De Regenboogjes 🌈 - deel 2

Wauwww gefeliciteerd! 🥰

10 november trotse ouders geworden van ons meisje Izzy 🌈💖 uiteindelijk spontaan gekomen bij 39+3, heel dankbaar voor ivm hoge bloeddruk waarvoor een inleiding dreigde (net als ik van jullie hieronder lees dames, was ook echt een angst, wilde niet weer een kindje uit me geforceerd hebben). We genieten volop maar missen grote zus extra deze tijd. Alle emoties laat ik er lekker zijn 💖

Van harte gefeliciteerd met jullie meisje!!💗💗

Wauw! ❤️

Wauw gefeliciteerd💝💝💝

Gefeliciteerd 💜

Gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter en zusje Izzy 🌈💝

Wij hebben woensdag een gesprek met de gynaecoloog om eventueel toch in te leiden. Zowel ik, als mijn man, zitten emotioneel aan onze tax. Naast de stress van deze zwangerschap heeft mijn man ook enorme stress op zijn werk omdat het daar niet goed loopt. Ik ben nu 36+3 week zwanger. Voor ons beide zou het goed zijn als er een eindstreep is en dan wel op korte termijn. Dit is zowel door onze medisch psycholoog, als door onze verloskundige onderstreept en super erg gestimuleerd om dit gesprek aan te gaan. Nu hebben we het hier over met vrienden en familie. Bijna iedereen kijkt ons gek aan en vinden dat wij de natuur het werk moeten laten doen. Het is veel beter voor de baby en voor mij. We moeten meer vertrouwen hebben en wat maken die paar weekjes extra nou uit? Ik merk dat ik dit best heel heftig vind. Het weer moeten uitleggen hoe stressvol dit is, hoe lang een stilgeboren kindje doorwerkt in je emoties. En zelfs lijken mensen niet te geloven dat wij beide er emotioneel doorheen zitten. Er wordt letterlijk gezegd dat ze nog wel snappen dat ik er doorheen zit, want tja. Laatste lootjes wegen voor iedereen zwaar. Maar dat mijn man er doorheen zit? Och och, dat kan toch niet? De vrouw doet toch het zware werk? Het frustreert mij zo erg dat het blijkbaar na alle ellende en vele uitleg over ons rouwproces het bij mensen gewoonweg niet doordringt hoe heftig dit is. Dat het mega veel stress en onzekerheid oplevert omdat we oprecht niet van op aan kunnen dat dit kindje wel levend ter wereld komt, want ja. We zijn drie zwangerschappen al verloren. Merk dat ik heel erg behoefte voel om mij enorm te verdedigen. Haast de neiging heb om dan maar te huilen waar mensen bij zijn om te laten zien hoe slecht het hier thuis gaat. Men ziet het gewoon niet. Wordt daar zo gek van, ook omdat ik daar super gevoelig voor ben. Voel mij ongezien en ongehoord. En steeds meer schuldig tegenover deze baby dat we wel echt eerder dan 40 week willen inleiden 😪

Het maakt echt niet uit wat alles en iedereen om jou heen vindt! Jij en je man zijn leidend (jij op de eerste plaatst, aangezien het jouw lijf is). Zeker omdat jullie eerdere ervaring een stilgeboorte is. Elke dag dat de bevalling dan langer gaat duren wordt in je hoofd de kans op herhaling groter. Als je straks de 37 weken voorbij bent, is je kindje klaar en af voor de buitenwereld, dus als jij dan ingeleid wil worden moet je dat doen. Ik ben nu 37+2, en heb gezegd dat ik pas bij 40 weken ingeleid wil worden. Voorbij 40 wil ik niet, ook uit angst, maar ik hoop op een spontane bevalling en wil daarom zo lang mogelijk wachten. Nu is mijn kindje waarschijnlijk macrosoom (buikje p95 geschat) en wil de gynaecoloog daarom graag eerder inleiden. M’n verloskundige vertrouwt er op dat ik de bevalling gewoon aan kan, en dat die ene week niet veel verschil maakt. Hierom dus ook de keuze gemaakt om te wachten, in de hoop dat het spontaan begint. We hebben allemaal genoeg shit meegemaakt en dat heeft er voor gezorgd dat we goed weten wat we willen. Buitenstaanders kunnen er wat van vinden, maar de keuze zal altijd bij ons zelf liggen

Klopt, zij hebben er ook niks over te zeggen. Maar merk dat ik het wel lastig vind dat men er weer wat van vind. Alsof je het echt nooit goed kan doen ofzo. Terwijl het allemaal al zo lastig is. Helpend is ook niet echt dat ik er heel gevoelig ben, zeker in combi met mijn hormonen nu. Voel me ergens al een slechte moeder dat ik wil inleiden omdat ik het zelf niet aan kan en als dan men er ook nog wat van vind, vind ik het zelf lastig om bij mijzelf te blijven. Maar thanks, soms moet ik inderdaad even horen dat het er niet toe doet wat men er van vind.

Een hart onder de riem: Kijk, mensen die niet in onze schoenen hebben gestaan, die weten gewoon niet wat het is.. Daar bovenop... iedereen gaat anders met dingen om. waarom zou het oordeel van iemand die buiten de intimiteit van jullie gezinsgebeurtenissen staat.. ook maar iets moeten uitmaken 😉 Mensen hebben altijd een oordeel klaar, en wat je ook doet, er is altijd wel iemand voor wie het niet goed genoeg is. Hé bekijk het eens zo, ipv jezelf een slechte mama te vinden... Zie jezelf maar als een sterke mama, want je maakt keuzes in het belang van jullie zelf, maar ook voor jullie kindje... die pruts in je buik heeft er helemaal geen voordeel bij nog weken langer dan onnodig in een vat vol stress te zitten, en wat dan als je nog zou wachten met inleiden tot een termijn die jouw omgeving meer geschikt lijkt....ben je mss mentaal zo op dat je helemaal kraakt na de bevalling door alles wat er op je afkomt van emoties... daar heeft jullie gezin niets aan. Laat die anderen maar, you go mama.

Wat een lief bericht, dankjewel! Mag inderdaad wat liever naar mijzelf kijken. Dankjewel voor je hart onder de riem, had ik echt even nodig!

Ik wens jullie alvast een fijne bevalling, ze geven grauw en grijs en regen-weer volgende week. Als jullie zon doorkomt, dan krijg je een mooie 🌈.

Hey lieve meiden, Ik durfde me niet voor mijn eerste echo te melden want vorige keer kreeg ik een miskraam. Nu heb ik vorige week een kloppend hartje gezien. En durf ik het voorzichtig met jullie te delen. Ben zo intens blij! Vooral tussen de echo’s door, ik heb heel veel spanning als ik naar de verloskundige ga en helemaal Voor de GUO welke gepland staat. Ik als stiekeme meelezer kan me heel erg vinden in de gevoelens die opspelen voor jullie sterrenkindje, zo lastig dat alles weer terug komt en er ook een soort van schuldgevoel bij komt kijken.. Ik hoop enorm dat ik net zo ver als Jullie mag komen en over 7 maanden hier ook blij nieuws mag delen! Voor nu is het echt even afzien. Helaas extreem misselijk en niets binnen kunnen houden. Maargoed dit alles voor een mooi wondertje, een broertje of zusje voor mijn lieve Florine. ❤️💙 Liefs Floan

Dit is de kleine peanut

Vandaag aan 27+6 3d echo gehad 🥰

Gefeliciteerd lieve Floan 💖 wij duimen allemaal mee dat je een gezond broertje of zusje gaat krijgen voor Florine. Hopelijk verdwijnt de misselijkheid na het 1e trimester en komt er ietsjes meer ruimte voor jullie blijheid!

Ahhh gefeliciteerd! Zo blij voor je! Wat fijn al een kloppend hartje gezien te hebben zeker na de miskraam vorige keer. En ik snap goed dat de spanning hoog zit voor de komende echo’s/controles. Het is toch een trauma als je daar eerder slecht nieuws hebt gehad. Florine wordt grote zus 💖💙 Voor de misselijkheid, bij mij verliep dat bij de vorige zwangerschap veel heftiger dan de eerste. De huisarts schreef suprimal voor, wagenziekte tabletjes maar deze zijn ook zonder recept bij Kruidvat te verkrijgen. Was niet een wondermiddel maar zorgde wel voor veel minder overgeven. Liefs!

Bijna tijd om ons regenboogje te ontmoeten, donderdag word ik ingeleid. Toch wel weer spannend allemaal! Maar ook enorm veel zin in

Wat spannend! Heel veel succes donderdag. Ik ben zaterdag aan de beurt, maar word dinsdag nog gestript. Kijken of ze alsnog spontaan komt. Net als jij, spannend en veel zin..