Geslacht

Lieve mama, Ik kan hier (helaas) nog niet over meepraten. Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Je voelt heel veel liefde voor je andere kindjes, maar rouwt nog steeds om de toekomst die je jezelf had voorgesteld. Ik heb op dit moment juist het tegenovergestelde. Wij zijn deze week ons zoontje verloren en hebben nog geen andere kinderen. Ik merk nu al heel sterk dat ik hoop dat als we nog een kindje mogen krijgen dat dit dan een meisje zal zijn. Niet omdat ik baalde met een jongetje, maar juist omdat ik bang brn dat een tweede jongetje zou voelen alsof we ons zoontje zouden vervangen. Misschien denk ik er tegen die tijd weer heel anders over. Maar mijn punt is. Voor beide kanten valt wat te zeggen, en het is niet dat wij rouwende moeders hierdoor slechte personen zijn.

Ik had dat gevoel vooral tijdens de zwangerschap. Wij hebben een dochtertje van 4, ons sterrenkindje is ook een dochter en daarna nog een zoontje (nu 6 maanden) gekregen. Ik heb echt gehuild toen we vernamen dat het de laatste keer een jongen was. Heel mijn toekomstbeeld van papa, mama en 2 dochters in duigen. Dat was (en is) echt een rouwproces. Ik heb mezelf ook afgevraagd als in hem ooit wel graag zou kunnen zien. Eenmaal hij er was, grote liefde voor onze kleine man natuurlijk. Maar de vraag 'wat als' is eentje voor altijd vrees ik. Ik bedenk me alleen soms dat ons zoontje er waarschijnlijk nooit geweest was, als we geen sterrenkindje zouden gehad hebben. En dat ik hem niet meer zou kunnen missen. Mocht ik geen dochtertje gehad hebben, dan had ik waarschijnlijk wel een gelijkaardig gevoel gehad.

Wil je met mij hierover praten? ❤️ ik zit er momenteel midden in en struikel hier enorm tegenaan.

Mij mag je een privé bericht sturen, als je hierover wil praten ❤️

Ik vind het juist dapper dat je dit bespreekbaar maakt. Hoezo zou jou gevoel er niet mogen zijn?.. Ik heb het iets anders, mijn wens is 2 kindjes en zou een meisje fantastisch vinden. Ik heb een zoontje van 2, en zijn 11 januari ons meisje verloren. De wens naar nog een kindje is groot, maar mijn beeld is wel met een meisje. Ik vind het lastig en ben beetje bang dat mocht het lukken het een jongetje wordt.. Alles welkom begrijp mij niet verkeerd maar ik mijn beeld zou dan ook heel anders zijn dan dat het wordt..

Ik heb dit zelf (nog) niet mee gemaakt, maar kan me je gevoel wel indenken. Vanaf het moment dat je zwanger bent ga je al toekomstdromen maken en die gaan zich nog meer vormen als je weet wat het is en als die droom dan nooit meer terug komt, past dat denk ik heel erg bij rouw. Ik hoop dat je iemand kan vinden om er mee te praten en je gevoel uiteindelijk een plekje te geven ❤️

Op een andere manier ook een worsteling met het geslacht.. Wij hebben 3 zoons, onze derde jongen is stilgeboren. Tijdens de zwangerschap hoopte ik op een meisje. We hoorden bij een pretecho dat het een jongen was. Dat vond ik toen jammer en ook best een beetje verdrietig. Niet lang daarna overleed hij. Nu zou ik niets liever willen dan hem in ons gezin te hebben en voel ik me schuldig over mijn gevoel daarvoor over het geslacht. Als we een volgende zwangerschap gaan proberen ben ik ergens heel bang dat als het een meisje wordt, dat het bijna voelt alsof onze 3e jongen er niet mocht zijn. Alsof ik hem weg gewenst heb, terwijl ik alles zou geven om hem terug te krijgen. Ik vind het ook moeilijk om dit op te schrijven. Ik voel me zo schuldig naar onze mooie zoon.

Dit verhaal herken ik. Onze tweede zoon is gisteren met 16+2 stilgeboren. Maandag vonden wij het jammer dat het geen meisje was en nu hij er niet meer is had ik niets anders gewild dan 2 zoons. Wat als de volgende nu een meisje is?

Zo herkenbaar…Zit exact in hetzelfde schuitje. Gister geslacht gehoord. Dikke ogen van het huilen, terwijl ik ook dankbaar ben dat ik nog een kindje mag dragen waar je ook al van houdt en zielsveel van gaat houden. Het is ingewikkeld…..Het maakt de rouw om je overleden kindje niet makkelijker….

Ik herken dit wel. Onze tweede dochter was stilgeboren. Ons derde kindje is een jongen. Aan de ene kant heel fijn omdat weer een dochter misschien als een “vervanging” zou voelen, alsof onze tweede dochter er nooit is geweest. Maar aan de andere kant was ons toekomstbeeld een gezin met twee meisjes. Twee zusjes, hand in hand, zo zag ik dat voor me. Ik rouw ook om dat beeld, dat nooit meer zo zijn. En tegelijkertijd zo dankbaar voor onze zoon. Het bestaat naast elkaar… Ik zeg altijd, het mooiste was geweest als mn dochter er was geweest en als kers op de taart ons zoontje er achteraan was gekomen. Als ik dat toch mocht wensen…

Ik herken je woorden helemaal en legt ook mijn situatie uit. Zoontje moet nog komen, maar kan me er al iets bij voorstellen!