Miskraam

Heel veel sterkte. Soms kan het helpen om het van je af te schrijven. Echt heftig om het te lezen maar oh zo dapper dat je dit deelt. Echt RESPECT ❤

Wat heftig!! Het verliezen van de baby is al zwaar en dan ook nog eens op zo’n heftige manier😣 Vind voor jezelf uit wat voor jou het beste aanvoelt. Ik heb soms flinke huilbuien gehad en soms geschreeuwd, maar heb tegen mensen gezegd dat ze absoluut niet tegen me moeten zeggen dat ik niet moet huilen of niet verdrietig moet zijn. Mensen begrijpen niet dat huilen ook verwerking is. De zinnen “Je bent nog jong / je weet tenminste dat je zwanger kan raken” komt m’n strot uit. Een jong kind van een vrouw was vervelend en zei: Kijk, later worden ze zo. Dat wil je niet. Ik voel me echt alleen begrepen door de vrouwen van deze topic. Mijn omgeving begrijpt mij niet. Ik heb me voor de volwassenen ook afgeschermd. Sprak alleen vriendinnen en ook al kunnen ze je niet helemaal begrijpen, ze gebruikten tenminste geen zinnen waar ik niets aan heb. Het heeft gewoon echt even tijd nodig. Ik weet niet of mijn baarmoeder schoon is (verloskundige stuurde me door naar de gynaecoloog). Al dat wachten en onzekerheid zorgen er ook echt voor dat je mentaal bergafwaarts gaat. Ik probeer nu echt vooruit te kijken, want als ik iets heb geleerd uit deze korte zwangerschap is dat we werkelijk niets in handen hebben en dat extra onrust een situatie niet verandert.. Heel veel sterkte, voor ons allemaal ✨ Hopelijk raken we gauw weer zwanger

Jeetje wat een ontzettend heftig verhaal! Het is verschrikkelijk om een miskraam te hebben en dan komen al deze dingen er ook nog bij.. Inderdaad wat al werd gezegd; wat dapper en goed van je om je verhaal te delen, dat kan je al zoveel helpen. Gelukkig maar dat je het nog na kunt vertellen, want dat had dus heel anders kunnen zijn. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Je zult dit nooit vergeten, maar na verloop van tijd kun je het wel een plekje geven en komt alles weer goed ♥️

Ik begrijp je. Ik heb net als jij 3 weken mogen ‘genieten’ van mijn zwangerschap. Op 28 november had ik na 2 jaar proberen ineens volkomen onverwachts toch ineens voor het eerst een positieve test in handen. Wij hadden al voor 98% geaccepteerd dat we (ongewenst) kinderloos zouden blijven. Onze wereld stond dus op z’n kop. Iedere dag verder durfde ik meer te hopen. Tot ik op 19 december een miskraam kreeg. De dag ervoor had ik al wat krampen gehad maar zonder bloedverlies. Die ochtend wist ik echter dat het mis was... bloedverlies. Ik wist dat het dagen kon duren maar een paar uur later werd de pijn zo hevig en die hield aan dat ik onwel werd en flauwviel en mijn moeder de huisarts belde. Of ik even naar de praktijk wilde komen. Achterin een bestelbusje van een vriendin liggend op de laadvloer ging ik er heen. Aangekomen bij de praktijk en naar binnen strompelend voelde ik dat ik alles in één keer verloor. De heftige pijn was direct voorbij en de opluchting voor heel even dus groot. Het verdriet begon een paar uur later. En nu inmiddels bijna een week verder is het verdriet er nog steeds. Niet altijd aan de oppervlakte maar het zit er. Het zal tijd kosten. Of het ons gegund is nogmaals zwanger te raken weet ik niet. Ik ben inmiddels 41. Maar ik zal mijn sterretje voor altijd koesteren ✨❤️.

Wow wat een heftig verhaal! Ik heb 4 december een vroege miskraam gehad. De gevoelens die jij beschrijft herken ik heel erg. In het ziekenhuis hadden ze het steeds over het vruchtje en thuis hadden we het steeds over de miskraam. Ik werd er elke keer zo misselijk van, omdat het voor mij al als mijn kindje voelde ook al was het nog maar zo pril. Wij hebben toen besloten om het kindje een naam te geven en ik heb een soort van geboorte / rouwkaartje gemaakt. Een soort van erkenning naar ons kindje toe. Dat heeft mij echt heel erg geholpen. Veel sterkte♥️

Wow wat heftig zeg! Op de dag dat ik begon te bloeden begon ik ook een griepje te krijgen. Dus ik voelde mij al niet lekker. Ik begon te bloeden in een winkel en dit hield 8 dagen aan, daarna 2 dagen hevig vloeien. Wanneer ik de baby/placenta/vruchtje precies verloor weet ik niet. Ik weet wel dat ik aan het werk was en zo hevig begon te bloeden dat ik begon door te lekken in mijn broek terwijl ik bij een klant op bezoek ging. Ik zou willen dat ik thuis was gebleven tot het voorbij was. Mijn man schijnt het allemaal niet zo zwaar te vallen. Ik weet niet eens of hij mij wel gelooft over de zwangerschap. Ik vertelde hem dat ik zwanger was amper een week voor de miskraam startte. En een week na de eerste bloeding testte ik al negatief. Ik voel mij enorm onbegrepen. Ik had altijd al een enorme hekel aan ongesteld zijn en had daarom altijd een spiraal of doorslikken van de pil. En nu wil ik al helemaal geen bloed meer zien als ik naar de wc ga. Ik denk niet dat er een man is die snapt hoe het is om 10 dagen lang naar de wc te gaan en bij ieder bezoek bloed ziet dat teken is van je overleden baby in je buik. 10 dagen lang janken bij ieder toiletbezoek. En nu nog steeds emotioneel als iets of iemand het erover heeft. Het komt mij ook mijn strot uit dat iedereen zegt dat je nog jong bent en het had niet zo mogen zijn. Voor hun makkelijk praten, ze hebben al kinderen of (een paar mensen in mijn omgebing) pleegde een abortus toen ze zwanger waren. Hoe gaan jullie om met je partner als je er een hebt die het niet begrijpt en niet kan meeleven? Ik wordt emotioneel en alles wordt me teveel en ik kan niet meer rationeel reageren. Alles is huilen. Mijn man heeft al twee kinderen thuis wonen en voor hem veranderd er niks. Op dit moment slaapt hij liever met een van zijn kinderen in ons bed dan met mij. Dat betekent dat ik er niet meer bij kan tenzij ik de hele nacht wakker wil liggen. Dus nu slaapt hij 's nachts en ik in de ochtend zodra iedereen de slaapkamer uit is tot iemand in huis besluit dat ik op moet staan en wat voor ze moet doen. Ik zou zo graag mijn eigen kind willen vasthouden, maar het is me nu gewoon niet gegund. Zijn er meer hier die dat voelen?

Zeg alsjeblieft geen sorry! Ik heb bijna zitten huilen. Zo heftig om te lezen, maar zo mooi hoe je in de laatste alinea's je verdriet onder woorden brengt! Dezelfde dag dat je bloeding begon ging ik voor groeicontrole.. Want ons kleintje was wel heel erg klein vorige week. En zoveel bloedverlies en krampen gehad afgelopen weekend...en toch de hoop blijven houden dat het er nog inzat. Stomverbaasd zag ik op het scherm dat m'n baarmoeder al leeg was. Gewoon leeg! Alles al weg...in mei ook een miskraam gehad en toen alles opgevangen en begraven, maar nu ligt het in het riool. Het voelt zo als je kindje zoals je schrijft. Hoe klein ook. Het is geen weefsel of vruchtje voor mij.. Het is m'n kindje. Je laatste zin is zo mooi..we mochten het even dragen en nu niet meer. Zeg dus geen sorry. Je verdriet mag er zijn. Het was je kindje, een deel van jou.. Sterkte met verwerken! ❤️

Jeetje wat sneu! Ik weet hoe je je voelt. Vooral met deze (voor nu) vreselijke feestdagen. Ik heb met Sinterklaas een miskraam gehad met 6 weken en 2 dagen. Wij wilden vandaag vertellen dat ik zwanger was. Ik vind het dus echt een stel kutdagen en heb totaal geen zin in deze dag. Ik voel me ook zo leeg en chagrijnig. En dan manlief die zegt dat ik niet knorrig mag zijn 🤣 Helpt het voor jou misschien om met een geestelijk verzorgende te praten? Of naar een monument te gaan voor miskramen en te vroeg geboren baby’s? Daar kun je misschien een steentje leggen met een naam en datum. Het heeft mij goed geholpen. Gewoon het idee dat je je kindje altijd kunt bezoeken. Hieronder het monument in Elisabeth Tilburg in het stiltecentrum. Onderop liggen allerlei steentjes 😊 Heel veel sterkte en succes met de verwerking! 😘😘

Bedankt voor jullie berichten🙏🏻✨

Hee... ik moest opeens aan je denken. Ik was MRS20, maar kon gek genoeg niet in m’n account. Je zal me vast niet meer herinneren, want er zijn zoveel namen. Hoe gaat het met je?

Ik herinner je wel joh ☺️ hier gaat het qua verwerking miskraam op zich wel goed. Moet vrijdag terug naar de dokter. Kijken wat er nu precies besproken/gedaan gaat worden. Vind het spannend! Zit nu helaas nog 6 weken ziek thuis om te herstellen van operatie aan mijn hand 😒 helaas teveel tijd om over van alles na te denken haha

Was je, na je eerste miskraam, toch weer zwanger en liep dat ook uit op een miskraam? Ik was er even tussenuit, dus weet niet of je nog een update had gegeven ergens. Heb je nu een gesprek aan de had daarvan? En wat voor een operatie? Curretage? 🙁

Oh ja. Sorry haha. Was ik ff vergeten. 5 december idd 1e miskraam gehad. Alles was eruit gekomen zonder moeite. En moest 13 januari terugkomen vanwege de miskraam. Inwendige echo gehad toen en ze zag iets van 14mm. Ze kon niet zeggen of het een eisprong was of dat ik ongesteld zou gaan worden. Zat daar nog steeds op te wachten sinds 5 december. Ze raadde aan om ovulatietesten toen. Dinsdag nummer 1 gedaan. Die reageerde al snel, maar dacht we niet over na. Dag erop reageerde ie wel heel snel. Dus meer voor gein zwangerschapstest gedaan, 5 zelfs, en die waren positief 😱 Dus woensdags maar gebeld. Zou gisteren de termijnecho gekregen hebben, maar die ging niet door. 17 januari begon namelijk alweer wat bloedverlies, hcg laten prikken. Was 73 (al hoger als toen ik de 1e miskraam had) en dag erop kreeg ik op mijn werk helaas miskraam nummer 2 ☹️ nu dus maar afwachten wat ik vrijdag te horen krijg

Jeetje joh, wat erg 😔😔 Hoe gaat het nu mentaal met je? Kan je het ergens accepteren, begint het verwerkingsproces helemaal opnieuw of voel je je nu sterker door de eerste miskraam? Ben erg benieuwd wat ze zullen zeggen vrijdag. Hopelijk kom je hier sneller overheen dan gedacht♥️

Klinkt heel stom hoor, maar de 2e miskraam deed veel minder pijn. Ik had lichamelijk wel meer ongemak zoals kramp. Maar voor de rest niks. Denk dat deze minder zeer deed omdat ik totaal onverwacht zwanger was. En het moment dat ik het wist, wist ik onbewust al gelijk dat het niet goed voelde. M’n borsten deden niet zeer, mijn haar viel uit. Kleine dingen die het hem deden waardoor het niet goed voelde. Ik denk dat ik nog in een soort van flow zat om alles te verwerken ofzo 🤣 heel raar. Wat ik bij de laatste zwangerschap het allervervelendste vind is dat ik nooit zal weten hoe lang ik daadwerkelijk zwanger ben geweest ☹️

Gelukkig gaat het wel♥️ Het blijft niet makkelijk natuurlijk. Bizar hoe sterk een persoon wordt door een nare situatie. Oja, ze hadden geen echo meer gemaakt hè? Heb je nog wel iets herkenbaars gezien?

Nouja, ik verloor op mijn werk helder bloed en ineens een grote ‘klodder’. Was er eigenlijk wel zo goed als zeker van dat het een miskraam was. Heb vervolgens nog de hele dag gewerkt 🤣 ik wilde er die dag niet teveel over nadenken. Kreeg week van tevoren ook al te horen dat ik wegbezuinigd word. Denk dat ik allergisch ben voor Jumbo 🤣 vorige x begon het bloedverlies ook daar haha. Heb idd geen 1 echo gehad tijdens zwangerschap 2. Misschien vrijdag. Hoop het ergens haha