Irritante opmerkingen en dingetjes

Ik ken het.. mijn oma heeft haar hele appartement volgezet voor ons zoontje die 2 weken geleden is overleden. Ze vond het raar dat wij in de tuin gingen bbqen. Ineens heeft iedereen een mening. Mijn baas als ik aangeef 1 dag boventallig te willen werken, ja je gaat wel heel snel. Ik ga op mijn tempo en wil niet alleen maar thuis zitten. En gisteren dan idd de: je bent nog jong. Maar het feit dat ik jong ben gaat Boyan niet ineens terug brengen. Boyan wordt niet vervangen, dus het feit dat ik jong ben doet er niet toe. Hij is weg en komt niet meer terug.. Maar ja, ik erger mij er dus ook aan, je bent niet de enige 🤗✨

Pffff jeetje abnormaal! Mijn moeder haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ook in het ziekenhuis hardop huilend bij slecht nieuws en dat ze zelfs door de verpleging apart werd genomen. Tijdens de uitvaart wederom een uitbarsting dat ik zelf zei ga maar ergens anders zitten ik trek dit niet. Ik wacht op het as van mijn zoontje voor een Tattoo en zij heeft 1 dag na de uitvaart achter mijn rug om mijn zoontjes naam getatoeëerd. Ik wist echt niet dat dit een dingetje was van familieleden vind het echt zeer apart.

Wat heftig.. wij hebben de uitvaart met z’n tweeën gedaan. Boyan kende ons, maar de andere nog niet. ze mochten de dagen daarvoor even kennis maken toen hij bij ons thuis was. Maar de uitvaart zelf was echt iets wat wij als gezin wilden doen. 💙

Het klinkt alsof jij mij bent! Ik hoorde dat allemaal toen we ons zoontje 4,5 jaar geleden bij 19w verloren- precies dezelfde opmerkingen van vrienden en familie. Nu in juni, om 23w, hebben we onze dochter verloren en iedereen is in shock en weet niet hoe ze met ons moeten praten. Voor ons helpt het dat mensen normaal doen, geen domme berichten op Whatsapp, maar toch hoor je rare opmerkingen - Zoals mijn oma me vertelde dat het nog niet onze tijd was. Jeeez, ik begon te huilen en praatte 3 dagen niet om te horen. Ik bedoel, we hebben 2 baby's verloren en ik word binnenkort 29! Hoe kan ze zeggen dat het niet onze tijd was! Zeker omdat we tussendoor 3 vroege miskramen hebben gehad dus de reis valt echt mee! Wat voor mij hielp was om niet op die stomme Whatsapp-berichten te reageren en ze gewoon te negeren. Ik ben nu ook wat zelfhulpboeken aan het lezen en probeer te herstellen, dus volgend jaar kunnen we het opnieuw proberen voor de baby, maar deze keer hopen we dat het goed komt (ik heb baarmoederhalsinsufficiëntie, dus ik zal binnenkort ook geopereerd worden)

Zooo wat erg. Ik krijg daar echt jeukende handen van. Of die “het had zo moeten gaan, alles met een reden”. Of mensen die ineens zeggen dat God dit wou, hou nou op zeg. Ik ben ook begonnen met negeren, maar zie zelfs dat mensen “??“ beginnen te sturen. Vreselijk irritant zeg. En wat erg trouwens je verhaal. Neem je tijd en vooral dichtbij jezelf blijven 😞🤍

Bedankt. Komt wel goed! Ik heb het geluk dat ik een ondersteunende echtgenoot en onze ouders heb, die altijd voor ons zijn! En gelukkig praten ze geen domme onzin tegen ons! Als ik vragen mag, hoe ver was je toen je je baby verloor?

Fijn dat je dat wel hebt, kan zoveel schelen.. Mijn zoontje Kyan is met 24 + 3 geboren en heeft tot 28 + 2 gestreden 🤍 door zijn prematuur waren er helaas veel hobbels op de weg 😢

ach, wat verdrietig! We waren eigenlijk in het ziekenhuis met onze kleine Eva van 22w3d in de hoop het beerminimum te bereiken met 24w, maar helaas kreeg ik weinig infectie en ze werd geboren met 23w! Te weinig om zelfs maar te vechten! Voorlopig raden onze artsen in het Erasmus MC aan dat we nog 6-12 maanden wachten om opnieuw te beginnen met proberen, maar in de tussentijd moeten er veel controles worden gedaan om een ​​nieuw verlies te voorkomen! We zijn van plan om een ​​laproscopische cerclage te laten plaatsen, aangezien ik deze keer met Eva 2x preventieve cerclage had en mijn baarmoederhals niet dicht hield en ik wil ook kijken naar hormonale onbalans. ik heb het gevoel dat dit ook een rol heeft gespeeld bij ons verlies

Dit herken ik echt heel erg. Zelf ben ik 24 en mijn vriend 25. 12 juli 2020 heb ik een vroege miskraam gehad met +/- 6 weken en afgelopen 8 juli ben ik totaal onverwacht bevallen van ons kindje na een zwangerschap van 15 weken. De uitvaart was op 12 juli. Hoe vaak ik de afgelopen 2 jaar wel niet heb gehoord: - Maar je bent nog jong. - Jouw/jullie tijd komt nog wel. - Alles heeft zijn reden. En de ergste: - Wel mooi zo op de zelfde dag.. Nee helemaal niks moois aan om 2 kindjes op de zelfde datum te moeten verliezen en wegbrengen.

Mag ik vragen welke boeken je leest? Dat negeren van WhatsApp-berichten doe ik nu ook. Mensen die vragen of ik zin heb om mee te gaan naar het terras, de stad en vragen of het gaat. Nee tuurlijk niet en elke keer vragen heeft ook geen zin!

Nu dit

En ik vind deze serie echt goed

Pff die alles heeft een reden is echt ….. Wat is de reden dat er een baby dood gaat? Wat is daar goed voor en hoezo is daar iets positiefs over te zeggen Echt ongelofelijk boosmakend. Juist dubbel verdriet voor jullie! Niks moois aan 😞.

Van de mevrouw van de uitvaart heb ik deze app aangeraden gekregen. Heb het net pas gedownload maar vind het een hele fijne app

Ik heb jullie verhalen meegelezen en herken het zo erg! Onze dochter is bij 24 weken geboren en heeft het niet gered. Ik heb veel baat gehad bij een boek dat ik gelezen heb. Één hoofdstuk ging over dit soort opmerkingen. Dan kom je er ineens achter dat veel mensen (die een kindje zijn verloren) ook nog eens moeten dealen met alle opmerkingen. Er zat ook een bingo bij, helaas had ik bingo.. De ergste opmerking die wij kregen was: "Ja.. ik weet hoe jullie je voelen. Wij hebben vorige maand onze hond (8 jaar) laten inslapen. " Liefs en sterkte allemaal!

Hoe heet dit boek? Ja je zou echt denken dat mensen hun plek zouden kennen en gewoon logisch nadenken.. maar blijkbaar is dat erg moeilijk. En oh my god mensen die dieren met kinderen vergelijken..

Het boek heet: Het rouwt in jou. Ik heb er echt super veel aan gehad. Ik ben zelf geen lezer, maar het leest heel fijn en veel is herkenbaar. Er is ook een hoofdstuk waar ze in gaan op rouwende grootouders. Mijn schoonmoeder, zwager en schoonzus hadden met z'n drieën ook een tattoo gezet. (Ze vroegen eerst om toestemming, toen gaven wij aan dat we dat niet fijn zouden vinden. Een week later showden ze trots hun tattoo... Vraag dan geen toestemming?! )

Ja ik vind daar echt wat van.. Als ik het dan tegen vriendinnen zeg “Ja maar zij is ook oma en haar kleinkind kwijt..” Ja ik ben mijn kind kwijt? Hoe denk je dat ik mij voel? Echt hoor tuurlijk mogen andere verdriet hebben maar het gaat toch nu echt niet om hun.

Sorry dat ik het zeg, maar wij hebben ons zoontje ook gecremeerd, met inderdaad het idee om zijn as in een tattoo te verwerken (voor mijn man, ik wilde een sieraad). Nu mag er officieel niet met as getatoeëerd worden ivm infectiegevaar, de betere shops doen dit daarom ook niet. Er werd hem ook uitgelegd dat de kans op infectie dusdanig groot is, dat de tattoo echt lelijk kan worden. Mede hierdoor dus niet gedaan. Wij hebben de as nu zichtbaar in onze trouwringen zitten. En m’n man heeft gewoon een foto op z’n borst getatoeëerd. Verder weet ik helaas alles van de vervelende opmerkingen. Je bent nog jong. Hij was niet bestemd voor deze wereld.

Meiden, vergeet niet dat ons ouders, opa’s en oma’s, broers en zussen, etc allemaal een dierbare zijn verloren. Ook ik kon en kan me nog steeds lichtelijk storen aan bepaalde opmerkingen maar we zijn niet de enige die met intens verdriet te maken hebben. Het is wel ons kindje maar zij zijn hun kleinkind of neefje/nichtje verloren. Geef je grenzen aan maar blijf wel delen. Over een tijdje gaat bijna iedereen weer verder met het leven en zijn het de mensen die het dichts bij je staan die er nog voor je zullen zijn❤️