Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil maar wilde het denk gewoon even kwijt.
Vier weken geleden is mijn zoon overleden. Hij is 3 weken oud geworden en had een zeer zeldzame genetische aandoening waardoor een leven uitzichtloos was. Daarom hadden we besloten dat we hem uit liefde moesten laten gaan. De zwaarste beslissing die ik ook heb moeten maken. De pijn en het verdriet zijn volop aanwezig maar af en toe genieten van de kleine dingen lukt soms ook. En mijn bijna 3 jarige houd mij ook op de been.
Desondanks is mijn wens voor nog een kindje zo sterk geworden de afgelopen tijd dat ik liever nu weer zwanger zou willen worden dan morgen. Echt bizar eigelijk dat die wens al zo enorm aanwezig is nadat ik na een rollecoaster mijn zoon ben verloren. Ik weet dat wachten nu mentaal en fysiek beter is en dat zal ik ook zeker doen. Maar blijven dromen over nog een kindje zal ik ook doen.