Hoe verloopt de rouw bij jullie

Twee maanden is nog heel vers, dus ik kan me heel erg goed voorstellen dat je je nog zo voelt en dat het een moeilijke combinatie is met het normale leven.. Kun je er goed over praten met iemand in je omgeving? Of misschien een psycholoog? Ik zou het je gunnen dat je snel een voor jou passende manier kan vinden om de combinatie tussen het verdriet en het rouwen en het dagelijks leven te kunnen verdragen. ❤️ Ons zoontje Fender is 2 weken geleden stil geboren bij 38+5. Ook ik zit dus nog middenin de rouw en het verdriet. Op dit moment voelt het alsof de wereld is gestopt en alsof er geen hoop en lichtpuntjes meer zijn. Ik ben nu 26 en leef eigenlijk al 13 jaar toe naar moeder worden vanwege een hele intense wens om een kindje groot te brengen. Dat het zo dichtbij was, heeft er nu juist voor gezorgd dat het nu nog verder weg voelt dan ooit (ondanks dat wij uiteraard nu een prachtige zoon hebben). Wij hebben (nog) geen andere kindjes, dus over de combinatie zoals jij die ervaart kan ik niet goed meepraten en ik zal dus ook niet weten hoe jij je precies voelt. Maar nogmaals, ik hoop zo voor je dat je een manier kunt vinden om met het verlies en verdriet om te gaan. (Ik vind het lastig om de goede woorden te vinden, maar weet dat alles helemaal goed is bedoeld ❤️)

Ik herken je verhaal. Mijn zoontje is met 3 weken oud overleden vorig jaar augustus. Ik heb ook nog een 3 jarige zoon lopen waarbij alles gewoon doorgaat. Ook ik had het gevoel dat het met mij nooit meer goed zou komen...of super lang zou gaan duren. Maar ik moet zeggen dat de heftige emoties minder zijn geworden na een maand of 4-5. Natuurlijk zijn er nog steeds triggers en ik verwacht dat dat voorlopig nog blijft. Maar ipv iedere dag meerdere malen in huilen uit te barsten is dat nu 1 keer per week of zelfs 2 weken. Ik kan nu naar zijn foto kijken en ook de mooie kanten zien. Geef het tijd, het wordt echt beter!!

Wat bedoel je dan precies met de heftige emoties? Ik heb het idee dat bij mij zo langzaam aan het kwartje begint te vallen dat wij door moeten gaan leven. En dat brengt een hele hoop gepieker met zich mee. Veel weerstand en ik ervaar uiteraard ook veel sombere gevoelens, soms ook angstig. Ik kom niet graag buiten de deur en kom niet tot bepaalde activiteiten zoals even naar de kruidvat en vind het contact met de meeste mensen niet prettig. Ik trek me daarom ook wel terug terwijl ik er normaal van geniet. Maar de intense huilbuien zijn wel verandert merk ik, verdriet is er zeker maar er is ook een ander soort pijn gekomen: die van de toekomst.

Ik heb van het weekend het boek 'het rouwt in jou' gelezen, op aanraden van een andere lotgenoot en daar vond ik veel herkenning in terug. Hier staan veel ervaringen beschreven wat voor mij heel erg hielp.

Ja klopt die heb ik ook gelezen. Pak deze er nog eens bij denk ik zo.

Ja via de huisarts ga ik binnenkort naar de psycholoog. Dat schrijf je heel mooi ja een combinatie tussen het verdriet, rouw en het dagelijks leven te kunnen verdragen. Dat woordje verdragen.. Heb jouw verhaal ook gelezen. Wat erg hè, gebroken hart hoor. Ik geloof meteen dat het nu juist heel ver weg voelt, je was zo dichtbij!

Hoi lieve mama, Ons dochtertje is in feb geboren en na 3 dagen bij ons te zijn geweest moesten wij onverwachts afscheid nemen. Wij hebben al een dochtertje van 4 en herken heel erg wat je zegt. Ik heb veel aan mijn psycholoog (rouwcoach). De 1e 2 maanden durfde/kon ik nergens heen, alles deed emotioneel zoveel pijn & alles herinnerde me eraan hoeveel wij moesten missen. Maar toch met al een dochter probeer je toch het “normale” leven op te pakken.. Ik kan je helaas niet vertellen hoe snel of langzaam of wanneer er verandering in komt. Zelf denk ik vaak.. volgens mij ga ik de goede kant op & ineens doe je weer een paar stappen terug.. & ook ik ben zoekende.. Maar weet dat je niet alleen bent✨🤗

Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd. Wij komen elkaar vaker tegen dus dacht misschien is dat wel fijn?

Hoi Suus, Wat verdrietig voor jullie. Bij ons een ander soort verhaal, wij zijn onze Alfie verloren na 17 weken zwangerschap. Ik heb nog geen andere kinderen, dus ook dat is anders. Maar ik merk wel dat het rouwproces erg grillig verloopt. Het is nu 3,5 maand geleden en ik merk dat ik sinds twee weken weer wat meer kan genieten van alleen zijn. Dat heb ik altijd al fijn gevonden, maar ik kon het echt helemaal niet in de eerste periode na de bevalling. Ik had anderen nodig voor afleiding (en was tegelijkertijd ook vaak te moe daarvoor). Nu kan ik beter zonder mijn partner en/of andere mensen/afleiding. Afgelopen week heb ik voor het eerst weer 3 dagen achter elkaar lange (12-urige) werkdagen gehad, en merkte wel dat ik daarin ook echt een soort 'verscheuring' voelde. De meeste mensen op die klus wisten niet wat er gebeurd was, maar ik had ook niet de drang om het te vertellen (wat ik daarvoor wel had). Echter merkte ik wel dat ik me na die drie dagen heel erg leeg voelde. Alsof ik even in het leven van iemand anders was gestapt en nu weer terugkwam in mijn eigen leven waarin ik dit heb meegemaakt. Daardoor afgelopen dagen weer een ander level van het verlies gevoeld. Opnieuw huilen en erbij stilstaan, terwijl dat al een tijdje niet echt was gebeurd. Niet erger of minder erg, maar anders. Kortom: het gaat steeds heel erg heen en weer, maar ik merk wel dat ik me nu langzaam wat gelijkmatiger begin te voelen en dat er dingen veranderen. Met minder de drang om het te vertellen (of alleen maar in groepjes te zijn waarin iedereen het weet) en weer een beetje kunnen genieten van alleen-zijn als belangrijkste graadmeters (omdat die heel erg bij mijn persoonlijkheid horen, misschien zouden dat voor jou andere dingen zijn). In ieder geval heb ik geleerd dat het echt een grillig proces is en dat ik vooral geduld en flexibiliteit met mezelf nodig heb. Het gaat heen en weer, en dat is oké. Veel liefs!

Wat jij schrijft is erg herkenbaar. Wel in een andere vorm maar veel raakvlakken. Ik heb juist dat ik normaal graag onder de mensen ben en ook graag erop uit ga en nu wil ik eigenlijk bijna niemand zien of spreken en kom ik er ook niet toe om er even op uit te gaan. Dat laatste wordt sinds enkele dagen wel iets beter lijkt het, kan bijvoorbeeld wel even iets praktisch doen zoals langs de winkel. Maar moet eigenlijk altijd als ik de deur al uit ben, om bijv de oudste naar school te brengen en dan meteen door. Vanuit huis dan kies ik toch voor veiligheid daar. Ik geloof meteen wat jij omschrijft van dat lege gevoel en alsof je in het leven van een ander bent gestapt.. Veel sterkte voor jou ook 😘

Ik moet ook met 17 weken bevallen heb zojuist te horen gekregen dat het hartje niet meer klopt.. ik ben zo bang..

Och jeetje, wat heftig zeg.. Heel veel sterkte lieve mama 🤍

Hoi 💗 Dit is waar ik ook erg mee worstel. Het is voor ons inmiddels 3 maanden geleden dat we afscheid hebben genomen van onze dochter na 18 weken en 5 dagen zwangerschap. Ondanks dat we maar dat moment hebben geleefd en daar tot op zekere hoogte oke mee zijn. Voel ik me leeg en verloren. Ergens is het fijn om door te gaan in het gewone leven met onze andere kinderen. Maar er zijn zo veel triggers continue.. Helaas stopt mijn contract per 1 juni ook, dus zal ik ziek uitdienst gaan en ook niet meer rustig kunnen reïntegreren en moet ik dus uiteindelijk gaan solliciteren en gaan werken. Dat voelt als zo’n mega berg.. terwijl ik in mijn huidige baan het waarschijnlijk minder erg zou vinden om weer te gaan werken. Verder wandel en schrijf ik veel om m’n gedachtes op een rijtje te krijgen. Maar het is niet niks.. Veel liefs voor jullie allemaal! Toch fijn om te lezen dat je niet alleen bent 💗

Och ja ik geloof het. Het is ook zo het uiterste allemaal vind ik. Eigenlijk als het leven van je kind stopt, mag het voor jezelf ook wel stoppen. Maar dat doet het niet. Alles gaat kei hard door om je heen en dat neemt je mee, of je dat nu wil of niet… Maar het is moeilijk om je daartoe te verhouden hè. Wat moeilijk dat dit van je werk er ook nog bij komt. Ik geloof meteen dat dit als een enorme berg voelt. Een plek die je al kent met bekende mensen is toch laagdrempeliger denk ik ook. Kan je daar begeleiding in krijgen via het uwv of iets dergelijks? Want het hoe wat en wanneer lijkt me erg moeilijk.

Wat vreselijk verdrietig. Ik was ook bang voor mijn (spontane) bevalling, tot ik een forumtopic vond met allemaal vrouwen die de vroeggeboorte van hun kind als heel mooi en liefdevol hadden ervaren. Echt iets anders dan een bevalling opwekken, dat weet ik, maar het klopte wel: het was heel verdrietig maar helemaal niet eng, ook door onze fijne begeleiding. En we waren zo trots en verliefd op ons kind, zoals ik ook zo vaak van anderen hoor. Veel sterkte ❤️

Wat erg voor jullie 😘 Ik heb deze specifieke ervaring niet maar wel met 3x bevallen: je kan het. Hoe dan ook. En helaas ook ervaring met het overlijden van onze zoon.. heel wonderlijk vind ik hoe rustig we waren, terwijl je inderdaad heel angstig en vol verdriet bent. Je zou denken dat je het hele ziekenhuis afbreekt van ellende maar toch gebeurde dat niet. Je bent moeder van je kindje en daarom kan jij het 😘 Daarmee wil ik overigens niet ‘weg nemen’ dat het angstig en verdrietig ís want dat is het uiteraard wel.

Hey, ik ben op 09-10-2024 me dochtertje verloren met 18+5w. Ze was gezond. Ik was dat niet. Me vliezen braken spontaan en er kon niks meer aan gedaan worden. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee. Ik heb vandaag wel de stap gezet om hulp te zoeken bij een maatschappelijk medewerker met wie ik erover kan praten. Dit heeft mij toch wel geholpen en heb vandaag de stap gezet om haar een plekje te geven in mijn woonkamer. Ik zal elke avond wss ook ff een momentje nemen om aan haar te denken en met haar te zijn…

Hey! Heel verdrietig, veel sterkte 😘 Wat goed dat je die stappen neemt. Ik hoop dat het je wat brengt 🤍 Misschien doe je al zoiets maar lezen & schrijven helpen mij heel erg. Ik schrijf elke dag aan onze zoon. Soms lang, soms korter. Is echt een uitlaatklep.