En nu?

Gefeliciteerd met je dochter! 💕 en ook heel veel sterkte met het grote verlies. 😔 Mijn zoontje is op 21 augustus dit jaar met 22.5 weken geboren, dus ik heb ook geen recht op verlof. Maar ik ben langdurig ziek gemeld, ik kan werk of het idee aan werk écht nog niet aan.. zowel mentaal als lichamelijk niet. Ook de paniekaanvallen herken ik helaas. Ik heb eerlijk gezegd geen idee wanneer er weer ruimte zal ontstaan om weer aan werk te denken zonder dat de stress me meteen naar m’n keel vliegt. Ik denk en hoop dat je dat vanzelf weer merkt? Op dit moment gaat bijna al mijn energie naar rouwverwerking en kosten de dagelijkse dingen me nog vaak genoeg moeite. Paniekaanvallen en rouwen vraagt enorm veel.. mijn werk is gelukkig wel heel begripvol en ook de bedrijfsarts heeft gezien dat ik echt nog niet kan werken. Geeft jou werk je ook alle tijd en zijn ze begripvol? Ik hoop dat je niet de druk of haast voelt lieve mama, wat je mee hebt moeten maken is echt heel heftig en heeft tijd nodig ❤️‍🩹 Je mag me altijd een berichtje sturen, liefs

Im sorry for your loss ♥️🪷Op 8-10-2025 is mijn dochter stilgeboren met 17 weken. Ik ben ziekgemeld door mijn leidinggevende een paar weken eerder toen we doorgestuurd werden naar het ziekenhuis. Ik kreeg vrij vlot een brief van het UWV of ik een vragenlijst wilde invullen. Ellendige timing, maar zij vertelde me dat het UWV mijn loon aan mijn werkgever betaald. Omdat dit ziek ivm zwangerschap is. Ik weet niet of dat bij alle werkgevers zo werkt, maar geeft mij wel het gevoel van ruimte dat ik weet dst mijn werk het zelf nu niet betaald. Ik heb me voorgenomen om 2 a 3 weken in ieder geval niet te werken (dit noemde mn verloskundige omdat ik ook echt géén idee had) en daarna kijken wat goed voelt. Heb het idee dat ik ook wel met halve dagen zou willen beginnen, of alleen even langs gaan. Maar neem zo lang de tijd hoe goed voelt als dat kan. Rouw heeft geen tijdslimiet en mocht je wel langer niet werken is dat ook helemaal oke. 🫶 Een vriendin zei laatst, je voelt het echt wel waar je echt niet of wel aan toe bent. En zo te horen geeft het denken aan werk voldoende signalen om daar naar te luisteren. Heb je een beetje oke contact met je werk?

Oh en de titel van het topic, zo herkenbaar. Wij hebben een tijdje van afspraak naar afspraak geleefd en dan opeens is het ja en nu? Take your time en stuur me een berichtje als je wilt praten over klein of groot🫶

Gefeliciteerd met je dochter 💗 en sterkte met het grote verlies.. Ik ben mijn dochter ook met 20+1 verloren op 24-08-2025. Ik had dus ook geen recht op verlof, maar ben meteen 100% ziekgemeld. Ik heb ook contact met uwv en bedrijfsarts. Neem je tijd.. Ik ben ook nog niet klaar voor werk. Naast het fysieke herstel is het mentaal erg zwaar. Ik herken de paniek en angst.. Vergeet ook niet dat je bent bevallen, dat is niet niks voor je lijf. Mijn motto is nu om erg lief voor mezelf te zijn. Acupunctuur, fysio en ondersteuning van de psycholoog. En rouwen is niet te voorspellen, maar voor mij geeft de tijd die ik nu neem ruimte om alles te kunnen doen wat ik wil voor haar. Ik hoop dat je jezelf dat ook kunt geven 💔 Je mag mij ook berichten als je dat zou willen

Gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter, en gecondoleerd met dit heftige verlies ♥️ Mijn dochter is vorig jaar met 18+6 geboren op 29 november. Ik ben toen gewoon 100% ziek gemeld (was daarvoor in de zwangerschap al gedeeltelijk ziek gemeld, maar dat zou verder niet uit moeten maken). Het ziekenhuis gaf aan dat een week of 6 hersteltijd van de bevalling wel de verwachting was, dus ik heb toen met mijn leidinggevende afgesproken dat ik in ieder geval t/m de feestdagen thuis zou blijven, en dat we tussendoor af en toe contact zouden hebben. Zo kon ik evt aangeven als ik gillend gek werd van thuiszitten, of als ik juist meer tijd nodig had. Uiteindelijk ben ik inderdaad de eerste week van januari weer begonnen met werken, dus ongeveer 5 weken volledig thuisgezeten. Ik ben heel rustig gaan opbouwen, eerst 2x2 uur, toen 2x3, 3x3 etc. Qua werkzaamheden, eerst vooral bijkletsen en koffie drinken, en toen wat taken zover al teveel druk of verantwoordelijkheid. Tussendoor heb ik me ook wel eens een dag weer ziek gemeld als ik een slechte dag had en het even niet ging met het verdriet bijvoorbeeld. Volgens mij heb ik toen in de loop van maart mijn eigen (leidinggevende) werkzaamheden weer opgepakt, en ben ik in mei formeel 100% beter gemeld. Ik heb heel erg geluk met een fijne meedenkende werkgever, maar weet dat jij deze ruimte ook hebt, ook als je werkgever zelf stroef doet. Als het niet gaat, meld je dan gewoon ziek, en vraag als het kan een gesprek met de bedrijfsarts aan. Die heeft mij heel fijn geholpen met het bedenken van een opbouwschema, zodat ik niet mezelf voorbij liep door te snel op te bouwen. Ik wil je heel veel sterkte wensen met de verwerking, blijf goed aan je jezelf denken en voor jezelf zorgen ♥️

Sterkte met dit grote verlies! Neem vooral echt de tijd die je voelt nodig te hebben voordat je jouw werk weer gaat oppakken. Je eigen herstel, fysiek en mentaal, is zo belangrijk. Werk komt wel weer. Onze dochter is afgelopen november met 21+4 stilgeboren. Ik had ook geen recht op verlof, maar ben 100% ziek gemeld. Na 4 maanden ben ik weer rustig aan begonnen met werk opbouwen.

Gefeliciteerd en tegelijkertijd gecondoleerd met je dochter. Zelf ben ik in juni bevallen van een dochter met 19+5 en zit ik nog steeds in de ziektewet. Ik ben nu opgebouwd naar 2/3 ochtenden in de week (normaal 32 uur). En ik denk dat het nog wel een tijdje duurt voordat ik weer volledig aan het werk ben. Ik kan het simpelweg nog niet. Laat staan jij met je dochter in september. Weet dat er een vangnetregeling is voor je werkgever. Daardoor krijgen zij jouw uren gewoon 'vergoed' vanuit het uwv. Je hoeft je dus niet schuldig te voelen dat je ze geld kost want dat is gelukkig goed geregeld ondanks dat we geen officieel verlof hebben. Succes de komende tijd en als je wilt praten mag je me een bericht sturen🤍

Hey Ilja, Wat goed dat je dit berichtje deelt. Het is nog zo kort geleden dat je fysiek afscheid heb moeten nemen van jouw meisje. Dat verdriet is zoveel liefde voor haar. En natuurlijk komt dat ook lichamelijk tot uiting. Je moet nog verwerken, rouwen, ruimte krijgen voor alles wat eerst altijd “normaal” was en op de automatische piloot ging. Dat je lichaam zo reageert zegt duidelijk: stop. Tot hier en niet verder. Voor iedereen is het anders wat werkt na verlies. De een haalt voldoening en afleiding uit socializen, de ander zit liever veilig in zijn eigen coconnetje. Er is geen goed of fout, behalve dat je naar je eigen goed moet luisteren. En het klinkt alsof jij behoefte hebt aan ruimte van je werkgever. Dat kan een werkgever je bieden, alleen moet je dit wel aangeven. Je hebt recht op een arbo arts. Die is er voor jou. Vraag die alsjeblieft aan. Na zo’n happening je volledige uren weer werken? Dat is jezelf voorbij lopen. Rustig aan, of je nou werkuren wil opbouwen of helemaal even niet kan werken; beide zijn normaal en passend bij het verlies van je dierbaarste.. Ik wens jou enorm veel sterkte en kracht in deze ongelofelijk moeilijke tijd ❤️

Hoi mama, Gefeliciteerd met je dochtertje. Wil je delen hoe ze heet? Mijn verhaal is anders (zoals bij iedereen uiteindelijk) maar kan wel wat delen waar je wellicht wat aan hebt. Onze zoon werd na een voldragen zwangerschap geboren met een aangeboren afwijking waar hij na een week aan de gevolgen hiervan is overleden. Ik had wel recht op verlof dus maar ook niet in staat om aan het werk te gaan erna. Onze zoon werd in maart geboren en overleed ook nog in maart. Ik ben half september, dus na een half jaar, voor het eerst eens op het werk geweest. Op zich doet het tijdspad er eigenlijk niet toe. Ik merkte zelf in ieder geval telkens wel verandering in bepaalde behoeften. Wel of niet thuis zijn. Wel of geen contact hebben met mensen. Helemaal niks willen. En op een gegeven moment ook de frustratie van het thuis zijn zonder mijn baby. Dus dan toch de ruimte gekomen om weer wat anders te doen, hoe ingewikkeld ook. Mijn bedrijfsarts zei: jij hoeft niets te doen, de natuur regelt dit zelf. Jij gaat voelen wanneer er ruimte komt. En mijn ervaring (tot nu toe) is dat dit wel zo is. Jouw klachten klinken in ieder geval helemaal bekend in de oren helaas. Het werd met de loop van de tijd wel minder heftig die reacties. Maar het gemis en verdriet helaas niet natuurlijk. Veel sterkte met het ergste verlies 😘

Dankjewel voor jullie lieve berichten allemaal. Mijn dappere dochter haar naam is Mila🩷 Vandaag staat er een afspraak met de bedrijfsarts en het geeft me wat paniek ook. Ik voel een ( lichte) druk om weer te moeten werken en dat voelt echt niet fijn. Ik ga me nu gewoon schuldig voelen dat ik thuis zit

Hee meid, Weet dat iedereen op haar eigen manier rouwt, en dat helemaal niets daarin gek is, zeker in het eerste jaar. Probeer vandaag bij de bedrijfsarts goed eerlijk te zijn over de paniek en druk die je voelt, dat helpt hopelijk voor de arts ook om een beter beeld te krijgen van hoe het echt met je gaat. Mentale klachten zijn ook echte, valide klachten, en de bedrijfsarts denkt als het goed is met jou mee wat goed/haalbaar voor jou is, niet per se in het bedrijfsbelang. Ik snap heel goed je schuldgevoel, maar dat is echt niet nodig. Bedenk je wat jij ervan zou vinden als een collega dit had meegemaakt, dan had je ze waarschijnlijk ook alle ruimte gegund die je jezelf nu misschien niet gunt. Voor de werkgever is het uiteindelijk ook fijner als jij weer start als je er klaar voor bent, zodat je op een duurzame manier kunt reïntegreren. Als jij er nu niet lekker in zit, is de kans groot dat je niet zo productief gaat zijn, en misschien zelfs dat je opnieuw uitvalt. Daar heeft je werkgever uiteindelijk ook geen baat bij 😊 Weet dat je niet alleen bent, heel veel sterkte met het gesprek vandaag!

Begrijpelijk dat je daar spanning voor hebt, maar juist nu moet je niet doen wat niet goed voelt. Ik was weer aan het werk en heb toevallig gisteren het gesprek met de bedrijfsarts gehad en aangegeven dat ik rust nodig heb. Weet dat ook dat een optie is. Succes met je gesprek en vertrouw op jezelf. Het feit dat je hier om hulp vraagt laat al zien hoe sterk je bent en wat je ook doet het veranderd niets aan de liefde voor Mila🩷

Aan zowel topic schrijver en aan jou gefeliciteerd met allebei jullie kindje en heel veel sterkte met het verlies. Fijn om te lezen dat het gewoon doorbetaald wordt, dat helpt wel een beetje met het vinden van de rust. En hopelijk zijn ze begripvol op je werk. Dat zou niet meer dan gepast zijn in deze situatie. Ik lees mee met dit topic omdat dit ook een vraag is waar ik mee zit. En bang ben dat te lang niet werken de drempel alleen maar hoger maakt om weer te beginnen en iedereen op werk te moeten zien. Ik zie dat je dit een maand geleden hebt geschreven en ben benieuwd hoe het nu met je gaat? Ben je begonnen met werken en hoe is dat? Groetjes Annebel

Hi! Inmiddels zit ik nog thuis en zal dit jaar ook niet meer beginnen. Ik krijg het mentaal nog niet volledig op een rijtje en bang dat ik daardoor mezelf voorbij ga lopen. Ik ben een enorme pleaser en probeer nu echt voor mezelf te kiezen. Ik probeer af en toe koffie te drinken op werk en daarin contact te houden. Het valt me zwaar maar ooit zal ik de stap moeten gaan maken om weer te werken. Ik hoop dat ik in Januari mentaal ver genoeg ben om te kunnen gaan opbouwen. Ik probeer ook veel afleiding te zoeken en bezig te blijven , maar de dagen 1 op 1 met mijn andere kindje vallen me enorm zwaar nogsteeds. Denk in deze situatie volledig aan jezelf , en wees maar egoïstisch. Het gaat om jouw herstel en dat is al zwaar genoeg. Een hele dikke knuffel❤️

Ah, ik vind het heel goed en heel knap dat je die keuze voor jezelf hebt gemaakt dat geeft hoop ik echt even ruimte. Als ik jouw verhaal lees dan voelt het voor mij, dat je er goed aan doet niet aan je werk je energie te geven, maar de tijd en ruimte te nemen om een manier te vinden om met dit verdriet door te leven. En je prive leven en je band met je andere kindje bovenaan. Lijkt me super naar dat het je nu nog zwaar valt, dus dikke knuffel voor jou ❤️ En januari.. cross that bridge when you get there.. 🤞 Merk je dat wel af en toe een beetje beter gaat? Welke afleiding helpt jou goed? Ik vind het heel fijn en steunend om herkenning in ervaringen te lezen. Ik weet op dit moment niet waar ik het zoeken moet, maar het is voor mij nog kort geleden. Wij hebben zondag afscheid genomen van ons zoontje met 16+3 weken. Helaas nog een klap erbij gekregen vandaag, uit genetisch onderzoek blijkt dat we 1 op de 4 kans hebben op herhaling bij een natuurlijke zwangerschap. Heel zeldzaam. Nou heb ik altijd bijzonder willen zijn, maar toch liever niet op deze manier 🙃 Hoe dan ook. Ik vind het zo fijn om te lezen dat je deze keuze voor jezelf hebt gemaakt. En andere mamas te lezen die ook aangeven dat dit kan en mag en normaal is. Dikke knuffel ❤️

Ik heb echt wel oke dagen gelukkig. Maar op de dagen dat bv alleen thuis ben , komt de klap gewoon enorm hard omdat ik dan alles toelaat. Ik haal mijn afleiding uit van mezelf afschrijven , koken en schoonmaken ( verklaar me voor gek , deed dat arbo arts ook hahaha) Hele dikke knuffel voor jou lieve mama , het wordt echt beter maar neem echt je tijd. Het is niet niks waar je doorheen moet❤️