12 Reacties

2 jaar geleden

Wat lastig dat jullie zo lijnrecht tegenover elkaar staan. Daar heb ik zelf geen ervaring mee. Maar alles zo ineens weg doen zou ik echt niet kunnen. Ik kan me ergens wel inbeelden bij hoe je man zich voelt. Wellicht is het een idee om de kinderwens even te parkeren (klinkt stom 😅), maar alle spullen te bewaren. Over een tijd (maanden/jaar) zou je de kinderwens nog eens bij je man benoemen. Wellicht denkt hij er dan anders over, omdat hij alle gebeurtenissen dan meer verwerkt heeft

2 jaar geleden

Wat hebben jullie veel meegemaakt zeg! Nog maar 4 weken geleden jullie dochter verloren is niet niks, zoveel verdriet en onmacht, ik kan me voorstellen dat je man dit niet nog een keer wil en het misschien ook niet aankan om jou dit nog een keer te moeten zien doorstaan. Wellicht is het goed om het onderwerp even te laten rusten, spulletjes misschien tijdelijk op te bergen en hopelijk kunnen jullie over een tijd dit gesprek weer voeren. Of schrijf je eigen gedachten op en geef hem dat over een tijdje zodat hij het rustig kan lezen en niet direct hoeft te reageren. Al kan ik me voorstellen dat elke maand voor jou te lang duurt. Ben zelf 3 maanden terug bevallen van ons stilgeboren zoontje met 40 weken en wil dolgraag zsm weer zwanger zijn! Hopelijk kunnen jullie met elkaar hier uit komen!

2 jaar geleden

Wat lief jullie reacties. Dit is precies wat ik tegen 'm gezegd heb. Het hoeft voor mij niet nu. Als het gesprek er maar over mag gaan in de toekomst. En de spullen nog niet weg gaan. Maar hij kapt me af en wil gewoon de spullen weg doen. Zo lastig! 😓

2 jaar geleden

Reactie op AnneJB

Wat lief jullie reacties. Dit is precies wat ik tegen 'm gezegd heb. Het ho ...
Wat onwijs moeilijk moet dit voor jou zijn! Kun je de spullen niet bij vrienden/familie opslaan? Vind wel dat hij jou ook de ruimte moet geven hierin. En mocht het echt zo zijn dat jullie er beide achter staan dat je dan ‘afscheid’ kan nemen van de spulletjes. En mocht hij toch van gedachten veranderen (wat ik echt met heel m’n hart hoop) dat je de spulletjes weer tevoorschijn kunt halen!

2 jaar geleden

Wat enorm lastig, helemaal nu, nu het allemaal nog zo kort geleden is moet dit heel verdrietig zijn om er zo anders in te staan. Je hebt helemaal gelijk, dit moet niet een gesprek van nu zijn. Mijn vriend kon de babyspullen ook niet meer zien, terwijl ik niets kon veranderen. Ons compromis was toen: alles naar se babykamer. Zo werd hij er niet mee geconfronteerd en kon ik alles nog vastpakken. Later is dat bij hem weer helemaal veranderd bijvoorbeeld. Dikke knuffel

één jaar geleden

Is denk ik gewoon zijn “rouwproces”. Ik zou het er nu niet over hebben en hem even laten rouwen. Geef wel aan dat jij liever die spullen niet nu al verkoopt. We kunnen ze bijvoorbeeld wel opslaan op zolder ofzo, maar wegdoen liever niet. Mss wilt hij over een paar maanden weer wel een kind of vind jij het over een paar maanden wel goed zo. Ik zou nu elkaar even rustig laten rouwen op elkaars manker.

één jaar geleden

Hai Annejb, Allereerst, wat hebben jullie veel meegemaakt zeg. Ik ben 1 april bevallen met 24 wk precies ons kindje had een groeiachterstand van 4 weken. Ik heb 3 kindjes rondlopen en zij zorgen voor afleiding overdag. Maar als ze slapen of niet thuis zijn mag ik van mezelf huilen... Ik vind mezelf soms zo raar. Ik wil weer zwanger zijn. Ik mis het zo, mijn buik, de schopjes, de misselijkheid zelfs. Ik bewaarde alle kleding van mijn kindje van 1 jaar voor onze baby op komst. Maar nu heb ik alles in zakken gedaan en wil ik het niet meer zien. Het moet weg. De kleertjes speciaal voor ons overleden kindje hou ik. Maar mijn man en ik zitten niet op 1 lijn. Daarom raakt jouw verhaal mij. Ik denk dat mijn man echt niet meer wil, ik weet het zeker. Hij heeft het ook gewoon gezegd en ik denk niet dat dit over een paar maanden anders is. Om mij te ‘steunen’ wilt hij wel de spullen bewaren waar ik (nog) geen afscheid van kan nemen. Maar ik denk dat hij wel alles weg zou willen doen. Ik vroeg me af... hoe gaat het nu met jullie? Liefs

één jaar geleden

Het is niet niks wat jullie samen hebben meegemaakt. Het is heel moeilijk om het goed samen te verwerken. Vaak verwerk je het toch meer ieder voor zich. Er over praten met elkaar is wel heel belangrijk. Ik herken wel deels wat je zegt en hoe het bij ons is. Al is ons verhaal ook weer anders. Ik heb altijd geroepen 3 kinderen te willen, vraag mij niet waarom. Bij mijn eerste zwangerschap is het misgegaan bij 29 weken, haar hartje is er toen mee gestopt. Onze dochter had een ernstige groeiachterstand en later bleek dat de placenta niet goed was aangelegd, dus ze kreeg gewoon onvoldoende binnen om te kunnen groeien. Dat was pittig om te verwerken, want we hadden alles al in huis en de babykamer was klaar en omdat ik voorbij de 24 weken was had ik ook recht op bevallingsverlof. 16 weken thuis zonder baby.. Mijn kinderwens was alleen maar nog sterker geworden en ik wilde dan ook weer per direct zwanger worden. Mijn man ging hier in mee voor mij. Die zwangerschap was emotioneel slopend, 9 maanden bezorgd of alles wel goed ging. Elke mijlpaal gevierd. Ik heb de hele zwangerschap medicatie gehad om te zorgen dat de placenta goed zou groeien en ik had elke 3 weken een groeiecho in het ziekenhuis. 11 maanden na onze sterren dochter kwam onze 2de dochter gezond met bijna 39 weken ter wereld, na een pittige bevalling in het ziekenhuis. Maar ze was gezond en bovenal levend!! 2 jaar daarna was ik zwanger van nummer 3, wederom spannend, maar iets minder dan bij nummer 2. Wel weer mét medicatie, maar de groeiecho's werden op elke 4 weken gezet ipv elke 3 weken. Dat leek ook goed te gaan, tot ik met 38 weken vrij heftige acute zwangerschapsvergiftiging kreeg. Ik werd afgevoerd met de ambulance en ons kind werd per direct gehaald om mijn en zijn leven te redden. Als patiënt en als vrouw onderga je dit alles gewoon, het kind moet er toch uit en daarbij zat ik zwaar onder de medicatie, ik kreeg de helft niet eens mee. Maar achteraf werd duidelijk dat het voor ons beide kantje boord was. Ik kreeg zoveel medicatie omdat ze bang waren dat ik een epilepsisch insult zou krijgen en m'n zoon kwam als dysmatuur ter wereld met nog geen 5 pond. Na sectie op de placenta kregen we de mededeling dat m'n zoon geen week langer had moeten blijven zitten of hij was er niet meer geweest, aangezien de placenta al aan het afsterven was. Dit alles heeft er bij ons best wel ingehakt. Mijn man heeft naderhand ook gezegd dat hij echt doodsangsten heeft uitgestaan tijdens de bevalling, omdat hij veel meer meekreeg dat het met mij niet goed ging en daarna nog eens er bovenop dat onze zoon er ook bijna niet meer was geweest. Dit heeft er bij mijn man wel voor gezorgd dat hij no way nog een zwangerschap aandurft. Ook al zou ik het zelf wel aandurven, hij wil het niet. Garanties hebben we niet. Het kan nog een keer goed gaan of wederom mis en welke kant valt het muntje dan op? De goede of de slechte? Hij vindt het teveel risico en zegt dat we ons gezegend moeten voelen met 2 gezonde en levende kinderen. Mijn hoofd is het ergens wel met hem eens, en nadat hij mij heeft verteld hoe hij alles heeft ervaren snap ik ook wel waarom, mijn hart is nog niet helemaal zover. Omdat ik wel 3 kindjes heb mogen dragen maar niet bij mij heb blijft het een soort van kriebelen. Mijn man gaat niet van gedachten veranderen. Zijn besluit staat vast om zich te laten steriliseren. Inmiddels is het meeste babyspul bij ons ook al weg. Hoe jammer ik het ook vind. Ik hou teveel van hem om daar een strijd van te maken. Aangezien ik wel denk dat als ik mijn zin zou doordrukken dit wel het einde van ons huwelijk zou kunnen worden. Ik hoop dat jullie er uit komen met z'n tweeën. Sterkte de komende tijd.

één jaar geleden

Reactie op PAnniek

Het is niet niks wat jullie samen hebben meegemaakt. Het is heel moeilijk o ...
Jeetje wat een verhaal zeg! Wat fijn dat jij 2 gezonde kindjes hebt en mooi om te lezen hoe dankbaar je daar voor bent! Een man staat maar aan de zijlijn toe te kijken, wat een impact moet dat hebben. Wij zijn in december ons zoontje verloren na 40.6, overleden in mijn buik, door achter blijkt een kleine placenta, waardoor hij te weinig voedingstoffen heeft gekregen. Ben zo dankbaar dat mijn vriend het aandurft om voor nog een baby’tje te gaan 🤍

één jaar geleden

Annejb, Hoe gaat het met je? Met jullie? Liefs

één jaar geleden

Lieve allemaal, dank voor jullie super lieve berichtjes!! Ik had even afstand genomen van deze app omdat het allemaal zo binnen kwam. Wat jullie schreven en andere topics. Maar dank voor jullie reacties ❤️ het heeft mij wat rust gegeven en inmiddels gaat t beter. Ik heb uiteindelijk toch een keer goed kunnen praten met m'n man en heb nu een spiraal. Ik hield altijd mijn temperatuur bij met een daysy als anticonceptie maar dat vertrouwde hij niet meer. Dus de compromis is ik een koperspiraal, hij geen sterilisatie. En over een paar jaar hebben we het er nog eens over. Nu dacht ik heel lang pffffff zo lang. Maar een paar jaar is van de week al gewijzigd naar volgend jaar. Volgend jaar mag ik er weer naar vragen haha. Dus tussen ons gaat t beter. Rust, vertrouwen en eerlijk praten heelt de wonden. ❤️

één jaar geleden

Reactie op AnneJB

Lieve allemaal, dank voor jullie super lieve berichtjes!! Ik had even afsta ...
Wat ontzettend fijn voor jou dat je tot een compromis bent gekomen. Heel knap dat je even een stap terug hebt gezet en een spiraal hebt genomen en ook wel heel fijn dat je man van enkele jaren al naar een jaar gegaan is! 🤍 sterk koppel zo te horen!