Lieve allemaal,
Wellicht helpt het om het hier wat van me af te schrijven. Ik ben begin mei bevallen van ons zoontje, ivm een afbreking van de zwangerschap bij 21weken. Ons zoontje had een genetische afwijking en meerder andere afwijkingen waardoor we dit doen hebben besluiten.
Ik ben net met mijn man en onze dochter op vakantie geweest en daar waar zo’n vakantie je normaal rust moet geven, merk ik dat ik meer teneergeslagen ben. Meer verdrietig, minder aardig naar mijn partner. En ik voel aan alles dat dit komt door het verlies van ons kindje. Ik voel me ontzettend eenzaam in het proces. Ik kan er goed met mijn partner over praten maar hij rouwt op een andere manier.
Daarnaast is onze kinderwens vooral voor mij zoveel sterker geworden. Ik voel me jaloers naar anderen die wel meerdere kindjes hebben, ik ben bang dat ik niet weer opnieuw zwanger kan raken (is nergens op gebaseerd, is gewoon een angst). We proberen nu sinds twee maanden weer zwanger te worden, ben helaas gisteren weer ongesteld geworden. Dat voelt als een enorm grote domper en zorgt ook voor meer onzekerheid en meer verdriet.
Ik haal gelukkig veel energie uit ons andere kindje en dat zorgt er voor dat ik ‘s ochtends uit bed ga. Maar het liefst gooi ik de deken over me heen en kom ik voorlopig niet meer uit bed.
Ik wil het vooral even van me afschrijven want ik mis vooral gewoon mijn zoontje. Ik mis hem zo erg. Misschien heeft iemand wel tips wat voor jou helpt om het af en toe wat draaglijker te maken.
Veel liefs
Tips heb ik niet, maar ik begrijp het denk ik wel. Ben nu ook op vakantie en ook niet in mn ‘hum’. Heb nu een beetje geprobeerd te accepteren dat ik mij zo voel en ik mijzelf niet verplicht om mij top te voelen
Ik kan mij vinden in wat je schrijft. Ook wij waren een een paar nachtjes weg. Dit voelde erg gek, omdat ik anders nu net over de helft van mijn zwangerschap zou zijn en wij bij het plannen van dit uitje met vrienden nog aan het fantaseren waren hoe mijn buik er bijvoorbeeld uit zou zien.
Wat ons tijdens deze dagen, maar ook thuis erg helpt is dat we elke avond even stil staan bij het urntje, we een kaarsje aansteken en toch tegen ons kindje praten. Dit is een moment waarop we samen stil staan bij ons kindje, want ook wij rouwen erg verschillend.
