Hoe gaat het nu met jullie?

❤️❤️❤️ Persoonlijk vond ik het fijn om weer te gaan werken.. En de 1e keren (dus kerst en oud&nieuw) vond ik ook totaaaaaal niet leuk.. had er ook geen zin in.. maar er was ook begrip en dat vond ik wel fijn. Er is geen goed of fout in hoe je je voelt en wat je doet. Besef dat goed! Hopelijk heb je geen stollingsaandoening en kun je goed zwanger worden en blijven ! Sterkte ❤️❤️

Hoi Lotje, Wat een ontzettend lief berichtje🥲. Dat doet me goed. 🥰 dankjewel. Ik zal de feestdagen 'uitzitten', maar wel met dierbaren om me heen. De jaren hierna worden hopelijk wat lichter 🤞voor de uitslagen ❤️💕

Allereerst gecondoleerd met jullie zoontje Teun! Wat een verdriet 🙁 Hier hetzelfde, ervaar ook veel moeite in deze periode, we zouden nu met z’n drietjes moeten zijn maar eigenlijk staan we met lege handen. Onze dochter is iets meer dan 5 maand geleden stilgeboren. Laat het net de periode zijn dat we allemaal genieten van elkaar en terugblikken op de mooie momenten.. Voor ons voelt dat zo anders. Ook bij ons speelt de toekomst, niet vanzelfsprekend dat ons volgende kindje wel gezond zal zijn ivm een gen, ook dat is lastig! Het zal nooit meer vanzelfsprekend worden of iets wat we zonder angst of onrust zullen ervaren. En daarom ook voelen de lichtpuntjes ook heel ver weg en vraag ik me af en toe af waar we het allemaal aan verdiend hebben. Dus herken je verhaal ontzettend ☺️. Ik probeer me voor te houden dat dit ‘ons’ pad is en dit ons uiteindelijk sterker gaat maken ook al voelt dat niet altijd zo! Wat voor werk doe je? En ga je hierin opbouwen? Snap dat die stap heel groot is, dat vond ik zelf namelijk ook! Ik hoop dat de feestdagen ondanks alles toch nog dragelijk voor je worden 😘

Prachtige naam trouwens! Teun! Echt heel mooi! 🩵 Kun je altijd meedragen in je hart ❤️

Erg herkenbaar dames. Ook hier in afwachting van mogelijke stollingaandoening. Ik denk ook dat we de feestdagen moeten uitzitten en focussen op het nieuwe jaar. Ik ga na een stilgeboorte in januari ook weer werken. Hopende op een goede uitslag.

Dankjewel❤️. Jullie ook gecondoleerd met het overlijden van jullie dochtertje. Wat naar ook, door een gen. Zwaar is het hè, het dragen van het grote verlies en daarnaast die onzekerheid. Zo moeilijk om optimistisch te blijven. Ik hoop inderdaad dat het me sterker maakt en dat ik een volgende zwangerschap aankan, ondanks de onzekerheid. En ik wens natuurlijk een goede afloop voor de broertjes of zusjes van onze sterretjes.🤞 Gaan jullie de feestdagen wel naar familie of vrienden? Wij wel alleen is al het feestelijke er wel af. Ik werk als kinderpsycholoog. Had er eerder wel weer zin in, maar de laatste tijd moet ik alleen maar huilen bij verhalen over vechtscheidingen etc. 🥺 Voel me soms zo kwetsbaar. Ik heb wel hele fijne collega's en ga al wel weer iedere week langs Hoe heb jij je werk opgebouwd? 😘

Ik zag je berichtje ergens anders ook staan. Wat een onzekerheid🙈. Volgens mij is het met veel stollingsaandoeningen wel te doen om zwanger te blijven met de juiste begeleiding, maar dit weet ik niet zeker. Waar word je op getest? Zo oneerlijk dat we hierdoor onze kindjes moeten missen

Lieve allemaal, allereerst gefeliciteerd en gecondoleerd met jullie lieve sterrenkindjes 💫. Ik herken het heel erg, de “vrolijke” feestdagen die eraan komen, maar zelf totaal niet in de feeststemming zijn. Ene kant vind ik het altijd gezellig met familie. Maar voel ook een giga gat in mijn hart en mis ik ons dochtertje vreselijk. Afgelopen donderdag was het alweer 6 weken geleden dat Mara geboren is na bijna 20 weken zwangerschap. Ik hoop voor ons allemaal op veel positiviteit in het nieuwe jaar. Ik ben afgelopen dinsdag weer voor het eerst naar kantoor geweest voor een paar uur om koffie te drinken met collega’s en vanaf aankomende week ga ik langzaam weer opbouwen. Ene kant was het goed, maar de avond nadat ik op kantoor was geweest was ik heel onrustig en had ik slecht geslapen. Had het gevoel dat ik niet genoeg tijd had gehad om met Mara bezig te zijn die dag. Ik vind het nog wennen allemaal! Maar stap bij stap, niet te ver vooruit kijken en in eigen tempo! Veel sterkte allemaal ❤️

Ja ik vind het nog lastig met de juiste groepen terugvinden hier vandaar de herhaling denk ik haha. Ik heb ergens ook het gevoel dat het te doen is met begeleiding. En met een nieuwe placenta. Maar ik ben het vetrouwen zo kwijt in mijn lijf. Dat herkennen jullie vast ook. Ik word op LAC getest en nog 2 (ben nu niet thuis kan het zo opzoeken)

Jij ook gefeliciteerd en gecondoleerd met je dochtertje. Wat een mooie naam. Wat knap dat je weer naar het werk geweest bent en dat je onder de mensen probeert te blijven. Het is ook ontzettend wennen, dit hadden we allemaal niet verwacht. Je bent niet alleen💖

Dankjewel ❤️ Dat is het zeker! En het geeft me toch altijd wel veel kracht en steun om te ervaren dat ik niet alleen ben. Iedereen hier voelt hetzelfde! Ik snap je gevoel met een volgende zwangerschap, ik heb hetzelfde, wij moeten het toch maar weer gaan doen en dan denk ik kan ik dat wel? maar vraag me ook heel erg af wanneer ben je er wel 100 procent klaar voor? Over een jaar zal het nog steeds ontzettend spannend zijn denk ik🤔 We brengen de feestdagen inderdaad ook door met familie! Afleiding is denk ik ook wel goed maar voor ons geld inderdaad hetzelfde☺️ Wat een leuke maar inderdaad vast ook confronterende baan! Ik herken dat zelf ook heel erg wat je zegt, dingen raken me erg snel.. zoals je dat zo mooi zegt je voelt je zo kwetsbaar. Wat fijn dat je in iedergeval iedere week langs gaat! ☺️ Ben zelf ook begonnen met koffie drinken, merkte al wel gauw dat ik gaan het werk wilde zijn als ik er was ipv alleen koffie drinken, was de hele ochtend druk met elke keer mijn verhaal doen bij iedereen, dat kostte me veel energie. Werk nu twee ochtenden van 9 tot half 1 op therapeutische basis, en dat gaat tot zover goed! Maar doe het ook rustig aan ☺️

Voor jou ook gefeliciteerd en gecondoleerd met het verlies van jullie lieve dochter Mara💕. Het is ook nog heel vers voor jullie. Wat knap dat je rustig aan al wat geprobeerd hebt op het werk! Neem je tijd. Je doet het goed zoals je het doet. Het blijft een lastige balans. Ergens vond ik een mooie metafoor voor rouwen. Het werd vergeleken met roeien. De ene riem staat voor het verlies en de pijn en het verdriet dat daarbij komt kijken. De andere riem staat voor het herstel, doorgaan en je aanpassen aan de nieuwe situatie. Als je alleen een riem gebruikt draai je rondjes. Je komt alleen vooruit als je beide riemen gebruikt. Op je eigen tijd en tempo. 2023 had zo anders moeten lopen🥺. Ik hoop ook op goede berichten en positiviteit in het nieuwe jaar✨️ Veel sterkte 😘❤️

Dat herken ik. Wat zoeken hier. Merk dat ik wel veel steun❤️ haal uit de berichtjes, daarnaast ook opzoek naar informatie. Op welk termijn is je sterrenkindje overleden? Noemden ze het bij jou ook infarcten in de placenta? Teun was vermoedelijk al een tijdje gestorven voor de 31ste week. Ze gaven aan dat dit het moment is waarop het kindje meer van de placenta gaat vragen. Hierdoor weten ze niet of de infarcten acuut zijn opgetreden of er eerder al zaten, toen Teun nog minder van de placenta nodig had. Ik word getest op deze dingen, zie afbeelding (geen idee of dat werkt hoor). Lupus (lac) staat er niet tussen. Ik weet niet waarom niet🤔 Het vertrouwen in mijn lichaam is inderdaad helemaal weg. Voel me zo in de steek gelaten door mijn lichaam🙈. Anderen die ik spreek die dit hebben meegemaakt geven aan dat ze weer klaar waren voor een zwangerschap toen ze weer vertrouwen kregen in hun moedergevoel. Maar ik voel me totaal geen moeder nu😔 en het moedergevoel is helemaal weg. Mijn buik was geen veilig huisje voor Teun en dat vind ik vreselijk 😢

Dat herken ik. Ik lees veel boeken over mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en lees veel op het forum. Ook heb ik lotgenoten contact. Dat maakt dat ik me minder eenzaam voel. In mijn omgeving krijgt iedereen heel makkelijk gezonde kinderen. Voor ons is dat allemaal zo onzeker. Heb je contact met mensen die te maken hebben gehad met hetzelfde gen? Werken op therapeutische basis klinkt goed. Misschien kan ik dat overwegen. Ik herken wat je omschrijft om telkens je verhaal weer te doen🙈. Wat voor werk doe jij? ❤️

Ja bijzonder hè dat dat dan toch veel troost geeft! Dat is inderdaad heel anders dan de meeste stellen dat ervaren en ook het onbezorgde is eraf, ook dat vind ik wel echt een gemis. Soms vind ik het nog bijna moeilijker dan de eerste weken, alsof de realiteit echt is binnen gedrongen, weet niet hoe jij dat ervaart? Nee eigenlijk weinig omdat we te maken hebben met een heel zeldzaam gen wat we eigenlijk heel weinig zien! Lees wel veel verhalen over mensen die ook allebei gen drager zijn met andere soort syndromen. Ja! Dat is inderdaad te overwegen ☺️ ben zelf verpleegkundige, merk wel dat iedereen ontzettend erg mee leeft/ en niets van me verwacht, dat is natuurlijk super fijn. Op welke manier je het ook doet, alles is goed ❤️ maar soms is het ook wel lastig erachter te komen dan ‘goed’ voelt ervaar ik zelf, omdat ik zoiets als dit nog nooit heb meegemaakt.

Ja, dat herken ik wel. In de eerste weken word je ook helemaal geleefd door alles wat je moet/wil regelen en was ik ook nog wat in een shock😵‍💫. Nu er meer rust is, komt ook meer het besef van dat onze zoon niet meer komt en ook wat dat betekent😢. Oh dat lijkt me ingewikkeld, als het zo weinig voor komt. Dan is er vast ook weinig over bekend? Hebben jullie verder nog onderzoeken? Weten jullie hoe groot de kans op herhaling is? Wat betreft werk is het inderdaad rustig aftasten wat wel en niet lukt. Soms een stapje vooruit en soms een stapje terug. Omgaan met onzekerheden en zien hoe het loopt is niet iets waar ik heel goed in ben. Ik ben een enorme contolfreak🙈 ❤️

Wat mooi gezegd! ❤️ De vergelijking met roeien en beide riemen gebruiken om in balans te blijven. Af en toe de ene riem misschien net iets meer dan de andere, maar wel afwisselend. Inderdaad 2023 had zo anders moeten lopen voor ons allemaal. Ik hoop dat het nieuwe jaar veel moois zal brengen 💫

Dat hoop ik ook 💕

Hoi lieve mama’s, Helaas heb ook ik drie maanden geleden afscheid moeten nemen van mijn dochter Isa na een zwangerschap van 41 weken. Ze heeft twee dagen mogen leven op de nicu, maar de schade na zuurstoftekort en epileptische aanvallen was zo groot dat het niet met het leven verenigbaar is. Hoe het zuurstoftekort is ontstaan is een raadsel. Ik herken veel in wat jullie schrijven. Ik zie als een berg op tegen de kerstdagen en oud en nieuw. Met name oud en nieuw, omdat de toekomst zo onzeker is. Ook ik ben een control freak die het liefste alles uitstippelt. Toen het net gebeurd was, wilde ik gelijk weer werken en afleiding zoeken. Ik ben na 6 weken koffie komen drinken en na 8 weken op therapeutische basis administratief werk gaan doen. Dat deed mij heel goed, tot ik hoorde dat mijn contact niet wordt verlengd. Mijn plan is nu om uren op te bouwen door eerst vrijwilligerswerk te doen. Mijn partner en ik hebben nog wel een grote kinderwens. Ik ben alleen heel bang dat het weer gebeurd en voel me angstig om weer zwanger te zijn. Gelukkig krijg ik hulp van een psycholoog. Dat raad ik anderen ook aan. Ik hoop voor ons allemaal dat we de periode van rouw goed doorkomen en onze kracht terugvinden. Dat we weer vol vertrouwen naar de toekomst kunnen kijken.

Lieve Charlie, Wat een hartverscheurend verhaal dat jullie Isa moeten missen😔. En wat een onzekerheid voor de toekomst. Wachten jullie nog op uitslagen van onderzoeken? Wat knap dat je na zo'n korte tijd weer begonnen bent met werken. En wat oneerlijk dat je contract niet word verlengd🙈 waar ga je vrijwilligerswerk doen en wat voor werk deed je? Wat fijn dat de psycholoog je wat kan helpen. Ik spreek zelf de praktijkondersteuner van de huisarts. Zij is zelf ook een kind verloren hierdoor begrijpt ze mij heel goed. Heb je ook veel steun aan de mensen in je omgeving? Heel veel sterkte, neem je tijd. En ik denk dat we allemaal wensen dat er betere tijden mogen komen zicht op een nieuwe zwangerschap, met onze sterrenkindjes in onze harten✨️ ❤️