Hoe te vertellen

Gewoon vertellen, ze zullen het lastig vinden, en het is natuurlijk erg pijnlijk nog om zulk nieuws te horen. Tenminste dat zou ik ook moeilijk vinden als een van mijn vriendinnen zou zeggen dat ze zwanger is nu. Maar ik gun het andere wel natuurlijk. Maar beter vertellen dan dat ze er op andere manier achterkomen.

Wij hebben tot nu twee keer in deze situatie gezeten. Ik ben een maand geleden bevallen van Yara*. Twee vrienden van ons blijken nu zwanger te zijn. Wat ik heel erg fijn vond is dat ze er de eerste weken onvoorwaardelijk voor ons waren. Ze hebben het ons pas verteld een paar week na de bevalling en begrafenis. Ik zou het zeker niet heel lang geheim houden, maar ook niet droppen als je inschat dat ze het er echt nog niet bij kunnen hebben. Wat ik heel fijn vond is om te merken dat het voor onze vrienden echt niet uitmaakte hoe ik zou reageren. Of dat nou boos, verdrietig of blij zou zijn. Dat heeft mij geholpen om de ruimte te hebben om eerst heel blij te zijn, om vervolgens een traantje te laten omdat ik zo graag nog zwanger had willen zijn. Daarnaast genoeg vrienden in onze omgeving die al een tijd zwanger zijn. Voor mij ontzettend helpend dat ik van mijn vriendinnen het eerst een poos over Yara* mag hebben en ik merk dat ik daarna echt alle ruimte heb om ook naar hun zwangerschap te vragen. Het mag allemaal naast elkaar bestaan, de lach en de traan. Heel fijn. Daarnaast wil ik nog zeggen dat het ook echt heel persoonlijk is. Wij hebben ook andersom de situatie gehad en dachten er goed aan te doen het 3 weken na hun miskraam te vertellen, maar dit bleek voor hun nog veel te vroeg. Het is gewoon vreselijk ingewikkeld, maar je veranderd helemaal niets aan je eigen situatie. Het is wat het is. Geef ruimte, maar neem ook ruimte.

Thanks. Deze reacties helpen mij en als ik zo lees over de timing, denk ik dat we het binnen deze vriendengroep beter nog een paar weken langer voor ons kunnen houden om hen de tijd te gunnen. Ik zit zelf nu op 8 weken. Zelf had ik het idee om als eerst van deze vriendengroep naar hen toe te gaan en het persoonlijk te vertellen zodat ze het zeker niet via via zouden horen. Goed dat je zegt dat alle emotie ruimte moet krijgen. Zelf heb ik PCOS en ken het gevoel van de vervelende confrontatie van iemand die wel hetgeen heeft waar je zo naar verlangt, maar dit moet nog zoveel moeilijker zijn. Hoe lang zijn jullie zwanger geweest en hebben jullie regels meegekregen over het opnieuw zwanger worden? Ik kan me er geen voorstelling bij maken van hoe het moet voelen als het babykamertje klaar staat maar nog een lange tijd niet in gebruik genomen mag worden. Hebben jullie daar iets mee gedaan? Het lijkt me zo confronterend in je eigen huis...

Ik denk dat het voor iedere vrouw anders is. Ik was 37+2 zwanger en mijn kindje is 4,5 maand oud geworden. Mijn jeugdvriendin probeert zwanger te raken en als zij in verwachting zou zijn dan zou ik echt oprecht heel erg blij zijn voor haar. Zij heeft aangegeven mij het als eerste te vertellen en dat vind ik zelf opzich heel fijn. Natuurlijk maakt het veel emoties los. Er zijn echter ook vrouwen die nog geen kinderwagen kunnen zien. Ik denk dat jij jouw vriendin het beste kent en het beste aanvoelt hoe of wat. Ik zou het in ieder geval een op een doen en aangeven dat je het heel moeilijk vindt en dat ze inderdaad de ruimte heeft om te reageren zoals ze wil reageren en dat je misschien haar tranen niet als iets persoonlijks opvat. Vraag haar in hoeverre ze meegenomen wil worden, misschien is het alleen weten genoeg. Misschien vindt ze het juist fijn om samen met jou babykleertjes uit te zoeken of mee te denken met het kamertje. Probeer niet te veel op te dringen, maar vooral te vragen waar zij behoefte aan heeft. Hopelijk raakt jouw zwangerschap haar op een positieve manier en kunnen jullie er voor elkaar zijn. Het beste!

Ik denk ook dat het voor iedereen ander is, ik was zelf 20 weken zwanger toen ik hoorde dat mijn zoontje overleden was. Hij is 17 maart geboren en vorige week kreeg ik van een vriendin een kaartje. Ze schreef dat ze er veel mee bezig is geweest hoe ze dit moest zeggen, omdat ze kon begrijpen dat ik het lastig zou vinden. Ze heeft ervoor gekozen om een kaartje te sturen om mij zo de ruimte te geven in mijn emotie en voor een reactie. Ik vond dit zelf een prettig manier. Het viel me even zwaar dat ze zwanger is, en ik niet. Maar heb haar na een paar dagen gecontact en hebben we besproken dat we wel zien wat ik van haar zwangerschap wil weten, en ik we vragen stel. Al met al, heel lief dat je aan hun denkt! Zegt ook veel 😊

Ik was 16 weken zwanger toen het niet goed leek. Dit werd twee weken later echt bevestigd. Toen nog gewacht op uitslagen van de genetische testen. Met 21.5 week ben ik uiteindelijk bevallen. Hierdoor hadden we nog geen kamertje klaar. We hadden wat spullen gekregen van mijn zwager en schoonzus, maar dit stond op zolder. Over opnieuw zwanger worden heb ik vooral meegekregen dat het psychisch oké moet zijn. Lichamelijk gezien kan het direct weer.

23+4 weken zwanger, nog geen kinderkamer enzo dus. Sowieso had ik nog niets gekocht ivm corona en heel ziek zijn. Maar hier komt er geen kindje meer bij. Dus het is per situatie zo verschillend.

Ik kan het, nu dik 3 mnd na geboorte/ overlijden nog heel moeilijk hebben als iemand zwanger is. We willen dit al zo lang, jaren mee bezig, vorig jaar mis gegaan door buitenbaarmoederlijke zwangerschap, dit jaar bij 23 weken.. Bij sommige vrouwen lijkt het af en toe zo vanzelfsprekend en makkelijk te gaan. Dat vind ik heel lastig. We hebben een dochter van 4, vooral gezinnen met meerdere kinderen vind ik moeilijk / confronterend ivm hebben van een zusje / broertje. Maar wat dat betreft; er is geen goede timing. Het kan hoe dan ook confronterend zijn, dus geef haar daar de ruimte voor. Daarnaast ben ik angstig / sceptisch geworden over een goed verloop van een zwangerschap waardoor ik het sowieso moeilijk vind om volledig enthousiast te zijn voor een ander.

Wat lief dat je hier bij stilstaat. Ik zou het ze face to face vertellen, maar hun inderdaad wel de ruimte geven. Ik hoorde 1 maand na het bevallen dat mijn schoonzus zwanger is. We zijn erg blij voor hun, maar vinden het ook enorm lastig. Dit zal ook nog wel zo blijven. Ik denk dat je daar nooit helemaal overheen komt. Ik ben zelf op 1 april bevallen van onze stilgeboren dochter, ik was toen 33+5 weken zwanger. We hadden toen alles al klaar voor haar komst en we vinden dit erg moeilijk. Al de spullen staan nog in haar kamertje en dit vinden we erg confronterend. Maar opruimen is voor nu echt nog geen optie, we kunnen het gewoon nog niet. We nemen hier lekker de tijd voor en doen het wanneer we er beide klaar voor zijn.

Super fijn dat je er zo over na denkt, zelf had ik het gevoel dat iedereen lekker door ging met hun leven en mij en ons kindje was vergeten terwijl het me zoveel pijn deed. De optie wat al gezegd is van het sturen van een kaartje vind ik heel erg mooi, want het nieuws is al zo confronterend. Ondanks dat het me heel erg zwaar zou vallen als iemand me zou vertellen zwanger te zijn zou ik het wel graag willen weten en ook van diegene zelf niet via via. Het fijt dat je laat merken wel met hun gevoelens bezig te zijn is ook heel erg fijn, een Facebook vriendin is een dag na mij bevallen maar heeft een aantal dagen gewacht met het plaatsen van het bericht en dat deed me goed het alleen al weten dat iemand weet dat je veel pijn hebt. Onze babykamer was al helemaal klaar ben met 40+6 bevallen en 7 minuten later is ze onverwachts overleden. De dag erop heeft de familie de babykamer op verzoek leeggemaakt en ligt nu verspreid over twee zolders. Op dit moment ben ik iets meer als 5 weken zwanger ben enorm bang en gestrest en ben niet van plan om een babykamer te maken, ergens in de 8e maand haal ik wel een keer de cosleeper op en verder eerst zien en dan geloven of ik een levend kindje mee naar huis krijg. Mijn vertrouwen is helemaal weg.

Nogmaals heel erg bedankt voor het delen van jullie tips en ervaringen. Ik kan mij echt niet voorstellen hoe het moet voelen, maar het moet verschrikkelijk zijn. Voor de (bijna) voldragen zwangerschappen; gaat er dan ook op dat je gelijk weer zwanger mag worden? Normaal zeggen ze 9 maanden op, 9 maanden af toch? Haalde jullie uberhaupt steun uit de kaartjes die jullie toen ontvingen? Ik stond bij de primera en het lukte mij gewoon niet om een kaart af te rekenen. Zelf zijn wij al wat bezig geweest met de babykamer en al wat ik dacht was; zij hebben dit ook al fantaserend over hun kleintje gedaan. Voor de zwangere dames, onwijs veel geluk gewenst tijdens deze zwangerschap🍀. Ik snap volkomen dat je sceptisch en bang wordt. Zelfs bij het meemaken in de omgeving voel ik dit al zo.

Ontzwangeren duurt inderdaad 9 maanden tot 1 jaar maar dat betekend niet dat zwanger zijn lastiger of zwaarder is gaf de gynaecoloog mij aan. Ik ga dus de volgende zwangerschap al in zonder ontzwangerd te zijn. Ik vond de kaartjes wel fijn ondanks dat ik ze in het begin niet las, ik wilde zelf geen condoleance kaartjes ontvangen maar gewoon een lief kaartje. Ook vond ik het fijn als mensen mij alleen al een appje stuurde met ik denk aan jullie. En nu nog steeds als iemand mij een kaartje stuurt ontroerd me dat en vind ik dat fijn, dus dat is misschien ook fijn om voor ze te doen.

Ik weet precies wat je bedoelt, ik ben nu 16 weken en heb nog niemand verteld. Zelfs mijn moeder niet, ben gewoon bang. Ook wil ik de babykamer niet klaar maken. Ik ben mijn vlinder na 35+4 weken verloren dus het woord nog heel spannend. Mijn gynaecoloog raadde mij aan om in deze tijd na te denken over psychische begeleiding tijdens de zwangerschap. Moet zeggen was daar eerst sceptisch en afhouden maar ik denk dat ik dat wel ga doen... veel sterkte en succes😘

Jij bent alweer 16 weken, hoe ervaar je de weken verder? Nu ik nog zo pril zwanger ben kan ik het zwanger zijn naar de achtergrond drukken en er niet zo mee bezig zijn. De leefregels van de vorige zwangerschap was nog maar kort geleden dus dat zit gewoon in mijn systeem nog dus gaat zonder nadenken. Wij hebben het al wel mensen verteld die dichtbij staan, ze zijn blij voor ons, blijer dan ik ben denk ik wel eens. Mijn moeder heeft er voor gekozen om het te negeren. En die babykamer die komt wel als het kindje eenmaal thuis is, een vriendin zei dat bij haar de babykamer de eerste maand niet werd gebruikt.

De weken zijn echt slopend geweest, naast het feit dat dit een hele andere zwangerschap is betreft ķwaaltjes etc, is het ook elke keer spannend. Was bij de gyn zo vaak geweest. Ze is ook meegaand, en snapt me bezorgdheid ook, verder ga ik vanaf volgende week wel naar psychische begeleiding vragen. Ik merk dat ik te vaak mee zorgen maak, ik geniet niet echt van de zwangerschap. En ik denk eerlijk gezegd dat dat niet zal gebeuren tot ik de baby in me armen heb en daarna nog steeds ongerust zal zijn...

Fijn dat je bezorgdheid zo goed begrepen wordt, psychische begeleiding is wel fijn hoor, ik heb EMDR gehad na de bevalling en dat heeft mij veel geholpen. Ik heb nu gelukkig veel lieve mensen om mij heen waar ik wel dingen mee kan delen maar weet niet of dat voldoende gaat zijn. Een onbezorgde zwangerschap gaan wij sowieso nooit meer hebben, ook niet na 1 goede zwangerschap helaas. Een vriendin van mij heeft heel wat miskramen gehad en zelf bijna overleden door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, daarna nog een goede zwangerschap gehad wel met stress en zorgen. Eigenlijk wilde ze nog een kindje en toen de gynaecoloog naar de reden vroeg was het vanwege het hebben van een onbezorgde zwangerschap, maar hij zei ook dat zal nooit meer gebeuren.