Kinderwens

Je bent er nooit klaar voor. Zelf ook ons dochtertje verloren met 19 weken vorig jaar. Nu 9 weken zwanger. Het is eng, en ik wil deze keer ook zo min mogelijk weten van de zwangerschap. Denk dat het vertrouwen moet groeien zodra je verder komt in weken. Ben nu al bang voor de 19 weken, maar ik weet ook dat ik er doorheen moet, hoe kut dat ook is. Je dochtertje zal altijd een plekje hebben binnen het gezin, alleen niet op de manier die je voor ogen had. Heel veel sterkte, het is ook echt niet makkelijk ❤️

Het is zeker niet makkelijk maar wat dapper dat je de stap weer hebt gezet. We moeten er denk ik idd doorheen, hoe stom dat ook klinkt. Ik hoop dat je straks een gezond kindje in je armen mag sluiten!

Hii lieve mama! Ik snap jou gevoel helemaal, ik ben mama geworden 2 februari 2025 van ons meisje (23+3) dus ook nog heel kort.. maar mijn gevoel is ook heel sterk om opnieuw zwanger te willen worden en voor een 2e kindje te gaan. Het klinkt heel gek om dat ook te zeggen om voor een 2e kindje te gaan maar toch is het zo. Volg je gevoel en je hart, je bent tenslotte moeder en die gevoelens gaan nooit weg (moeder gevoel). Je hebt verlangen naar een baby waar je voor wilt gaan zorgen en vast houden en dat wil je het liefst vandaag nog. Neem de tijd en praat met je partner hier over en bespreek alles met elkaar :) . We komen er wel als moeders xx

Wat ontzettend verdrietig en helaas weet ik ook al te goed hoe je je voelt. Wij zijn onze dochter afgelopen 10 januari verloren na een zwangerschap van 42 weken. Met 41+5 is haar hartje gestopt met kloppen. Dus ook nog heel vers. Ik had na 2,5 week al het gevoel weer zwanger te willen worden en dat voelde ook heel dubbel. Je wens is heel groot! Je gevoelens zijn normaal. Dat wat je voor ogen had is uit je leven weggenomen. Vergeet niet dat je al mama bent van een prachtig kindje & dat de liefde voor je kindje er altijd zal zijn. Jij zal jouw kindje een broertje of zusje geven als de tijd daar is ❤️ Bij ons heeft het helaas erg lang geduurd voordat ik uberhaupt zwanger werd en voel ik ook een enorme “tijdsdruk” vanwege mijn leeftijd. Ben inmiddels al 38. Wij zullen het nooit zien als ons meisje vervangen, want ze blijft een deel van ons gezin. De liefde blijft tot in de eeuwigheid, maar gaan er alles aan doen haar een trotse zus te maken van een broertje of zusje ❤️🙏🏽

Ik ben op 22 februari bevallen van ons stilgeboren zoontje na een zwangerschap van 27 weken. Ik ben nu voor het eerst weer ongesteld (5 weken later) en ik ga ook gewoon volgende week weer beginnen met mijn eisprong zoeken en proberen zwanger te worden. Elke dag kom ik in onze lege gemeubileerde babykamer en eerlijk gezegd is de gedachte opniew zwanger te worden van een 2e kindje het enige wat me op de been houd. Hoewel ik het doodeng vind merk ik echt dat ik beter in mn vel zit als ik hoop heb op een nieuwe zwanerschap.

Ik ben 4 maart bevallen van ons zoontje met 15 weken zwangerschap en wij willen eigenlijk ook zo snel als mogelijk beginnen met proberen om zwanger te worden. Aan de ene kant denk ik dat we onszelf ook de tijd moeten gunnen om dit te verwerken. Echter is het verlangen zó intens dat ik denk dat juist een nieuwe zwangerschap, hoe eng en spannend dat ook zal zijn, mij juist op de been gaat houden als ik mijn uitgerekende datum ga naderen (pas in augustus hoor dus ik hoop dat ik tegen die tijd wel zwanger ben eigenlijk).

Herken het heel erg wat je schrijft! 25 februari is onze dochter geboren na 19 weken zwangerschap. En na een week wou ik alweer zwanger worden. Maar achteraf gezien was dit, voor mij, met de verkeerde motivatie. Ik wou de leegte opvullen. De zwangerschap van ons meisje doorzetten. Daarnaast ging dat gevoel alle kanten op, het ene moment moest ik er niet aan denken, het andere moment kon ik niet bedenken dat er geen kindje meer groeide in mijn buik. En wou ik heeel graag weer zwanger zijn. En ook een belangrijke, ik werd een beetje boos van andere aankondigingen. “Waarom zij wel, wij niet?!” Nu, iets meer dan een maand later, veranderd het langzaam naar een kindje willen vanuit liefde. Zoals de wens was voordat ik zwanger werd. En ik denk dat als dit blijft groeien dat we, zodra het kan en mag, het opnieuw gaan proberen.

Zo herkenbaar ❤️

Bedankt voor al jullie reacties mama's.♡ Fijn om te lezen dat er herkenning is en jullie zo dapper zijn om weer opnieuw het avontuur aan te gaan. Ik hoop dat mijn wens mijn angst voorbij groeit en we het weer kunnen gaan proberen. Wetende dat we onze dochter voor altijd in ons hart meedragen.♡

Niet. Op het moment dat wij ons zoontje verloren na een voldragen zwangerschap, wisten wij dat de wens voor een kindje bleef. Het verdriet en liefde voor ons zoontje liep naast de wens voor nog een kindje. Wij zijn na 6 weken ongeveer weer wezen proberen. Zelf vond ik het heel zwaar en eng. Je staat er anders in. Wij kregen wij meer begeleiding. Elke week een echo, goede gesprekken en mocht ik komen bij angsten. De verdriet voor een overleden kindje blijft. Op een gegeven moment leer je er mee leven, maar dat heeft tijd nodig. Doe wat goed voelt. Heel veel sterkte ❤️

Niet, maar de wens is sterker dan de angst, en daar doen we het dan maar mee en kiezen we toch voor die wens najagen. En dat pad is niet meer zo onbevangen, maar als we dat accepteren van onszelf, hoeven we ook niet teveel druk op onszelf te leggen dat we móeten genieten van een zwangerschap. 🤍

Hier ben ik het helemaal mee eens. De wens wint het van de angst. Ik ben 3 maart 2024 bevallen met 35 weken zwangerschap nadat mijn zoon onverwachts is overleden in mijn buik. Ik ben nu weer zwanger en eind april uitgerekend van mijn tweede zoon. Ik ben net voorbij de termijn waarop mijn eerste zoon is overleden en merk dat de spanning nu wel toeneemt. Toch voelt deze zwangerschap heel anders en zit er veel controle op. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat vertrouwen te houden dat het met dot kindje goed gaat.

Ik zit op dit moment in hetzelfde schuitje. Onze zoon is in februari met 17 weken te vroeg geboren. We hebben besloten het gewoon zonder condoom te doen, maar niet op te letten of het een vruchtbare dag is of niet. Zo laten we het een beetje aan het lot over. Ik voel me soms nog best wel zwaar, en ergens wil ik dat een nieuw kindje pas komt als het zware helemaal voorbij is, de rouw ‘afgerond’, ik me vrolijk voel en zin heb in een frisse start. Ook omdat ik het gevoel heb dat ik het nieuwe kindje dan het meest eer aandoe. Maar ik weet dat de rouw nooit afgerond gaat zijn en ik weet dat ik me nooit 100% goed ga voelen, die perfectie is gewoon niet haalbaar en hoeft dat ook niet te zijn. Ik weet dat als ik nu zwanger raak, ik mijn gedachten en gevoelens ook zo kan managen dat ik er wel doorheen kom, en ook die zwangerschap hoeft niet perfect te zijn. En dat nieuwe kindje, de liefde daarvoor gaat groeien en daarmee doe ik hem/haar genoeg eer aan :) Wat wij vandaag wel hebben gedaan, is even bij Alfies altaartje staan, een kaarsje aangestoken en aan hem ‘verteld’ dat zijn papa en mama gaan proberen een broertje of zusje voor hem te maken, en dat hij altijd onze eerste blijft en zijn broertjes/zusjes ook over hem zullen blijven vertellen. Datsoort mini-ritueeltjes (hoe geïmproviseerd ook) helpen mij vaak. Veel liefs en je gaat vast voelen wat je nodig hebt! Als je jezelf nog wat tijd wil geven, bijvoorbeeld gewoon voor de zekerheid, is dat ook helemaal legitiem.