks, maar wie weet voor een hele hoop. Het enige wat mijn schoonmoeder hierop te zeggen had was: ah joh wat irreëel dat ze dit heeft en onzin dat jullie daar naar toe gaan. Ik ben zo ongelooflijk klaar hiermee. Ik moet zo strijden voor mijn gevoelens, mijn rouw en wie ik ben daarin. Ik voel mij aan alle kanten ongelooflijk kwetsbaar, maar blijkbaar vind zij het nodig mij alleen maar de grond in te boren. Ik heb zo extreem het gevoel dat ik niet mag zijn wie ik ben, dat mijn rouw om Yara veel te groot is, dat al mijn angsten en gevoelens er niet mogen zijn. Het raakt mij nog het meest dat ze blijkbaar niet ziet hoe groot onderdeel Yara in ons leven is en wat dat allemaal doet. Hoeveel het meebrengt. Het raakt mij zo erg en wordt er zo boos van. Het liefst zou ik haar helemaal niet meer zien komende tijd, maar helaas zien we haar bijna elk weekend in oktober. Ze loopt continu over mijn grenzen en ik voel mij zo eenzaam en op een eilandje. Mijn man doet echt zijn best om voor mij op te komen, maar het landt gewoon niet. Het dringt niet door.

Doe waar jij je goed bij voelt en houd rekening met jezelf! Blijkbaar doet zij dat ook! Ga gewoon niet mee naar zo een weekend. Laat je man zelf tijd met zijn familie doorbrengen als hij graag wilt gaan en blijf zelf thuis. De weekenden in oktober ook. Blijf thuis. Je hoeft niet overal aanwezig te zijn toch? Helemaal niet bij mensen die jou geen goed gevoel geven. Sommige dingen kom je misschien niet onderuit maar je bent zwanger, gaat door een achtbaan van emoties. Het is ook wel eens goed om jezelf voorop te stellen en als mensen dat niet begrijpen is dat hun probleem en niet de jouwe!

Precies... hoe vaker ik erover nadenk hoe meer ontsteld ik door de aanpak van het ziekenhuis ben. Bij alle 3 mijn vorige bevallingen was een thuisbevalling gepland, termijnecho en echo van 20 weken waren de enige keren dat ik in aanraking kwam met de gynae.... uiteindelijk ben ik wel enkel van mn zoon thuis bevallen... dat ons dochter stilgeboren werd is toegeschreven aan pech... nooit geen medische oorzaak gehad, anders dan haar stilgeboorte is er dan ook niets dat kan meegenomen worden in deze zwangerschap... En toch moet ik iedere 4 weken op controle en lijk ik betutteld te worden Ik wil ook helemaal niet onverantwoord doen en vooral wel handelen in het belang van ons kind.. maar ik wil niet dat mijn bevalling volledig geïndustrialiseerd en boven mn hoofd gebeurt... (Want dit gaat effectief over de houding die ik mag aannemen tijdens de bevalling veronderstellend dat alles vlot en zonder risico gaat ) Toen ik dat huilend aanhaalde bij mn gynae was haar respons "ja, kijk.. wij moeten ook rekening houden met het welzijn van de moeder... als deze bevalling vlot gaat en alles komt tot een goed eind dan kan je bij een volgende terug volledig je zin doen " Ik ben toen tss mn tranen vol ongeloof in een sarcastische lach geschoten en haalde fijntjes aan dat ik 4 bevallingen wel genoeg vond, het hierna gedaan was en voor de laatste keer toch wel op zn minst gehoopt had een beetje autonomie te krijgen" 🤯 Dit gaat een intense belevenis worden en ik wil die graag zo sereen mogelijk inzetten... zonder mn verantwoordelijkheid af te schuiven daarom.. Het lijkt me niet normaal dat ik in rebel-modus tegen mn bevalling aankijk en uitspraken doe als " ja wat gaan ze doen? Als ik weiger op mn rug te gaan liggen enkel en alleen omdat de gynae van dienst standaard zo bevallingen doet? Gaan ze mij vasthouden dan op dat bed? 😅 Mn vriend volgt me wel daarin en we hebben besloten ons in een ander ziekenhuis te laten begeleiden en bevallen. En wat dat bedje aangaat: het voelt n beetje als haar toegewezen ruimte ... ze is er wel overal in het hart en hoofd en energie... maar... ik vinnet ergens een geruststelling dat ze ook nog fysiek plaats inneemt. En ik ben waarschijnlijk gewoon nog niet ver genoeg in mn verwerkingsproces om dat al los te kunnen laten.. Herken je dit?

Jij zou dus in principe volledig onder verloskundige zorg kunnen vallen, en zelfs een thuisbevalling zou mogelijk moeten zijn. Dat ze ziekenhuis aanraden snap ik echt wel (als er immers wat gebeurd ben je op de juiste plek). Ik kom zelfs minder bij de gynaecoloog dan jij (12 weken intake, 20 weken echo + nagesprek, 28/32/36 weken groeiecho met 1x bevalling bespreken en verder korte controles). Alle andere zorg doet mijn verloskundige gewoon. En even hoor, wat heeft op de rug bevallen met welzijn van de moeder te maken. Sterker de kans dat het vlot gaat op de rug is een stuk kleiner dan handen/knieën, baarkruk etc. Daarnaast grotere kans op ruptuur, best wel onzinnig dus. Goed dat je dus naar een ander ziekenhuis gaat. Rouw duurt gewoon zo lang, zou ook zomaar kunnen dat je kindje er straks is en dat het gewoon niet goed voelt dat ze in het bedje van je dochter ligt. Dat je dus alsnog een nieuw bedje wil kopen. Wij hebben dingen als het bedje heel bewust gekocht met het idee dat het voor al onze kinderen gaat zijn, dus kan dat redelijk loslaten, maar beddengoed etc… blijft lastig. Heb echt geen idee hoe ik straks ga reageren enzo. Dit zijn ook dingen die je pas weet als je kindje er is, gaat 100% op gevoel.

Wauw wat een mooi nieuws dat je zwanger bent 😍 gefeliciteerd!

Wat een verhaal zeg, heel bizar hoe je niet gehoord en begrepen wordt. Zou je niet met iemand in het ziekenhuis kunnen praten? Wij worden begeleid door een psycholoog uit het ziekenhuis. Al is het eigenlijk te belachelijk voor woorden dat een gynaecoloog je niet hoort en niet met je meedenkt. Heb wel bewondering voor je hoe je erin staat! Ik denk echt al knippen jullie me helemaal open als de baby maar leeft, weet ook niet of dat een gezonde gedachten is, hopelijk verandert dit nog. Fijn dat je vriend achter je staat en jullie besloten hebben om naar een ander ziekenhuis te gaan! Hopelijk voelt het daar beter. Zou je in dit ziekenhuis niet ook met een andere gynaecoloog in gesprek kunnen gaan?

Ja ik zou kunnen met de psychiater van gynaecologie gaan praten...heb ik gedaan na het verlies van onze dochter, weinig hulp aan gehad dus...( ik volg rouwbegeleiding bij het vrij humanistisch centrum en daar steunen ze me wel weer in mn overtuiging) ik heb zo'n gevoel dat dat ook enkel maar een gesprek rondje "leg je er bij neer" gaat zijn. Ik hoorde al van andere vrouwen dat ze idd helemaal niet flexibel zijn wat bevallingen betreft. Ik snap je stelling van dat ze je volledig mogen openknippen zolang de baby maar ook is. Heb ik ook hoor mocht dat nodig zijn..

Het lijkt me dat hun idee van "welzijn van de moeder" omvat: wij weten beter en mama moet vertrouwen op onze expertise... Volledig achterhaald soit. Een vriendin die ook een kindje kwijtgeraakte gaf me idd ook mee mn gevoel te volgen aangaande dat bedje en dat het idd ook helpt om dingen zoals lakens/kleertjes/ knuffels nieuw aan te schaffen ipv alles te gebruiken wat we voor haar zus klaarliggen hadden. Zij haalde ook aan dat het mss net iets moeilijker ligt voor me dat we nu opnieuw een meisje krijgen

Nou inderdaad zeg… had toevallig gister bij m’n verloskundige bespreken bevalplan. En dus ook benoemd dat de gynaecoloog hartmonitoring wil gedurende de hele bevalling. Snapte de verloskundige niks van, want er is geen indicatie voor. Zij heeft me nu dus gezegd dat ik over 2 weken met m’n afspraak daar de gynaecoloog kritische vragen moet stellen. Overal zodat de verloskundige (en ik ook) weet waarom de gynaecoloog het belangrijk vindt. Omdat het allemaal niet volledig logische verzoeken zijn. Wij verwachten nu ook een weer jongetje. En dat is zeker lastiger, omdat je normaal gesproken dingen zeker zou hergebruiken. Een kindje van het andere geslacht had je toch nieuw spul voor gehaald. Ik denk dat het echt doen wat goed voelt is. Desnoods een 50/50 hergebruiken en nieuw kopen

Kwam dit gedicht tegen en vond het wel mooi om te delen💕🌈

Vandaag te horen gekregen dat ons regenboogje een tumor heeft in haar bijnier. Hier zijn ze per “toeval” achter gekomen. Op dit moment raast alles door mijn hoofd, opnieuw een rollercoaster waar geen einde aan lijkt te komen.

Ach, jeetje. Wat een schrik. Wat een rollercoaster weer inderdaad. Weten jullie al wat het verdere proces is hierin? Hele dikke knuffel 🫂