Ik deel graag met jullie mijn verhaal met mijn dochter. Deze uitkomst had ik niet eens aan gedacht, toen ik mijn positieve zwangerschapstesten in handen hield van de zomer…
—————————————————————————
De zwangerschap ging voorspoedig. Ik had geen extreme klachten en ik had mooie echo’s, zelfs een geslachtsbepaling gehad: ik kreeg een jongen! Sinds week 15 voelde ik hem iedere dag en steeds duidelijker. Toch bleef er altijd een onzekerheid knagen, dus daarom deed ik regelmatig een korte pretecho. Op deze manier kon ik zien en horen dat alles goed zat en was ik gerustgesteld, zo dacht ik. Tot aan de ochtend van tweede kerstdag, toen ik bijna 19 weken zwanger was.
De echoscopiste zei dat ze de baby niet goed kon zien en liet me draaien en springen, en uiteindelijk zei ze: ‘Maak je geen zorgen, maar ik wil even met iemand overleggen die medische echo’s doet. Ik zie namelijk iets wat ik bijna nooit zie’. Ze bood me aan te bellen waar ik bij was: dat was fijn. Maar toen deze tweede echoscopiste direct terug belde na het sturen van de echo foto’s en ze zei dat ik z.s.m. naar het ziekenhuis moest; voelde ik het door m’n hele rug tot aan mn tenen. Het enige wat ik kon vragen was: ‘Gaat hij dood?’ ‘Nee, maar je gaat wel erg schrikken. Er zit veel vocht in het kindje’.
Tweede kerstdag heb ik de hele dag gespendeerd aan het bestuderen van vocht in een kindje tijdens de zwangerschap: wetenschappelijke artikelen, ziekenhuiswebsites. Ik kwam uit bij ‘hydrops foetalis’, een aandoening bij de baby tijdens de zwangerschap die wordt gekenmerkt door een ophoping van vocht, of oedeem, in ten minste twee foetale compartimenten. Veel verschillende mogelijke oorzaken, ook vaak geen oorzaak gevonden. Overlevingskans klein tot nihil op dit vroege termijn.
Zo gezegd, zo gedaan was ik de volgende dag tijdens een spoeddienst van een gynaecoloog in het ziekenhuis voor een GUO. Daar werden de bevindingen van de echoscopiste bevestigd en het geslacht werd in twijfel getrokken. Ik vroeg: ‘Is dit nu hydrops foetalis?’ ‘Ja’, zei de gynaecoloog, ‘de prognose is somber’.
Ik besloot te gaan voor mijn kindje. Waar leven is, is hoop en hij of zij is sowieso welkom. Er zijn overlevenden en verder zag alles er goed uit: geen afwijkingen. Er volgde afspraken in verschillende ziekenhuizen: tweede en derde mening. Ik wilde zeker weten dat er niets aan te doen was, maar steeds werd het beeld van het vocht slechter. Met 24 weken heb ik de vruchtwaterpunctie gedaan.
De eerste uitslag van de vruchtwaterpunctie kwam binnen: het blijkt dus een meisje! 💕 Zover gezond en geen afwijkingen, behalve dan.. dat vocht. Met 26 weken was er bijna geen vruchtwater meer en een lage hartslag. De gynaecoloog verwachtte dat ze in de dagen daarna zou komen te overlijden. Ik voelde haar nog steeds trappen en de maandag erna tijdens de controle is haar hartje weer sneller aan het kloppen! Ongelooflijk, sterk meisje! Wel wist ik dat het niet meer lang zou duren: dit was misschien wel haar laatste grapje.
De woensdag erna kreeg ik de uitslag van de vruchtwaterpunctie: MPS VII, een zeldzame stofwisselingsziekte. Veel kindjes met MPS VII komen te overlijden aan de gevolgen van hydrops foetalis, precies passend in het beeld. Dat een oorzaak is gevonden is enigszins een opluchting.
Met 27 weken heb ik haar hartslag nog gehoord en met 27 weken en 1 dag ben ik naar het ziekenhuis gegaan vanwege gebrek aan beweging en ik had het gevoel dat ze er wel is niet meer kon zijn, en daar is vastgesteld dat ze niet meer in leven is. 🥺💔 We hebben onze 27 weken mijlpaal samen gehaald. Ik ben zo trots op haar en ik ben blij met welke keuzes ik onderweg heb gemaakt en heb van ieder moment met mijn dochter genoten 💝
Wauw Sophie, wat een verhaal❤️🩹. Wat hebben jullie lange tijd veel onzekerheid moeten doorstaan. En wat een kracht spreekt uit je verhaal. Je bent een sterke mama💕. Heel veel sterkte met het verlies van jullie mooie dochter✨️.
Hoe gaat het nu met jullie?
Wat heb je dit mooi geschreven. Uit alles wat ik lees voel ik de immense liefde voor je dochtertje. Ze mag trots zijn op zo’n sterke mama als jij.
Heel veel sterkte met dit onmenselijke verlies 💫
Pff wat een verhaal, leef met je mee. Wij hebben 6 weken geleden ook zo’n rollercoaster gehad. Wat ben je sterk! Je mag trots zijn op je dochtertje, maar ook zeker op jezelf!🩷🦋
Wat een verhaal en wat ben jij een sterke en lieve mama.. wij leven onwijs met jullie mee.. ❤️❤️ 1 week geleden ben ik bevallen van een Tweeling van 20 weken, wat een hel.. Ik wens jullie alle kracht toe. Veel liefs
Heel veel kracht en sterkte toegewenst…!! En ondanks dat ik je niet ken wil ik toch zeggen; wat ben jij een mooie lieve moeder zoals je schrijft in alles voelt er zoveel liefde. Wauw… …