Hallo iedereen,
ik heb hier nog nooit zelf iets gepost, nog nooit gereageerd op een topic maar desalniettemin heb ik al enorm veel gehad aan de verhalen die ik hier gelezen heb.
Toch vind ik het nu wel heel belangrijk om mijn (ons) verhaal te delen.
Wachtend op de uitslag: zal ons 2de kindje een jongen of een meisje worden? Alle Echo's waren tot nu toe goed geweest, geen verdikte nekplooi, een mooi neusbeentje, een goede hartslag dus niks om ons zorgen te maken, toch?
Op 30 januari, ik was 13 weken zwanger, kreeg ik het vreselijke nieuws dat de NIPT wees op een afwijking op chromosoom 21, met andere woorden: ik was zwanger van een kindje dat hoogstwaarschijnlijk het syndroom van Down heeft. Heel veel info aan de telefoon over volgende stappen maar alles ging aan mij voorbij, mijn wereld stortte in, de tranen stroomden over mijn wangen, mijn hart deed letterlijk pijn van verdriet. hoe kon dit nu gebeuren? waarom wij?
Vele weken gingen voorbij want we moesten wachten tot ik 16 weken was om een vruchtwaterpunctie te kunnen laten doen. 3 weken van onzekerheid, verdriet, hoop, twijfels. 3 weken wachten, op zich niet zo lang maar het leek een eeuwigheid te duren.
voorafgaand aan de punctie doen ze nog een uitgebreide echo en daar was het dan, op de echo, de eerste tekenen dat de nipt wel eens correct kon zijn: een gaatje in het hart, een vermoedelijk slokdarmprobleem en verkort armpje en beentje.... Toen al kregen we van de gynaecoloog de woorden te horen 'ik vrees dat het geen goed nieuws zal zijn als we de uitslag gaan ontvangen'.
Daar stort de wereld nog eens in, of wat er nog van overbleef op die moment.
Op vrijdag krijgen we de uitslag, en jawel, daar was de bevestiging: ik was zwanger van een kindje met het syndroom van Down.
Wat nu? Gelukkig hadden mijn partner en ik (al voor de zwangerschap van ons eerste kindje) besloten dat we dit niet konden houden, het zou onze wereld, dat van de baby en vooral dat van ons eerste kindje zo gaan bepalen dat we kozen voor een zwangerschapsafbreking. Het was de zwaarste, moeilijkste, ongelukkigste keuze die ik ook zou moeten maken maar ze was onvermijdelijk...
op maandag 26 februari, op exact 16 weken zwangerschap, exact 4 weken na het slechte nieuws lag ik in het ziekenhuis en ben ik bevallen van Marie*, het kleinste en mooiste wezentje dat ik ooit in mijn armen mocht dragen!
Ze zal nooit vergeten worden, ze zal altijd een plaats in ons hart en in ons gezin hebben!
Met mijn verhaal wil ik ook aan iedereen die het nodig heeft laten weten dat welke keuze je ook maakt, het voor jou altijd de beste is, voor jou en voor niemand anders want niemand moet jouw leven leiden, niemand staat in jouw schoenen, niemand anders moeten leven in jouw leven!
heel veel warme groetjes!
Gefeliciteerd met jullie dochter en tegelijk gecondoleerd 😔 Wat vertel je jullie verhaal met veel liefde. Uit alles blijkt hoeveel jullie van jullie dochter Marie houden. Het is vreselijk dat toch veel mensen voor zo’n moeilijke en onmenselijke keuze komen te staan (wij ook afgelopen oktober toen onze dochter het syndroom van Turner bleek te hebben) Heel veel sterkte ✨
Gefeliciteerd met jullie dochter Marie! Bedankt voor jouw verhaal! Wij hebben hetzelfde meegemaakt afgelopen week.. een onmenselijke keus waar je als ouders voor komt te staan. Veel sterkte
Heeel veel sterkte ❤️ helaas een herkenbaar verhaal onze Noah had ook t21. Mocht je behoefte hebben, je mag altijd een pb sturen. Weet dat jullie niet alleen zijn!
Heel veel sterkte met het verlies van jullie Marie. Een keuze uit liefde is altijd de juiste keuze. Zelf ben ik 11 maart bevallen van Lizzy* , ze had ook trisomie21 en een hartafwijking . Je mag altijd een berichtje sturen!
