Help ik word weer tante

Heel begrijpelijk hoor dat je je zo voelt 🙁 wat verdrietig dat jullie dit mee hebben moeten maken zeg. En ook zo tegelijk met je schoonzus waar het wèl goed ging.. ik lees dat je je afstand neemt, daarmee luister je eigenlijk al naar je eigen gevoel, dat doe je goed. Misschien kun je het gesprek er eens over aan gaan? En uitleggen dat je het lastig vind? Als je je daar goed bij voelt. Uiteindelijk ben je niemand verantwoording verschuldigd natuurlijk. Ik weet zelf heel goed hoe je je voelt, ik herken het. Ik nam er ook meer afstand door, en soms kwam er een gesprek waarin ik het uitlegde. Het was niet dat ik het andere mensen niet gunde, maar het deed mij gewoon heel erg zeer dat het mij 'niet gegund' was dus het is extra confronterend, en ik gunde het mezelf ook gewoon dat het goed mocht gaan.. misschien herken je t wel. Luister naar je gevoel kan ik alleen maar zeggen.. 🫂 en als iemand het niet begrijpt.. verdrietig maar is dan hun tekortkoming, en niet de jouwe 🫢😘

Jouw gevoel is heel herkenbaar. Onze dochter is afgelopen 12 augustus vlak na de spoedkeizersnede overleden. Twee dagen voor kerst vertelden onze schoonzussen (lesbisch stel) dat ze na een lang traject hun eerste kindje verwachten. Op 11 augustus 2023 is ze uitgerekend. De pijn en het verdriet dat zij straks eerder een kindje hebben overheerste enorm. Ik heb ze eerlijk verteld hoe het voor mij (mijn man voelt het anders) voelt. Vooral omdat ik nog niet eens zwanger mag worden door de keizersnede en nog steeds op uitslagen van genetische onderzoeken wachten. Ik weet natuurlijk niet hoe goed jullie band is, maar misschien lucht het op om jouw gevoel te delen met ze?

Heel herkenbaar! Wij mogen ook weer proberen en vanmorgen had ik een negatieve test in m’n handen. Niet heel gek, maar ergens hoop je dat het meteen raak is. Ik heb zelf ook heel erg het gevoel; waarom bij een ander wel en bij ons niet? En dan heb ik vandaag inderdaad een slechte dag, maar dat probeer ik te accepteren.

Zo herkenbaar... Ik gun anderen hun geluk. Alleen baby's en zwangerschappen van dichtbij meemaken is op dit moment zo pijnlijk. Ik zit niet helemaal in dezelfde situatie, want ik ben nu zwanger van een jongetje met trisomie 18. We staan dus voor een onmogelijke keuze. Alleen de gynaecoloog zegt dat hij vrijwel geen kans maakt ivm o.a. een zeer zware hartafwijking. Ik probeer zo goed en kwaad als het gaat door te gaan met werken ed. Nu moet ik morgen werken met 2 zwangere collega's. Een van hen heeft me vorige week apart genomen om het nieuws te vertellen. Dit vond ik moeilijk om te horen, maar ik vond het ook fijn dat ze rekening met me probeerde te houden door het eerst tegen mij te vertellen. Nu open ik net onbewust social media en zie ik dat een andere collega ook zwanger is. Ik heb nu gwn al een knoop in mijn maag als ik eraan denk dat ik morgen met hen moet werken.