Eén kindje van tweeling verloren

Ik zie dat je nog geen reacties hebt mogen krijgen, dus bij deze plaats ik eentje. Ik heb niet in de situatie gezeten waarin jij je bevindt, dus helemaal gelijk is het dus niet, maar ik herken wel de complexe gevoelens die je beschrijft. Ik ben een dochter verloren en geraakte 5 maanden later zwanger van onze zoon. Ik voelde me met momenten gigantisch schuldig, omdat hij nu in haar huisje woonde, omdat zijn zwangerschap al verder was geraakt dan die van haar, omdat we met momenten blij konden zijn bij de gedachten aan een gezonde zoon straks. En uiteindelijk dat hij mocht leven en zij niet. Het is zo ontzettend moeilijk, en het enige wat je volgens mij kan is proberen te aanvaarden dat het verdriet en de blijdschap echt langs elkaar mogen bestaan. Dat wij mensen niet maar één gevoel per keer mogen en kunnen aanvaarden, maar dat we elk moment lepelen uit een poel van emoties en er soms 5 emoties tegelijk op die lepel belanden. Je hebt alle recht om te voelen wat je voelt, blijdschap, verdriet, angst en hoop, ze staan langs elkaar en de ene moment zal het ene van het andere winnen. Je bent ontzettend sterk, dat lees ik in je tekst. Mijn man en ik rouwden ook verschillend, en dat was soms moeilijk om te beseffen. Ook nu, bijna 2 jaar later, merk ik dat we er anders over denken. Met het nodige respect voor elkaar kan ook dat langs elkaar staan. Zoek er samen jullie weg in maar begrijp ook dat rouwen voor een groot stuk toch een eenzame route is die je moet bewandelen. Ik wens je heel veel sterkte met het verlies, maar ook erg veel geluk en succes met je andere kindje 🍀

Lieve moeder, wat een hartverscheurende situatie waar jullie in zitten. Ik heb niet meegemaakt wat jullie nu meemaken, Ik ben helaas mijn tweeling wel verloren en zit daardoor bij een groep op FB genaamd TweelingEngeltjes, hier zitten meerdere moeders en vaders die ook hebben meegemaakt wat jullie nu meemaken. Wellicht kun je hier wat steun vinden. Heel veel sterkte de komende tijd.

Ontzettend bedankt voor jullie fijne reacties en de tips; alleen dit al lezen geeft toch steun. Ik voel me soms zo eenzaam in het verdriet, in onze directe omgeving heeft niemand een kindje verloren - wat natuurlijk vooral heel fijn voor diegenen is. Maar mensen weten daardoor niet goed wat te zeggen, of ontwijken ons. Heel lastig vind ik dat. Op dit forum lees ik veel herkenbare gevoelens. Soms ben ik bang dat het verdriet altijd zo aan de oppervlakte blijft; ervaren jullie (of hebben jullie ervaren) dat je daar mee leert “omgaan”? Hoe cru dat ook klinkt.. Veel sterkte en liefs ook voor jullie verdriet 🍀🌹

Wat zul jij dubbele gevoelens ervaren in deze zwangerschap… lijkt me heel ingewikkeld, verdrietig en tegelijkertijd kijk je uit naar de komst van beide kinderen. Of je er mee leert omgaan? Ja, mijn ervaring is van wel. Het verdriet en gemis blijft, en tegelijkertijd krijgt mijn leven daaromheen ook weer vorm. En komen er weer momenten dat je echt kunt genieten. Ik ben niet alleen maar verdrietig, maar kan nu ook met veel trots en liefde aan onze overleden dochters denken. Ik vroeg me af: zie je erg tegen de bevalling op? Liefs!!

Bedankt! Ook dat biedt hoop.. En heel mooi dat je schrijft nu ook met trots en liefde aan je kindjes te kunnen denken 🩷 Waren zij ook een tweeling? Mijn gedachten over de geboorte gaan ook op en neer; aan de ene kant kijken we uit naar de komst van ons levende kindje, aan de andere kant zijn we ook bezorgd om haar (en haar conditie). En willen we graag bevestiging dat het met haar wél goed is. En ik ben wel gespannen over de geboorte van haar overleden zusje; over hoe ze er uit zal zien, en of we nog handjes/voetjes kunnen zien om herinneringen vast te leggen. Dus ook daarin dubbele gevoelens..

Nou, snap goed dat je je gezonde kindje in je armen wilt sluiten en wilt weten dat het goed is!! En ook opziet en gespannen bent voor de geboorte van haar zusje omdat je niet weet hoe haar lichaam eraan toe zal zijn. Ik hoop zo dat je nog een handje of voetje kan zien of andere manieren om herinneringen te maken. Onze kinderen waren geen tweeling. Onze eerste dochter overleed in 2019 en onze vierde in 2023. Dus wel anders maar verdriet vast ook weer vergelijkbaar. Een kind verliezen breekt je hart. En tegelijkertijd lijkt het me met een tweeling zoals bij jou heel ingewikkeld. De zorgen, dubbele gevoelens…

Ik volg een moeder op Instagram die ook een kindje van een tweeling is verloren. Wellicht dat je daar steun uit kunt halen. Ze heet: mijntweeling