Wat waren blij, na bijna een jaar zwanger geworden op de natuurlijk manier! Onze blijdschap kon niet op... Totdat afgelopen woensdagavond alles veranderde. Ik kreeg buikkrampen en ging zoals gewoonlijk naar het toilet. Toen ik afveegde zag ik licht bloed op het papier. Ik riep mijn man erbij en wist dat het niet goed was... inmiddels was ik 9 weken zwanger. Die avond hebben we gelijk de verloskundige gebeld en haar verteld dat ik bloedde. We hebben voor de volgende dag gelijk een echo in gepland om te kijken. Maar wat we op de echo zagen was verwarrend. Het bleek nog een vruchtje te zijn met de grote van 5a6 weken! Verslagen liepen we weg bij de verloskundige... nu is het afwachten wat er gebeurd. Tot de dag van vandaag bloed ik veel en heb ik heel veel stolsel erbij. Het kan niet anders dan dat het een miskraam wordt / is... dit werd bevestigd door de verloskundige.
Wow, hoe dan? Het voelt alsof de wereld voor ons instort:( ik ben bang, bang voor hoe het in de toekomst zal gaan. Medisch gaat het ook niet goed met mij, inmiddels bijna een jaar last van heftige blaasontstekingen. Veel antibiotica moeten slikken, soms van 3 maanden lang achter elkaar. Nu ik eindelijk zwanger was word ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Wat gaan ze vinden met de onderzoeken? Zou ik daarom niet snel zwanger zijn geraakt?
Ik blijf vol vragen zitten en in afwachting wat er komende dagen gaat gebeuren. Wat voel ik me verdrietig, leeg, alsof de tijd stilstaat. Daar gaaf ons kleine wondertje, want dat was het!
Hoe gaan jullie om met dit verdriet? en zijn er mensen die net zoals ik veel last hebben van heftige blaasontstekingen?
Fijn om dit zo te delen, tijdens het typen merk ik dat ik het steeds wat meer kan accepteren dat het zo gaat zoals het gaat. Schrijven helpt mij om verdriet te verwoorden en verdriet een plekje te geven....
Ah wat naar om te lezen zeg! Wat zal je wanhopig voelen na 2 keer een miskr ...
Ja ik voel me heel naar en leeg.
Hoeveel pech kan je hebben dat dit 2 keer achter elkaar gebeurt.
Blijf mezelf maar afvragen van wat doe ik verkeerd. Echt zo ongelooflijk verdrietig.
Ik heb nu de keuze om het op te wekken met tabletten (ik heb ze al mee gekregen)
Maar ik wacht nog even... Het is nu even teveel.
Ik lees dat jij ook net een miskraam hebt gekregen... Ik wens je heel veel sterkte. ❤️
En hoop dat je lichamelijk en vooral geestelijk weer snel de oude bent🍀
Helaas onze eerste zwangerschap is ook geëindigd in een hele vroege miskraam, ik had morgen 7 weken geweest, vandaag eerste echo. Vk kon niets zien, gelijk doorgestuurd naar gynaecoloog maar daar werd het bevestigd. Hopelijk de volgende keer meer geluk 🥺
Ahh dat is echt heel erg rot als je al zo lamg probeert zwanger te worden. Ik hoop dat je je kinderwens gauw in vervulling kan laten gaan. Helaas heb ik ook een miskraam gehad. Ik had het geluk na een eerste poging gelijk zwanger te zijn. Bij 7 weken een eerste echo gehad en daar was een vruchtje op te zien ter grootte van een 6 weekse zwangerschap en geen kloppend hartje. Het kon 2 kanten op gaan. Of de bevruchting was op een later moment en met een tweede echo zou er wel een kloppend hartje zijn of het was met 6 weken gestopt met groeien. Helaas was het tweede het geval bij mij en eindigde het in een miskraam.
Vorige week, na een zwaar ICSI traject en Cryo terugplaatsing te horen gekregen dat ik eindelijk na zoveel jaren van proberen, IUI's, Pickup en terugplaatsingen eindeljk zwanger was. 11 dagen na de TP had ik een HCG van 286. Deze morgen bloed laten nemen. HCG bleek op 8400 te staan. Super dus voor mijn 5 weken zwangerschap.
Deze avond rond 18u30 ineens pijnlijke steken en dringend gevoel van te moeten plassen. Toen ik me rechtzette voelde ik precies iets lopen tussen mijn benen. Ik riep naar mijn man dat het niet ok was. Eens op het toilet begon ik te gillen dat jet effectief niet ok was. Heel het inlegkruisje (voor de utrogestan resten) en mijn broek waren vol bloed.
Onmiddellijk de vroedvrouw gebeld en naar spoed. Daar was al geen blaasje/vruchtzakje meer te zien in mijn baarmoeder. Nooit gedacht dat geluk en het in elkaar storten van je wereld zo dicht en kort op elkaar konden volgen.
Schuldgevoel, verdriet, boosheid, alles gaat nu door me heen. Ik trek het even niet... 😭😭😭
