In de wacht..

Ik herken je verhaal. Ik ben vorig jaar met 25+3 bevallen met een spoedkeizersnede. En 12 dagen later is onze zoon overleden aan NEC. Ik kreeg ook hetzelfde te horen.... minimaal een jaar wachten... Mijn kinderwens was ook echt zo veel sterker geworden... als het aan mij had gelegen was ik het liefst ook meteen weer zwanger geworden. Maar mijn lichaam gaf uiteindelijk toch wel heel sterk aan dat ik even moest wachten. We zijn inmiddels een jaar verder en zijn voorzichtig weer begonnen.. Maar dat jaar is echt zo hard voorbij gevlogen! Eerst duurde het een eeuwigheid... alles lijkt stil te blijven staan...terwijl de rest van de wereld gewoon door gaat... maar die tijd haalt zich vanzelf wel weer een keertje in.. Hoe gaat het met jou nu? Zelf wel beetje aan het herstellen van de infectie en keizersnede?

Wat vreselijk dat je hetzelfde hebt doorgemaakt, ik zou het geen mens willen toewensen. Maar het voelt ook fijn om te horen dat ik niet alleen ben in mijn ervaring en gevoelens. Ik ben zelf denk ik nog in fase waarin de tijd stil lijkt te staan. Mijn herstel gaat ook nog erg langzaam. Ik ben ondertussen nu een maand verder na de keizersnede, maar door de infectie kan ik op dit moment pas elke dag max 15min lopen en een uurtje rechtop zitten voordat ik last krijg van mn buik. Ik denk dat ik daardoor ook extra het gevoel heb dat alles stilstaat, ik kan immers bijna niets zelf doen en heb daardoor ook weinig aan afleiding. Ik hoop dat voor mij, zodra ik een beetje herstelt ben, dit jaar ook voorbij zal vliegen. Ik hoop dat je snel weer zwanger bent nu het weer mag. Ben je erg bang om weer zwanger te zijn? Wordt je goed begeleid vanuit het ziekenhuis of gewoon door een verloskundige?

Ik heb hier geen ervaring mee, maar wil je heel veel sterkte en kracht toewensen om dit zowel lichamelijk als mentaal te kunnen doorstaan! Hopelijk gaat het beetje bij beetje steeds beter en gaat de tijd sneller dan je verwacht had 💜

Mja, je moet het echt niet onderschatten hoor! En echt elk beetje hulp aanvaarden die je krijgt/aangeboden wordt.. hoe moeilijk het ook is. Ik daarentegen was erg koppig... 😅... nou kon ik ook redelijk snel weer zelfstandig dingen doen.. maar ik wou zo niet afhankelijk blijven van anderen... en het duurde me te lang met alles... maar toch...als ik dit van te voren had geweten haha dan had ik misschien toch ietsie rustiger aan gedaan. Mijn onderbuik is nog steeds gevoelig... noujah... voelt zo aan.. snel beurs na een lange dag vol inspanning. Neem vooral je tijd om echt daadwerkelijk te herstellen... vooral lichamelijk. Vooral nu... nu je ook nog aan het rouwen bent❤️ ... dat doe je namelijk ook met je hele lichaam. Laat alles gaan wanneer je wilt... laat de tranen maar lekker lopen... schreeuw het uit als je wilt... Laat nooit iemand jou vertellen hoe snel je er "overheen" moet zijn. Kan je makkelijk samen met je partner over haar praten? Ik ben in juni bij onze huisarts geweest met de vraag hoe en wat nu verder met onze kinderwens. Ze had net de praktijk overgenomen. Bij binnenkomst stelde zich voor. En vroeg hoe het met mij ging na een heftig jaar. Ze had zich echt goed in mijn dossier ingelezen voordat ik er was. Dit deed mij zo goed. Ik werd gezien. Wat bloedonderzoeken laten doen. (Bij mij was er namelijk nooit een antwoord gekomen op de vraag 'wat was de oorzaak van de vroeggeboorte', ik ben gevalletje 1op4 pech hebben. In augustus hebben we helaas een vroege miskraam gehad. Erna nog niet ongesteld geweest...En nu blijkt het dat ik 8 weken zwanger ben🤭 tenminste...dat gaan we volgende week echt zien..dan hebben we pas onze eerste echo. Ik vind het doodeng... elk dingetje voel ik nu nog meer... m'n onderbuik staat op springen... zo voelt het aan.. maar dat is niet zo... ik weet niet of ik blij moet zijn of bang.. Bang dat het weer herhaalt... maar blij dat iig nog wel zwanger kan zijn. Bang dat het weer een miskraam word. Heb er redelijk gemengde gevoelens over. Ik heb je trouwens een vriendschap verzoek gestuurd. Voor als je een keertje wilt praten.

Sterkte ! Een beetje herkenbaar. Wij verloren ons zoontje op 23 weken. Er werd een genetische oorzaak gevonden waardoor we niet meer op een natuurlijke manier zwanger mogen worden en ook minstens een jaar moeten wachten op een 1e poging... Ik snap je gevoel van het helse wachten. Echt een boodschap die je niet bovenop het verlies van je kindje wil horen..!