Hallo lieve mama's,
Allereerst wil ik mijn steun en respect voor jullie uitspreken dat jullie dit allema zo goed kunnen verwoorden. De liefde voor jullie wondertjes spat van de topics af. 💞
Ik hoop dat ik niemand tegen de borst stoot met mijn bericht.
Zal eerst ons verhaal vertellen. In april 2019 hebben wij de eerste miskraam meegemaakt. In mei 2019 direct opnieuw zwanger met een gezond zoontje als resultaat. Deze zwangerschap verliep vlekkeloos tot 35 weken, toen voelde ik hem opeens minder bewegen. Ik werd doorgestuurd voor een CTG. In het ziekenhuis aangekomen, lag ik ongeveer 1 uur later op de OK. Er werd een spoedkeizersnede uitgevoerd omdat ons zoontje aan het stikken was, hij kreeg geen zuurstof meer. Er werd ons verteld dat als wij 1 dag later zouden zijn geweest, ons zoontje het niet had overleefd. Dit was met 35+0, Lewis woog 2100gram en was 44cm klein. Er volgde een opname van twee weken. Al met al is het goed afgelopen en doet ons zoontje het super!
De placenta werd opgestuurd en daar bleek deze veel te klein te zijn geweest.
In november 2020 opnieuw zwanger geraakt, dit eindigde in miskraam nummer 2. Eind december opnieuw zwanger, dit eindigde in miskraam nummer 3. In februari 2021 opnieuw zwanger, dit eindigde in miskraam nummer 4.
In mei 2021 opnieuw zwanger, ditmaal met Aspirine en Utrogestan. Deze zwangerschap bleef zitten! De eerste 12 weken verstreken en alles was perfect. Met 12+5 een extra echo zomaar, daar werd een dikke nekplooi gezien. Doorgestuurd naar het 1e ziekenhuis, deze constateerde hetzelfde. Twee dagen later doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis. Ook hier zagen ze de dikke nekplooi en een kort neusbotje en korte bovenbeenbot. Conclusie: grote kans dat ons kindje Trisomie 21 heeft.
De wereld zakte onder onze voeten uit.. eindelijk hadden we een beetje vertrouwen gekregen in deze zwangerschap, na alle miskramen vooraf, en dan gaat het na de beruchte 12 weken alsnog mis.
Nu hebben wij 17 augustus een vruchtwaterpunctie gepland staan, deze zal ons uitsluitsel geven of het inderdaad om het Syndroom van Down gaat. Iets waar ik enorm tegenop kijk.
1. Wetende dat we de zwangerschap zullen afbreken indien het vermoeden bevestigd wordt (met enorm veel pijn in ons hart, maar ik ben bekend met de afwijking en weet ook hoeveel verdere afwijkingen er vaak nog bij komen kijken en dit willen wij niet voor ons kindje. De maatschappij waarin we leven is al hard genoeg.)
2. Wetende dat mijn man nooit meer een nieuwe zwangerschap wil indien het nu weer mis gaat. Hij trekt dit mentaal niet meer, en eerlijk.. ik eigenlijk ook niet.
Wij zijn op dit moment dus nog geen kindje verloren in een later stadium, maar komen hier wellicht wel voor te staan. En ik merk dat ik erg op zoek ben naar ervaringsverhalen hoe om te gaan met dit eventueel aanstaande verlies, de bevalling, het afscheid en de periode erna.
Uiteraard hoop ik dat het zover niet gaat komen, maar ik wil graag voorbereid zijn op dit scenario.
Ik merk dat ik er in mijn omgeving niet te veel over kan praten omdat anderen dit scenario nog niet als mogelijkheid willen zien, daarom hoop ik hier een beetje hulp en steun te krijgen.
❤