Ervaring medische afbreking

Hoi lieve mama, gecondoleerd met het verlies van je dochter. Wat moet dit een zware tijd voor je zijn! Ik herken het helaas wel, ik heb in april afscheid moeten nemen van een van mijn tweelingdochters wegens zware afwijkingen. De afwijkingen waren dusdanig ernstig dat zij zeer waarschijnlijk geen fijn leven zou hebben gehad en veel in pijn zou zijn geweest. Rationeel weet ik dat dit de beste keuze voor haar, maar ook voor de rest van ons gezin is geweest, maar man wat gaat dit in tegen al je gevoel. Ik heb het er nog steeds erg moeilijk mee, volg EMDR therapie en wil ook graag nog naar een rouwcoach. Ik heb helaas niet de gouden tip hoe hiermee om te gaan, maar ik hoop dat het ooit een plekje gaat krijgen. Aarzel vooral niet om hulp in te schakelen, want je hoeft het zeker niet alleen te doen! Heel veel sterkte met het verlies 💖

Hi! Nog gefeliciteerd en gecondoleerd met jullie dochter ♥️ het is nog maar zo kort geleden, dus het is meer dan logisch dat je nog midden in rouw zit.. Wij hebben afgelopen februari onze zwangerschap afgebroken met 18 weken en 5 dagen. Ik ben toen ziek uitdienst gegaan omdat ik echt de tijd wilde nemen om dit verlies te kunnen verweven in ons leven. Ik heb het echt heel moeilijk gehad in de 6 maanden daarna. Vooral alle bijzondere dagen als de uitgerekende datum etc. Ik ben ook in therapie geweest en dat vond ik wel echt heel helpend en fijn ondanks een netwerk waar ik op terug kan vallen is het toch fijn om met iemand anders te praten erover. Inmiddels ben ik opnieuw zwanger en ook dit is me de eerste 20 weken mentaal niet mee gevallen. Maar ik kan nu wel zeggen dat ik me beter en sterker voel. Onze 3e dochter zal altijd bij ons horen ♥️ Mijn enige tip is, neem je tijd en maak van jezelf je enige prioriteit! Je bent overal vervangbaar, behalve thuis ♥️

Hey ❤️ Gefeliciteerd met jullie dochtertje 🌸maar wat ontzettend droevig ook weer.. Wij hebben afscheid genomen van ons zoontje op 24 oktober 2025, bij 21+3. Ook vanwege zware afwijkingen. Ik krijg momenteel hulp van rouw therapeuten en heb straks een na-gesprek van na de bevalling met een van de vroedvrouwen die ons zo goed hebben begeleid tijdens die dag. Hierbij mogen we hem ook weer terug even zien 💙 Fysiek gaat het super goed al, mentaal zeer labiel. Als ik bij mensen ben gaat alles goed, maar de drempel om mensen te ontmoeten, er naartoe moeten gaan, vind ik heel lastig, zelfs bij mn eigen ouders. Het liefst ben ik bij mn man en niemand meer🥺. Ik ben direct 10 weken thuis gezet van mn arts en dit helpt wel eigenlijk, het idee dat ik niet moet werken. Je mag me altijd sturen als je meer vragen hebt of steun nodig hebt 🥰 Heel veel sterkte ..

Wij hebben vorig jaar op 17+3 afscheid genomen van ons dochtertje vanwege ernstige afwijkingen. Zonder twijfel de moeilijkste beslissing, maar wel uit liefde en het leven wat we haar zouden gunnen maar ze niet zou kunnen krijgen. In de periode hierna met de praktijkondersteuner gesproken hierover waar ik een hele fijne klik mee had en mij heel erg heeft geholpen. Ondanks dat denk ik toch regelmatig of we de juiste beslissing hebben genomen…. Ik realiseer me wel dat we dat zeker hebben gedaan maar het blijft toch lastig. Inmiddels opnieuw zwanger en merk dat het alles behalve zorgeloos is, al is het wel beter nu alle testen goed zijn. Zelfde uitgerekende datum maar dan een jaar later, alsof het toch zo moet zijn.

Hoi, ik heb niks nieuws toe te voegen. Alle voorgaande berichten beschrijven ook mijn ervaring. Bij de 20-weken echo was er een ernstige afwijking te zien. We hebben toen in een korte tijd veel informatie moeten verwerken en gekozen voor een zwangerschapsafbreking. Met 23+3 ben ik eind mei van dit jaar bevallen. Ik had gehoopt dat het rationele zou zorgen voor (mentaal) een sneller herstel. Maar rouw is keihard. Het gaat ten opzichte van eerst wel beter, tegelijkertijd ben ik niet hetzelfde persoon als ervoor. En het even geduurd maar eindelijk maak ik, zoals eerder wordt gezegd, van mezelf de enige prioriteit. En dat helpt heel erg. Het maakt het verdriet niet minder, maar op een bepaalde manier wel dragelijker. Heel veel sterkte!

Bedankt iedereen voor jullie reacties. Jullie verhalen grijpen me aan. En wil jullie allemaal ook heel veel sterkte wensen bij dit onwijs grote verdriet. Ik merk dat mijn grootste verdriet op dit moment nog steeds in de keuze zit die we hebben gemaakt. Was voor de keuze denk ik vrij rationeel maar merk dat mijn moederhart nu gewoon huilt.. Ze was zo gewenst! We zijn inmiddels doorverwezen naar een psycholoog en hopen dat we snel met hem of haar kunnen praten. Als een van jullie behoefte heeft om haar hart te luchten stuur me gerust een bericht. Wellicht kunnen we elkaar steunen en ervaringen delen. Heel veel liefs 🩵💖

Hi, Ik heb dit topic al 10x geopend en herken me zo in wat je zegt maar wist niet wat ik kon toevoegen.. Onze zoon is op 2 oktober 2025 geboren met 18+3. Wij hebben ook gekozen voor afbreking van de zwangerschap na een afwijking. Het is morgen 7 weken geleden en ik heb ook moeite met dat wij die keuze gemaakt hebben. Hij was ontzettend gewenst en geliefd en ik merk nu pas hoe erg ik hem mis, zo gek! Ik mis hem in mijn buik, ik mis de onbezorgde toekomst die we met hem zagen. Ik was eindelijk helemaal trots zwanger en ik was er ook erg goed in. Het voelt echt alsof ik keihard in mijn buik 10 stappen terug getrapt ben en weer helemaal opnieuw moet beginnen. Ik ben direct met de psycholoog gestart en probeer mezelf eraan te blijven herinneren dat we deze keuze uit liefde voor hem hebben gemaakt. We hebben besloten deze pijn voor hem te dragen zodat hij geen leven vol struggles heeft. Dat is denk ik ook ouderschap.. maar als het verdriet weer op komt zetten en het voelt alsof mijn keel dichtgeknepen wordt is dat lastig om te geloven! Ik vind het ook soms fijn om te lezen dat wij niet de enige zijn. Hopelijk kun je snel bij de psycholoog terecht.. Veel liefs