Lieve Mama’s,
Vorig jaar september was het zover, na een jaar proberen had ik eindelijk een positieve test in mijn handen. Tranen van geluk, we waren zó blij! Mijn lichaam kon het nog na de keizersnede van de eerste, iets waar ik na een jaar proberen behoorlijk aan begon te twijfelen..
Met 8 weken kreeg ik mijn eerste echo. Of ik mij misschien vergist had in de data’s? Kon ik misschien korter zwanger zijn dan dat ik dacht? Vragen van de echoscopiste die ik gelijk met een harde Nee af deed. Ik was in het jaar van proberen inmiddels de koningin van de vruchtbaarheidsdagen meten geworden.
Helaas paste het beeld van de echo niet bij een zwangerschap van 8 weken maar eerder bij een zwangerschap van 5 a 6 weken. We werden naar huis gestuurd om een week af te wachten. Wachten op een eventuele miskraam of op de volgende echo, dan zou er een hartje moeten kloppen.
Een week van onzekerheid brak aan, overal waar ik naar toe ging nam ik extra kleding mee en maandverband. Want wist ik veel hoe een eventuele miskraam zich zou aandienen? Bij elk krampje of verdwenen zwangerschapssymptoom dacht ik dat mijn lichaam ons kleine erwtje zou afstoten. De week ging voorbij zonder bloedverlies, er was nog steeds hoop. Helaas bleek bij de echo dat ons erwtje niet gegroeid was en dat er sprake was van een missed abortion. We kregen de keuze; medicatie of een curettage. Ik koos voor de curettage. In november volgde de opname in het ziekenhuis en kon ik aan het eind van de middag weer naar huis. Na een paar dagen werd de pijn erger en het bloedverlies heviger, terug naar het ziekenhuis en een nieuwe curettage volgde. Er bleek nog restweefsel in mijn baarmoeder te zitten wat begon te ontsteken.
Na 3 weken nam het bloedverlies af en kwam mijn normale menstruatie weer op gang. Omdat de wens voor een 2e kindje alleen maar groter geworden was na de miskraam besloten we zonder anticonceptie door te gaan, we zouden wel zien hoe het zou lopen. Begin dit jaar was ik wederom zwanger, veel eerder dan dat we durfden te hopen. Met enige terughoudendheid in onze vreugde hadden we de eerste echo. Een kloppend hartje en een passend beeld bij een zwangerschap van 6 weken. Langzaam lieten we de blije gevoelens toe en informeerde we onze dierbare, we waren voorzichtig want we waren nog niet door de eerste 12 weken heen. Corona kwam om de hoek kijken waardoor ik alleen naar de 12 weken echo ging, zenuwachtig liet ik mijn man achter in de auto. Ondanks dat we alle Corona maatregelen begrepen voelde het zo eenzaam en oneerlijk om dit alleen te doen. Ik kwam naar buiten met een prachtige echofoto en een geluidsopname van het hartje. We waren door het dolle heen!
Twee dagen voor onze 20 weken echo werden de maatregelen versoepeld en bleek dat mijn man mee mocht. Hij was dolblij, eindelijk zou hij “live” de baby zien en horen.
De echoscopiste begon aan de echo en wij grapte nog wat over het geslacht. We kwamen tot de conclusie dat het niets uit zou maken als het maar gezond zou zijn.
Daar brak onze lichtroze wolk, onze dochter bleek een afwijking aan haar schedel te hebben en een open rug. Dit was niet goed, ik mocht de gel van mijn buik afvegen en komen zitten aan het bureau terwijl de echoscopiste de verloskundige belde.
Nietsvermoedend kwamen we in een rollercoaster van emoties en onderzoeken terecht. GUO’s, bloedafnames, vruchtwaterpunctie, gesprekken met gynaecologen en het spina bifida team. We probeerde zoveel mogelijk informatie te verzamelen over de situatie van onze dochter en welke gevolgen dit zou hebben voor haar, ons andere kind en uiteindelijk ook voor ons. Na weken van onderzoeken, uitslagen, gesprekken, inlezen en praten met dierbaren kwamen we tot de conclusie dat dit niet het leven is wat wij onze dochter zouden willen geven. De opname in het ziekenhuis volgde en het inleiden van mijn zwangerschap begon. Op 10 juni is onze prachtige dochter geboren na 23 weken zwangerschap. Zij is na enkele minuten bij ons, op mijn borst overleden. Onze harten zijn gebroken en zullen nooit meer volledig helen. Wij hebben hele fijne ervaringen gehad met stichting Still en zijn ontzettend dankbaar voor de foto’s die zij gemaakt hebben ook al kan ik ze nog niet bekijken.
Vandaag ben ik 10 weken geleden bevallen, zou ik 33 weken zwanger zijn en heb ik twee kinderen waarvan er eentje niet meer fysiek bij ons is.
Zoals de titel al zegt, ik moet even “mijn ei” kwijt. Ik ben niet op zoek naar kritiek op onze keuze. Ik wil mijn verhaal delen met moeders omdat ik denk dat wij, als vrouwen, elkaar het beste kunnen begrijpen als het gaat om een kinderwens.
Ik begrijp hoe frustrerend het is als je niet binnen een jaar zwanger raakt, de emotie als je prille zwangerschap in een miskraam eindigt en daarmee onder andere een einde maakt aan je toekomst dromen, en ik begin steeds meer te voelen hoe het voelt als je je kindje verliest.
Sterkte lieve mama’s in welke schuitje dan ook, je bent niet alleen.
Lieve petra, wat ontzettend heftig en moeilijk! Heel veel sterkte... 💫
Hel ...
Dank je wel voor je reactie, het voelt toch wat minder eenzaam als je het deelt met mensen die (een soort van ) hetzelfde hebben meegemaakt. Heel veel sterkte en kracht toegewenst met jullie verlies van Sophie✨💖
Ik zit helaas in hetzelfde schuitje. Ruim 7 wkn bevallen van ons dochtertje ...
Jeetje Marina, wat ontzettend heftig! Dat van die associaties maken herken ik maar al te goed. Ik hoop dat het met de tijd afneemt maar er zal altijd een leven voor en na blijven denk ik. Ik heb ook therapie, het is fijn om wat handvatten te krijgen en wat orde in de chaos van emoties aan te kunnen brengen. Fijn om te lezen dat jij ook erg bezig bent met een volgende zwangerschap, ik merk dat ik dat nog niet echt durf uit te spreken naar mensen om ons heen. Ik vind je laatste woorden prachtig, ook ik hoop dat iedereen in dit topic ooit de kans krijgt om te laten weten dat er een gezond kindje geboren is en veilig in moeders armen ligt. Heel veel sterkte en kracht toegewenst ✨ we geven niet op✨
Heel veel sterkte x ik heb in december een zoon verloren aan en open rugget ...
Hi Lola, dank je wel voor je reactie. Inderdaad “stomme pech” is zo’n rot uitslag! Het heeft mij ook moeite en tijd gekost om dat te accepteren. Jij bent al ietsje verder in de tijd, hoe is het nu met jou? ✨
Jeetje Marina, wat ontzettend heftig! Dat van die associaties maken herken ...
Ik vind het heel heftig petra. Nooit in m'n leven gedacht zoiets mee te maken. Ze was zo gezond, groot en levendig. En dan pats boem alles weg. Vergeet die dag nooit meer in m'n leven. Het zal met de tijd wel dragelijker worden en weet ook zeker dat de therapie gaat helpen.
Ik wil zo graag moeder worden. Dat gevoel gaat niet weg. En een andere reden waarom ik zo met de kinderwens bezig ben is omdat er bij mij nog best wel wat onderzoeken moeten worden gedaan om te kijken of het nog kan. Ik hoop zo dat ik die dag niet mee hoef te maken dat ze me gaan vertellen dat ik nooit meer moeder kan worden. Gelukkig heb ik lieve gynaecologen en heb mijn kinderwens ook meteen uitgesproken net na leias overlijden. Ze begrijpen dat ook en de gynaecoloog zei ook dat ze die kans niet van me af wil pakken. Je hoeft je dus niet schuldig te voelen over je kinderwens. Morgen heb ik controle bij haar dus ben benieuwd wat ze allemaal gaat zeggen🙏🍀
Het gaat bij ons allen goedkomen😘
Hi Lola, dank je wel voor je reactie. Inderdaad “stomme pech” is zo’n rot u ...
Hey x ja het gaat eigenlijk wel. Ik ben ook weer begonnen met fulltime werken en tuurlijk denk ik nog aan me zoon maar ik kan wel weer verder met me leven x we willen zelfs weer gaan proberen x
