Gezin niet verder uitbreiden

Ik sta min of meer op een kantel punt. Eerste kindje (zoontje) verloren, dochtertje gekregen, 3e kindje (zoontje) helaas de zwangerschap van moeten afbreken ivm dezelfde ziekte als 1e zoontje. Om medische redenen zou het makkelijker zijn het er bij neer te leggen, vrede te krijgen met dat het goed is zo. Maar de wens voor gezinsuitbreiding blijft toch hangen.. soms zeggen hart en hoofd verschillende dingen. Hoe leg je je neer bij iets waar je altijd van gedroomd hebt? Wil je iets over jouw verhaal vertellen? Liefs Melanie

Het is herkenbaar wat je schrijft. Wij hebben de zwangerschap afgebroken omdat onze zoon meerder hartafwijkingen had en zoals later bleek ook een stofwisselingsziekte had. Dat laatste bleek ik ook te hebben, ik heb gelukkig (nog) geen klachten. 50% kans om het opnieuw door te geven. Dan blijven de keuzes over om of een zwangerschap aan te gaan, en evt moeten afbreken of embryo selectie. Beiden zijn voor ons op dit moment geen optie/voelt niet goed om te doen. Het beeld zoals je hoopt dat het zou worden is er niet, of nouja, we hebben een tweede kindje gekregen, maar eigenlijk ook weer niet.

Ik snap je helemaal.. ik bleek drager van een spierziekte gen, waardoor mijn zoontjes niet konden leven. Ook 50% kans dit door te geven. Meisje kan drager worden maar ook niet. Jongetje kan ernstig ziek zijn en overlijden, maar ook niet. En ik voel mij ook niet goed bij embryoselectie en dus ook ivf. Ik vind het te intens. Ik wil me er bij neer kunnen leggen, maar toch blijft die wens.. heb jij dit niet? Hoe leg jij je daar bij neer?

Idd hier precies hetzelfde qua kansen. Precies hetzelfde idd, te intens. Vooral ook door alles wat we de afgelopen maanden hebben meegemaakt, met alle ziekenhuisafspraken. Dat is voor mij anders gelopen, denk ik. Wij hadden een aantal maanden geleden, kort na de stilgeboorte, toen we nog niet bezig waren met opnieuw zwanger raken, een hoopvol gesprek met de gyn. Hij raadde ons aan om nog een aantal cyclussen te wachten (en van dat advies gingen we ook uit). Prompt een dag later hadden we een gesprek met klinisch geneticus en zij vertelde ons over de stofwisselingsziekte, waar ze toen verder onderzoek naar gingen doen. Voor ons was al snel duidelijk dat wij niet een volgende zwangerschap wilden aangaan, als die kans zo groot zou zijn. Daardoor belandde een volgende zwangerschap in de ijskast en ongeveer 2 maanden geleden kregen we definitief bericht dat wij idd die stofwisselingsziekte hebben. Het voelt voor mij alsof de keuze dat er niet nog een kindje komt voor ons gemaakt is, in plaats van dat wij rustig konden nadenken, n de stil geboorte, of en wanneer wij nog een kindje wensten.

Het is dus van, nog niet eens zelf weten hoe onze toekomst er uit zal zien en geen idee van wat er de afgelopen maanden is gebeurd naar oh shit een volgend kindje gaat/kan er niet zo maar komen. Vooral nog een verstandelijk besluit dus…

Een oprechte vraag, als jullie wens nog zo groot is voor nog een kindje, wat maakt dan dat jullie niet voor embryoselectie willen gaan? Een vriendin van mij is drager van het BRCA-gen met een hele grote kans van doorgeven als zij een meisje kreeg. Zij is door middel van embryoselectie moeder geworden van twee prachtige, gezonde meiden!

Ja ik begrijp je helemaal.. en ook heel goed het deel 'dat de keuze voor je gemaakt is'. Die komt heel hard aan. En natuurlijk zijn er allemaal mooie en nieuwe technologieën tegenwoordig. En dat is fijn. Maar dan moet je er nog wel achter kunnen staan, om meteen ook op jou terug te komen @AKTL. Ik kan kinderen baren, wat dat betreft heb ik vertrouwen in mijn lichaam en ben ik super vruchtbaar. Het is alleen dat ene kleine rottige gen dat zo grootse impact heeft. Ik ben het liefst van zo natuurlijk mogelijk.. na mij verdiept te hebben in het IVF traject vond ik dat 1 sowieso heel intens. De hormoonprikken weken lang, die eicelpunctie jeetje.. en dan nog niet eens de garantie dat het goed komt natuurlijk. En 2 heb ik de vragen als wat spuit je nou eigenlijk in je lichaam? Welke impact het traject op je gezin heeft? En velen andere zaken etc. Ik denk zeker dat dit een goede uitkomst voor vele gezinnen kan zijn. Maar dat geld momenteel niet voor de mijne. Maar ik zeg nooit nooit. Maar de kans is groot dat dit voor mij zo zal blijven voelen

Wij zijn opnieuw een ziekenhuis traject niet zitten. Er is ons gezegd dat het 1-2 jaar kan duren voor we een eerste terugplaatsing kunnen krijgen. De spanning die dat met zich mee zal brengen willen wij onszelf niet aan doen. Soms moet je keuzes maken die beter zijn, terwijl je misschien wel een andere wens had. Dat is iig voor nu hoe we er over denken.

Ik sluit me bij je aan. Oh en ik sluit niet uit dat wij er anders in hadden gestaan als wij nog geen kinderen hadden gehad of als we hier achter waren gekomen zonder het verlies van onze zoon. Ik merk dat alles wat we hebben meegemaakt me ook tegenhoudt…

Ja snap ik ook weer helemaal. Als ik nog geen kindje had gehad was dat verlangen naar mama worden nóg groter denk ik. Ik vind het af en toe al bijzonder dat ik het nog 2 maal aandurfde na mijn eerste kindje gekregen en verloren te hebben, met de wetenschap dat ik dragen ben van een zeldzame ziekte. Maar omdat wij meteen na ons eerste verlies een 'gezonde' dochter kregen, kon ik écht mama zijn. Dat houdt je toch wel een beetje op de been. Haalt alleen niet weg dat het toch blijft kriebelen 😅 maar anders als dat ik nooit een kindje had kunnen krijgen denk ik

Ik heb er na de stilgeboorte van mijn zoon ook aan gedacht om geen kinderen meer te krijgen niet wegens medische redenen. Maar uiteindelijk wil ik toch nog graag een keer moeder worden dus we gaan toch die ivf sessies in omdat ik geen eileiders meer heb. Ik hoop deze keer wel op een levend kindje. Maar heb heel hard getwijfeld.

Ik hoop heel hard met je mee 🙏✨ ik heb ook vaak aan IVF gedacht. Maar zo ver bleek het toch elke keer niet voor mij weggelegd. Maar het is zeker mooi dat het kan

Na het verlies van onze dochter wist ik zeker dat ik zsm weer zwanger wilde worden. Dit werd dringend afgeraden omdat ik een spoedkeizersnede heb gehad. Nu zijn we bijna de tijd van het wachten voorbij, en de twijfel slaat enorm toe. Wat als het weer mis gaat? Wat als er toch iets genetisch is (we wachten nog steeds op uitslagen, maar haar aandoening was waarschijnlijk zo zeldzaam dat ze lang niet wisten waar te beginnen)? Wil ik nog wel een keer al die kwaaltjes doorstaan? Kan ik een zwangerschap aan met zoveel spanning?

Heb je inmiddels al uitslagen mogen ontvangen? Of kunnen ze aangeven hoe lang het nog kan duren?

Lief dat je het vraagt! Uit het dna bloedonderzoek is niks genetisch gekomen. Ze wilden nog wel beenmergonderzoek doen, daar schijnen nog meer stukjes dna in te zitten. Helaas is dit onderzoek mislukt. Er was te weinig levend materiaal gevonden in de cellen. Dit kunnen ze nog op kweek zetten, maar dan is het de vraag of het groeit, of er dan genoeg dna is en of er dan wel iets gevonden wordt. Veel onzeker nog dus. Voor nu hebben we besloten dat we toch gaan proberen voor een derde te gaan, met het idee dat het genetisch gezien maar een hele kleine kans is. Maar ik vind het toch doodeng hoor, om er weer mee bezig te zijn. Zie er zo tegenop om weer zwanger te zijn en 9 maanden in spanning te zitten. Zo dubbel allemaal...

Onzekerheid en wachten zijn vreselijk… Heel dapper! Ik hoop dat je snel zwanger mag raken en een gezonde zwangerschap mag hebben! Logisch dat je die angsten ervaart, een zwangerschap zal toch nooit meer zorgeloos zijn en dat is heel verdrietig.

Al een wat ouder topic zie ik, maar hier hebben wij ook door medische redenen ervoor moeten kiezen niet meer verder te gaan voor een tweede kindje. Je mag mij gerust een berichtje sturen