Het ging goed/oké en dan BAM: angst, verdriet, leeg

Alsof je voelde om vandaag je bericht te posten. Eind mei afscheid van onze zoon moeten nemen en ook deze maand uitgerekend. Vandaag in het gesprek met de bedrijfsmaatschappelijkwerker ook tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk wisselender gaat dan ik de hele tijd "roep" en het verdriet veel "hoger" zit dan ik toelaat. Mijn sociale batterij, snel schakelen en duizend en 1 dingen doen is ook niet hetzelfde als eerst. Ik weet eerlijk gezegd ook niet of ik het allemaal weer wil zoals het was. Maar mn energieke zelf zou ik wel weer terug willen. Het helpt mij dat de bmw'er steeds aangeeft dat rouwen grillig is. Ze adviseerde me om een ritueel te doen op de uitgerekende datum. Ik ga opzoek naar een boeket asters, de bloem van september. Sterkte! En ik herken het helemaal wat je schrijft!

Lieve mama, Je doet het super! Iedereen rouwt zo anders en op zijn eigen manier. Het is ook niet iets lineairs maar juist meer als golven. Probeer op de golven mee te dobberen en te accepteren waar deze jou brengen. Het ene moment voel je je prima en alsof je alles aankunt. Het andere moment is zoals jij omschrijft. Maar probeer de twijfel aan jezelf los te laten. Het is zo'n lastige tijd. En helemaal niet gek dat je je zo voelt rondom de uitgerekende datum. Als ik me zo voel denk ik altijd: "Ik doe dit voor haar en ik ga hier doorheen voor haar. Dat is alles wat ik nu nog voor haar kan doen zodat ze een mooi plekje krijgt in ons leven🩷💫 En natuurlijk gaat dat zeker niet altijd even makkelijk maar ook dat mag. In rouw is er niks goed en niks fout. Je gevoel is gevoel en daar kan je niks aan veranderen. Ook jij kan dit echt aan, twijfel niet aan jezelf❤️ Zelf krijg ik professionele hulp van een psycholoog. Zeker aan aanrader!

Hoi, ik herken me ook in wat je schrijft. Ik ben 25 mei bevallen van mijn zoontje (na net geen 24 weken) en heb direct afscheid moeten nemen (hij heeft niet geleefd en was mijn eerste kindje). Ik zou in september (ergens deze drie weken) bevallen. In het begin was ik heel verdrietig maar in aanloop van de zomervakantie leek het beter te gaan, kleine ups and downs zoals ik het mij ook wel voorstelde dat het rouwproces zou gaan. Op vakantie ging het zelfs ergs goed, maar toen ik terug kwam… dat was wel een mega terugval, ineens tien stappen terug, een soort reality check van wat mij (ons) allemaal is overkomen. Het is allemaal zo snel gegaan, de onderzoeken, de uitslagen krijgen, het moeten bevallen en de crematie regelen. Het komt nu allemaal nog een extra keer binnen, maar met een iets heldere blik op hoe het was (toen zat ik wel echt in een roes, misschien om te voorkomen dat je instort voor alles achter de rug is? Geen idee). Ik dacht te weten wat rouwen kon voorstellen, maar dat het ZO veel pijn zou doen (vooral bij iemand die zo kort in je leven is geweest) had ik nooit verwacht, ook niet dat ik zo veel liefde zou voelen op het moment dat ik hem op de borst kreeg. Ik mis nu vooral mijn zoontje, hem nooit meer kunnen vasthouden en alle dingen en herinneringen die ik nooit met hem zal (mee)maken. Ik herken me erg in je gevoel. Ik ben daarnaast helaas ook erg angstig voor veel dingen (mensen kwijt raken etc.) en heb veel nachtmerries met herbelevingen, maar ga gelukkig starten met EMDR. M’n energie is laag, zou van alles willen doen, maar zelfs het huishouden schiet erbij in. Laat staan de babykamer met spulletjes en kleding opruimen (wat hik ik daar tegenop zeg!). Ik start volgende week pas met 3 weken lang 1x per week een uurtje op de koffie gaan op werk. Ik doe het super easy en rustig aan, heb ook aangeven dat ik dat nodig heb omdat ik het rouwproces zo onvoorspelbaar vind. Gelukkig is de Arboarts heel fijn en meedenkend en mijn werk gelukkig ook. Er is een invaller voor mij die zolang als t nodig is blijft (ik ben docent). Hopelijk vind je wat herkenning in mijn verhaal. Ik vind het soms ook erg eenzaam.

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Het is fijn om te lezen dat je er niet alleen bent in dit gevoel. En dat het bij iedereen anders verloopt, het is sowieso niet lineair. En dat is ook een acceptatie proces. Dat je er geen grip op hebt, dat je ineens weer veel ballen moet laten vallen. Maar hebben jullie ook nog fysieke klachten icm het verdriet? Ik heb bijvoorbeeld last van hoge ademhaling.

Hoe je jezelf mentaal voelt heeft zeker invloed op je lichamelijke gezondheid. Sinds ik met de psycholoog daaraan werk, ondere andere met EMDR, gaat dat wel stukken beter. Bij bepaalde herinneringen voelde ik me lichamelijk precies zoals bij die herinneringen. Dat gaat nu echt stukken beter.

Hey ik was benieuwd hoe het met je gaat en of je je alweer wat beter voelt. Ik heb helaas ook ons dochtertje verloren bij 24 weken zwangerschap. We hebben de zwangerschap moeten afbreken in februari. Ik had eerst ook het idee dat het wel ging, tot eigenlijk twee weken geleden, toen ik last kreeg van hartkloppingen en kortademigheid. Dit zijn voor mij echt stress symptomen. Daarvoor merkte ik al wel dat ik niet zo gelukkig was en niet zo goed meer kon genieten van dingen. We hebben nog 2 kinderen en die houden het gelukkig lekker luchtig, maar toch merk ik nu echt een terugslag. Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd, ben erg benieuwd hoe het jullie afgaat, maar voel je zeker niet verplicht te accepteren als je daar geen zin in hebt.

Ik herken alles wat je zegt.. mocht je behoefte hebben aan ventileren, voel je vrij om me te berichten. Misschien moeten die gedachtes er even uit om je weer ademruimte te geven. Jezelf erkennen waar je doorheen gaat door het uit te spreken.. want je mág het ook zwaar vinden en dat voelen. We zijn mens met een leeg hart gevuld met zoooveel liefde. En die liefde.. is bomvol rouw

Heel herkenbaar. Dikke knuffel voor jou

Allereerst veel sterkte voor jou en alle andere mama’s hier ❤️ Het is zó herkenbaar wat je schrijft. Wij zijn onze dochter afgelopen juli verloren met 22 weken zwangerschap. Rouw komt soms op de meest onverwachte momenten. Ik zit nu in de maand dat mijn verlof begonnen zou zijn en mijn uitgerekende datum. Ik dacht een paar weken geleden; dat komt wel goed, ik voel mij goed en sterk. Sinds 2 weken vliegen mijn emoties alle kanten op. Ik vindt het verwarrend, het ene moment voel ik mij blij en rustig en kijk ik vol vertrouwen naar de toekomst en ineens overvalt het verdriet en de leegte mij. Het is allemaal zo dubbel. Dan wil ik het liefst in huis blijven, kost bijvoorbeeld appjes terug sturen mij al moeite. Als ik dan wel wat leuks ga doen geniet ik daar ook van en beurt mij dat weer op om te genieten van alles. Wat ik probeer is het er te laten zijn, het te omarmen. Ik zie het als liefde voor ons kleine meisje ✨💕 en het proces om haar te vererven met ons leven. Veel sterkte en een dikke knuffel voor iedereen hier 😘

*verweven