18 Reacties

2 jaar geleden

Waarom wil je weer aan het werk? Vind je dat je moet van jezelf, of voel je dat je er klaar voor bent? Ik zat namelijk enorm in dubio met mijzelf over het werken. Voor mij gevoel zou alles goed met me gaan als ik weer aan het werk zou zijn, dus ik moest starten van mijzelf. Maar ik voelde het niet, ik had de behoefte en energie niet om aan het werk te gaan. Je voelt echt wanneer je er klaar voor bent. Tegen mij is gezegd “als je dingen in huis nog niet kunt, kun je ook nog niet werken.” Pak de rust die jij nodig hebt, en je voelt vanzelf wanneer je weer klaar bent om het normale leven op te pakken. En dan nog rustig aan beginnen;). Het klinkt voor mij alsof jij momenteel aan rust toe bent. Al doe je de hele dag helemaal niks, maakt niets uit. Het komt vanzelf! En wat betreft die zwangere vrouwen en babies. Ook dit is lastig hè? Zelf zoek ik wel de confrontatie op met een goede vriendin van mij, wij scheelde 1 week in onze zwangerschappen. Maar dit is voor iedereen anders. Rustig aan meid, de zon gaat ooit weer stralen. Ook al voelt dat nu misschien niet zo 😘☀️

2 jaar geleden

Ik ben vorig jaar september met 20 weken bevallen van mijn prachtige dochter. Toen kreeg ik het advies vanuit het ziekenhuis om de verplichte 6 weken verlof te nemen na een "operatie"/bevalling. Dit heeft enorm geholpen. Hier heb ik mij ook aangehouden, het gaf mij rust (en de medicijnen die ik kreeg ook, heb de eerste week geleefd op oxazepam). Daarna rustig afgebouwd.. het was voor mij echt een redding in de eerste week anders had ik niet geweten hoe ik erdoor had gekomen. In de weken daarna had ik vooral moeite met slapen omdat ik dan de bevalling weer aan het herbeleven was. Toen temazepam gekregen, dit hielp enorm. Deze ook afgebouwd toen deze op was. Dit was ook echt mijn redding. Ik ben normaal nooit van de medicijnen en raad ze liever ook niet aan. Maar de rust die ik erdoor kreeg was echt heel fijn. Dus je bent zeker niet zwak als je vraagt om ondersteuning. Neem vooral je rust en probeer niet al te snel te willen werken!

2 jaar geleden

Wat verdrietig om te horen dat je je zo rot voelt. En heel herkenbaar. Ik ben vorig jaar augustus bevallen van mijn dochter met 23 weken. Ik heb mezelf 12 weken ‘verlof’ gegund (dat hebben andere vrouwen toch ook, en ook al heb je geen kind in je armen dat maakt deze periode niet minder zwaar). uiteindelijk was ik pas na 4 maanden weer klaar om iets van werk op te bouwen. Het is denk ik heel persoonlijk. Wellicht vind je juist wat structuur en afleiding van werk? Ik zou je in ieder geval niet verplicht voelen en stapje voor stapje kijken wat voor jou goed voelt. Ik vond in het begin afleiding in sport en creatieve dingen. Ik herken het gevoel van door willen gaan. Zeker ook omdat het zo rot is om je totaal niet jezelf te voelen. Soms heeft dat doorzettingsvermogen me ook wel geholpen om weer een stapje in de wereld te zetten. Maar persoonlijk blijft het zoeken naar de balans om mezelf niet te overvragen en ook stil te blijven staan bij het verdriet en gemis. Ik vond het zelf prettig om boeken te lezen over verlies (bv rouwen na het verlies van de baby, altijd een kind tekort, schaduwkind) deze blog (hartvolliefde.nl) en andere websites (van bv stille levens, steunpunt Nova, stichting lieve engeltjes, stichting felice, etc). De folders van stille levens vond ik fijn om te delen om richting mijn omgeving meer begrip te creëren. Ik vond in alle teksten in boeken of websites herkenning, waardoor ik ook liever voor mezelf kon zijn en begreep dat de rouw tijd nodig heeft (hoe graag ik het ook anders had gewild). Anderen ervaren veel steun van lotgenotencontacten. Ikzelf had eerst genoeg aan mezelf, maar ook dat is dus voor iedereen anders. Ik schreef lange tijd dagelijks in een dagboek aan mijn dochtertje met alles wat ik ervaarde en tegenaan liep. Dat hielp om van me af te schrijven. De confrontatie met zwangeren en baby’s in mijn omgeving blijf ik lastig vinden en nog veel vermijden. Omdat het nog steeds niet beter gaat, ben ik nu begonnen met emdr-behandeling wat lijkt te helpen. Maar voor het prille begin lijkt het me niet meer dan logisch. Ik zag het maar als een groot gapende wond, waar je voorzichtig mee moet zijn. Ook met mensen die herhaaldelijk kwetsende opmerkingen maakten, heb ik het contact op een laag pitje gezet. Als je je been hebt gebroken ga je ook niet hardlopen. Op dit moment ben je heel kwetsbaar en is het goed om voor jezelf te zorgen en goed te luisteren naar wat je nodig hebt. Nou, een heel verhaal. Maar zoals je leest is het ook voor mij een hele zoektocht (geweest). Rouwen is een heel proces wat met vallen en opstaan gaat. Heel veel sterkte, maar ook zachtheid gewenst met alles wat er is. Ik wens je alle goeds.

2 jaar geleden

Ik ken je gevoel heel goed, het heeft allemaal tijd nodig en die tijd moet je ook gewoon aannemen. Heb je ook gesprekken met een maatschappelijkwerker? Ik heb dat wel en dat helpt mij al heel erg! Kan goed mijn gevoel en verhalen kwijt. Met werken ben ik heel langzaam aan het opbouwen, maar daar was ik pas mee begonnen toen ik het gevoel had dat ik daar weer aan toe was. De eerste keer op mijn werk komen vond ik zo ontzettend lastig, maar dat is bij iedereen zo. Ik snap je gevoel ook heel goed als je zwangere vrouwen of baby's ziet. Daar heb ik ook heel erg last van. Het lijkt wel of iedereen zwanger is of net bevallen is, maar ik wil er mee geconfronteerd worden, dat advies heb ik ook van de maatschappelijkwerker gekregen, daar kan je helaas niet omheen. Gun jezelf de tijd die je nodig hebt, het is niet niks wat je meegemaakt hebt. Ik heb geen idee of je Facebook hebt, maar er bestaat een groep "tweelingengeltjes". Ik vind het een fijne groep en lees veel van andere ouders die het ook meegemaakt hebben.

2 jaar geleden

Het heeft echt de tijd nodig en geef jezelf die tijd ook. Het is niet niks om zwanger te zijn, te bevallen en dan ook nog eens je kindjes te verliezen. Heel normaal dat je zo moe bent, emoties kosten energie, dus pak je rust en ga slapen wanneer je daar de behoefte aan hebt. En werken komt vanzelf, opeens heb je er weer behoefte aan en dan ga je het pas proberen. En echt waar de tijd heelt een klein stukje zodat je op een gegeven moment weer door kan, maar het zal niet altijd makkelijk zijn en het verdriet en gemis zal blijven maar je kunt je momenten op een gegeven moment kiezen. Heel veel sterkte ❤️

2 jaar geleden

Bedankt allemaal! Ik blijf het erg lastig vinden, de mix aan emoties. Knap dat sommige van jullie de confrontatie juist opzoeken, ik ga het toch nog liever uit de weg :( al die babies in ik even niet aan. En vooral zwangere vrolijke vrouwen, de jaloezie is te groot. Qua werken; ja jullie hebben gelijk. Ik denk dat de afleiding me goed zou doen, maar de concentratie en de rust heb ik nog niet. Laat ik eerst ook die 6 of 12 weken maar pakken en dan zien we het wel weer. Fijne tips edje24, bedankt! Ik ga zeker naar de websites en boekjes kijken. En het is inderdaad een heftig proces, maar zo 1 die ik liever niet in deze context had meegemaakt. Maar wij allemaal niet waarschijnlijk.

2 jaar geleden

Ik begrijp hoe je je voelt! Ik ben bevallen van onze stilgeboren dochter op 27 weken. Misschien helpt het om mijn verhaal beetje te vertellen. (Mij hielp het wel om andere gebeurtenissen te lezen, ik voelde mij daardoor begrepen) De eerste dagen na mijn bevalling waren opzich “oke” ik had wel ernorme pijn daar onder.. maar ik stond er nog erg positief in, zelfs gynaecologen en verloskundigen zeiden dat we erg sterk waren. Maar... Diep van binnen kon ik wel huilen, maar dat deed ik niet, omdat ik anders erg van slag zou gaan raken en ik mijn dochter niet terug ermee zou krijgen. Ik wilde mij op andere dingen focussen zodat ik verder kon en het achter mij laten. Wij hebben er veel over gepraat, en dit hielp ons veel! Alleen ik vind het wel moeilijk als ik zwangere vrouwen zie die al een volle buikje hebben, of dat er net een stel zwanger is geraakt (omdat wij opnieuw zwanger willen worden). Je leven oppaken, ja het is erg makkelijk gezegd, maar eigenlijk hierdoor heb je weer een doel, zodat je ook weer verder gaat. Bij mij gaat er geen 1 dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Vooral nu dat de uitgerekende datum steeds dichterbijer komt... maar het had zo moeten zijn jammer genoeg, ik kan het niet terug draaien, maar door positief er in te staan, moet het goed komen. Praat erover, zoek afleiding, als het niet goed, huilen mag tranen laten mag, is niks geks mee! Het laat juist iets over jezelf zien! Begin mei bevallen van onze dochter, en ik wilde toen alle kleding weg hebben, moest er niet aan denken om dat te houden. Babyfoon en de accessoires etc wilde ik wel houden, want dat zouden we sws voor het volgend kind gebruiken. Tot op paar dagen geleden dacht ik bij mijzelf: ik wil die kinderwagen niet meer, daar zou onze dochter in moeten, onze eerste dochter, en hebben we besloten om hem terug te brengen. Iedereen denkt er anders over, hoe je het doet je doet het niet verkeerd maar op jouw manier. Ik hoop dat je veel steun en liefde krijgt van je naasten! ❤️

2 jaar geleden

Reactie op meritaaaaaa

Ik begrijp hoe je je voelt! Ik ben bevallen van onze stilgeboren dochter op ...
Je moet inderdaad goed naar je gevoel eigen gevoel luisteren. Iedereen doet het op zijn eigen manier en je doet het inderdaad niet verkeerd! Je doet het op de manier die jij prettig vind. Ik wil bijvoorbeeld wel heel graag onze duo kinderwagen houden, maar ik ben er bang voor dat wij hem moeten verkopen. Wij hebben een 3 in 1 en wat moet je met alles dubbel als je maar 1 baby'tje krijgt. Stiekem hoop ik op weer een tweeling, maar ik wil niet weer hetzelfde meemaken. Voorlopig blijft de kinderwagen gewoon nog staan en zien dan wel wat wij ermee doen. Ik heb het idee dat nu ineens iedereen zwanger is. Overal waar je loopt zie je een vrouw die zwanger is. Maar misschien let ik er wel veel te veel op, omdat je zelf ook zo ontzettend graag weer zwanger wilt zijn en een kindje in je armen wilt sluiten.

2 jaar geleden

Reactie op Blondine

Je moet inderdaad goed naar je gevoel eigen gevoel luisteren. Iedereen doe ...
Inderdaad mooi gezegd 😘 je moet doen wat voor jou goed voelt Ik merk ook inderdaad dat iedereen zwanger is.... ik hoef maar een stap uit de deur te zetten en zie altijd gelijk een zwangere vrouw lopen, en verderop wel 3 kinderwagens.... erg frustrerend... maar dat is nu eenmaal zo 🙄

2 jaar geleden

Reactie op meritaaaaaa

Inderdaad mooi gezegd 😘 je moet doen wat voor jou goed voelt Ik merk ook ...
Klopt, dat heb ik ook! En dan denk ik, waarom is het ons nu niet gegund met de kinderen..en zullen wij ooit ook met een kinderwagen mogen lopen..

2 jaar geleden

Reactie op Blondine

Klopt, dat heb ik ook! En dan denk ik, waarom is het ons nu niet gegund met ...
Snap je gevoel helemaal... of nu dat die josh veldhuizen onverwachts toch zwanger was... daar heeft ze een vlog van gemaakt. Maar dan denk ik ze was er niet echt mee bezig en die reactie. Ik ben al blij als ik een eisprong heb bij wijze van

2 jaar geleden

Reactie op meritaaaaaa

Snap je gevoel helemaal... of nu dat die josh veldhuizen onverwachts toch z ...
Sommige zijn al vrij snel zwanger en wij zijn zwanger geworden door een iui traject. Op dit moment werkt het ziekenhuis helemaal niet mee, dus ervaar ik alleen maar meer stress. Vooral omdat ons kinderwens zo ontzettend groot is. Ik gun het iedereen, maar je wilt zelf ook zo graag een kindje in je armen vast kunnen houden.

2 jaar geleden

Reactie op Blondine

Sommige zijn al vrij snel zwanger en wij zijn zwanger geworden door een iui ...
Je gunt het iedereen! Maar jezelf ook natuurlijk. Je wilt iets zo graag... en dan wordt het je je niet gegeven. Ik hoop dat het ziekenhuis mee gaat werken!! En dat jullie wens snel vervuld mag raken!

2 jaar geleden

Dit is ons verhaal: op 1 februari met een spoedkeizersnede bevallen van onze zoon Thijs (33+2). Met spoed naar het WKZ in Utrecht gebracht. Daar is Thijs op 2 februari overleden. Uit liefde moesten we hem laten gaan. En dan kom je thuis met Thijs, zo confronterend. Gelukkig was daar onze geweldige kraamverzorgster die ons kleine lichtpuntje was is die intens zwarte week. Maar toen zat haar tijd erop. Wat was het intens stil en leeg. Ondertussen aan het herstellen van de keizersnede, maar met lege armen. Fysiek herstelde ik prima, tsja rust werkt nou eenmaal goed. Heel veel aan het wandelen en iedere week aan het sporten bij de fysio. Letterlijk mijn lijf sterk maken. En dan heb je zwangerschaps verlof. Wat een mooie tijd moet zijn, waren onmetelijk lange, stille en eindeloze dagen. Stil zitten kan en kon ik niet. Opruimen en bezug zinn geeft mij structuur. Het huis is nog nooit zo schoon en opgeruimd geweest. Ook ben ik weer naar school (ben juf) gegaan na 8 weken. De eerste keer was zo spannend, maar het voelde goed. Iedere week een paar uurtjes en af en toe een dagdeel. Ik rommelde wat, beetje lezen met kinderen, beetje opruimen (ja, ook daar u het spik en span),beetje kopieren. Ik voelde me welkom bij mijn collega's en vooral bij de kinderen. Ik heb daarom ook besloten om het laatste deel van mijn verlof flexibel op te nemen (week 16 en de 3 weken vakantie). Zodoende werk ik nu 3 dagen voor de klas en heb il tot de herfstvakantie nog één dag per week zwangerschaps verlof. Voor mij is dit een goede oplossing. De structuur van werken,het bezig zijn met de klas is goed voor me. Ik zie zelfs op tegen de zomervakantie, weer weken vrij. Ben ik gelukkig? Nee dat ben ik niet, maar we proberen we elke dag maar wat van de maken. De ene dag gaat dat beter dan de andere......

2 jaar geleden

Reactie op Margreetjes

Dit is ons verhaal: op 1 februari met een spoedkeizersnede bevallen van onz ...
Jeetje ook zo heftig! En je laatste twee zinnen raken me : nee ik ben moet gelukkig, maar we maken er wat van .. daar in ik me mee identificeren ❤️knuffel voor jou!

2 jaar geleden

Reactie op Blondine

Je moet inderdaad goed naar je gevoel eigen gevoel luisteren. Iedereen doe ...
Wat knap! Ik wilde de spullen direct uit huis, vooral alle tweeling spulletjes. Bijna alles terug (laten brengen) gebracht , vond het te confronterend. Och ja al die zwangere en buggies, raak helemaal van streek als ik ze zie 🥺

2 jaar geleden

Wat knap! Ik wilde de spullen direct uit huis, vooral alle tweeling spullet ...
Onze kinderkamer was bijna af. Alles staat nog net zo, ook de twee bedjes. Ik kom er elke dag en wil het heel graag nog afmaken. Tot nu toe liggen alle spulletjes van de crematie er nog, dat laat ik voorlopig ook zo. Iedereen reageert er anders op denk ik. Ik vind het bijvoorbeeld weer heel lastig om spulletjes die wij voor onze tweeling gekocht hebben, weg te doen.

2 jaar geleden

Ik las je verhaal met tranen over m'n wangen. Het is zo dubbel maar toch gefeliciteerd en gecondoleerd! Ik ben zelf bevallen op eerste paasdag met 21 weken van onze prachtige tweeling Mathijs en Elise. Ook onverwachts, verloor in de ochtend wat bloed en had erg veel pijn als steken in m'n onderbuik (bleken weeën te zijn). De verloskundige stelde me gerust, je buik groeit nu hard en waarschijnlijk banden pijn. Dat je wat heb gebloed is waarschijnlijk omdat je iets teveel inspanning heb gedaan, probeer even rustig aan de doen. Die middag kwamen de steken steeds sneller achter elkaar en toch nog maar een keer gebeld. Om 15 uur kreeg ik een echo, alles was goed. Ik stond op het punt om naar huis te gaan, maar de verloskundige gaf aan dat ze had overlegd en dat ze gynaecoloog toch nog even inwendig wilde kijken. On kwart voor 4 kreeg ik te horen dat ik ontsluiting had, gelijk mijn man overstuur opgebeld die buiten stond ivm corona. Ik kreeg nog een weeën remmer maar helaas mocht dat niet lukken. Om 19 uur beviel ik van onze zoon en 13 minuten later van onze dochter. Het was vreselijk, maar hebben wel een waardig afscheid gehad en ze vier dagen later begraven bij de begraafplaats naast onze woning. Ik ben christen en haal mijn kracht uit mijn geloof en ondanks het enorme verdriet voel ik dat God dichtbij mij is en ons troost en weer hoop geeft. Daarnaast heb ik mijn emoties omarmd en het goed bespreekbaar gemaakt met mijn man en dat geeft ook kracht. Ik heb gelukkig een goed huwelijk en een sterke, lieve man aan mijn zijde. Een paar weken later begon ik met gitaar spelen en zingen, waarin ik ook goed mijn emoties kwijt kan en met tekenen (wat ook therapeutisch werkt). Misschien is het ook wat voor jou? Helaas leven we in een gebroken wereld waar dit soort dingen vaker gebeuren dan ik dacht. Wel geloof ik dat we onze zoon en dochter weer zullen zien in de hemel en dat is een mooie houvast, hoewel we ze nu graag bij ons hadden gehad natuurlijk! De eerste maanden had ik ook erg veel moeite met zwangere vrouwen en babies, maar dat gaat nu wel goed. Ik ben zelf de eerste maanden thuis van het werk gebleven en ongeveer 6 weken geleden begonnen met rustig opbouwen. Ik werk als verpleegkundige en begon met koffie drinken met collega's en therapeutisch wat doen en eerst 2x 2 uurtjes, toen 3x 2 uurtjes, 4x 2 uurtjes, enzovoort. Ik kan je als tip mee geven om jezelf de tijd te geven en het rustig aan te doen. Zoals al eerder hierboven werd beschreven voel je het wel als je er klaar voor bent. Het belangrijkste is dat je jezelf de tijd geeft en ruimte geeft om te rouwen! Veel sterkte 🌟