Na jaren nog steeds last van opmerking moeder

Heel herkenbaar. Wij kregen telkens de opmerking toen we onze kindjes verloren dat we nog jong waren en dat we er nog konden krijgen tot na ons 8ste kindje te hebben verloren kregen we de opmerking da het onze eigen fout was dat we al onze kindjes verloren niet dus ik deed er alles aan om ik lag vanaf de positieve test plat voor het icsi traject en tijdens het icsi traject lag ik al plat vanaf terug plaatsing op aanraden van fertiliteitsarts ik eet gezond en drink niet en hield me rustig maar ja... daardoor met bijna niemand nog contact.

Wat vervelend om te lezen dat na deze jaren nog steeds een rol speelt in jullie band en Wat een herkenbaar verhaal helaas. In augustus 2023 heb ik mijn dochter verloren. Tot heden hoor ik nog steeds van mijn moeder dat ze zo verdrietig is ‘ik mag ook verdrietig zijn, ik zal haar nooit vergeten’. Ook hier gaat zij volledig in slachtofferrol zitten. Tot irritatie aan toe, wat zij ook voelt en weer aangeeft ‘ik zie je weinig, je mag wel huilen, ik wil er graag over praten met jou’ en ga zo maar door. hierdoor neem ik steeds weer afstand van haar. Onze band is totaal veranderd. Ik durf het ook niet direct met haar er over te hebben, alleen heb wel aangegeven dat ik het geen gek idee vind als zij zelf ook hulp gaat zoeken. Ik ben in deze rouw niet haar Pshycoloog die haar verdriet ook altijd maar kan dragen. Ik wil trouwens nog wel aangeven dat het onwijs mooi is dat je vriend zo voor je opgekomen is ❤️ Ik kan je niet echt advies gegeven, omdat ik hier ook wat mee strubbel. Maar weet dat dit echt een herkenbaar verhaal is en het niet gek is dat je hier mee zit. 🥰

Wat vervelend om te lezen dat de band met je moeder daardoor zo veranderd is. Alsof het verliezen van je kindje nog niet zwaar genoeg is. Ik herken wel dat de band met mensen veranderd is, maar niet met mijn ouders. Ik heb geen partner, waardoor mijn ouders tijdens deze moeilijker periode een enorme steun zijn. Hun verdriet delen ze met elkaar en bewust niet met mij. Ik kan ook naar ze uitspreken dat ik er dat niet bij kan hebben. Wel heb ik last van anderen om me heen die het moeilijk vinden om met mij om te gaan, omdat ik negatiever ben dan voorheen. En dan hoor ik terug dat mensen het moeilijk vinden, omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen of dat ze het idee hebben het niet goed te doen. En ik vind echt: als er een periode is waarin je als vriendin je eigen gevoelens aan de kant zou moeten zetten, is het wel in deze periode waarin ik leer omgaan met het verlies. Maar dat maakt me wel heel verdrietig, dat anderen vinden dat het voor hen zo moeilijk is.

Heel herkenbaar vooral "ik wil er met je over praten met jou, dat is ook goed voor jou". Dit is vooral haar behoefte, mijn partner en ik bespreken best vaak wat er gebeurd is en niemand snapt het zo goed als hij. Contact wordt voor mij zo op alle vlakken steeds oppervlakkiger merk ik. Aangezien veel ook in mijn irritatie schiet hoeft het van mij ook niet meer, maar denk dat het fijn is als het wat anders wordt omdat het zo ook gek voelt. En zeker fijn van mijn vriend, die was heel scherp en adrem.

Fijn dat jouw ouders een enorme steun zijn en dat ze hun verdriet inderdaad bij zichzelf houden. Herkenbaar dat de band met mensen in het algemeen anders is. Je leert mensen toch anders kennen of zien (zowel positief als negatief) en je verandert zelf ook enorm merk ik. Bij mij ontweken mensen me niet zozeer maar kregen sommigen de neiging om te klagen over slapeloze nachten met hun kleine of meteen te reageren met oh die en die ken ik die hadden ook een vroeggeboorte en is helemaal goed afgelopen. Dit was best kwetsend en kon ik niks mee. Heb ik direct ook tegen de mensen gezegd als ik er de energie voor had. Soms werd ik ook erg bot, als iemand dan klaagde over van " bij mij is t ook niet geweldig want echt mijne slaapt niet door" vroeg ik dan of ze met die van mij wilde ruilen, heb je dat probleem niet. Met een aantal van die mensen kreeg ik toen open gesprek en was prettig. Anderen heb ik niet meer gesproken ;) Negatieve ken ik ook van eerste twee jaar, nu ben ik veel relativerender in veel dingen van ach waar maken we ons druk over.

Mijn mama is exact maar exact dezelfde..

Ja precies, sommige mensen verbazen je in positieve zin, anderen in negatieve. En het klopt, je verandert zelf ook. En er zijn mensen die dat niet trekken... Wel goed dat je ook direct kon zeggen wat je stoorde bij mensen. Herken helemaal dat het klagen over hun kinderen echt compleet verkeerd kan vallen soms! Ruilen? Wel fijn om te horen van iemand die het helaas al eerder heeft meegemaakt dat je relativerender wordt, ik hoop dat ooit dat scherpe randje eraf gaat. En ik hoop vooral voor jou dat de band met je moeder weer wat beter wordt, en zij uit haar slachtofferrol kan stappen...

Hoop het ook! Dat scherpe randje vond ik erg vervelend zelf. Was sneller negatief over mensen, gebeurtenissen, ideeen en nu is het allemaal een stuk milder. Nu denk ik bijv bij gekke opmerkingen vaak van wat fijn voor ze dat ze nooit zoiets meegemaakt hebben en dus niet weten wat het inhoudt. Ipv dat ik ze veroordeel. Ook zaken op mijn werk zijn zoveel makkelijker te relativeren. Waar ik voorheen echt soms wakker kon liggen als iets niet helemaal liep denk ik nu, t is einde van de werkdag we zien morgen wel weer verder. En echt dat had ik jaren eerder mogen hebben ;)

Hoop ook dat ze uit de slachtoffer rol kan/gaat stappen maar ben er bang voor. Je herkent nu namelijk gedrag wat ik ook herken van haar toen ik kind was. Deze gebeurtenis heeft t alleen zo duidelijk bloot gelegd.

Wel ergens fijn (hoe vervelend ook dat jullie hetzelfde ervaren) maar om hier herkenning in te vinden

Precies!

Hier een andere ervaring dan wat ik hier lees. Mijn ouders delen hun verdriet juist niet. Maar brengen mijn dochter dus ook niet ter sprake. Ik weet dat zij het er ook moeilijk mee hebben en dan vooral niet weten hoe ze met mijn verdriet moeten omgaan, en dus zeggen ze maar niks. En als het ter sprake komt dan is het gelijk zo ongemakkelijk. Ik weet niet wat ik liever had gewild. Het lijkt mij ook heel lastig als mensen het verdriet om hun laten gaan, maar tegelijkertijd had ik het heel mooi gevonden als andere mensen óók verdrietig zijn om mijn dochter. Dat mijn dochter ook zo diep in hun hart zit. Dat ze geliefd is.

Ik heb helaas dezelfde ervaring. Van zodra mijn dochter gecremeerd was hebben mijn ouders haar quasi niet meer ter sprake gebracht. Mijn moeder bladerde onlangs door mijn echoboek en ze maakte zo’n rare opmerkingen, alsof ze die hele zwangerschap al vergeten was. ‘Ah ja juist je wist zeker nog niet lang dat je zwanger was toen je haar verloor’. Die opmerking kwam omdat ik geen prille echofoto’s heb van M omdat ik het pas ontdekte op 20 weken. Alsof het 20 jaar geleden is, maar het was eind 2022. Zowel mijn moeder als vader hebben niet gestuurd op de jaardag van mijn dochter, niet toen ze 1 had moeten worden en ook het jaar erop niet. Tijdens mijn laatste zwangerschap had ik een gouden ketting laten maken voor mijn moeder met 3 bedeltjes aan (steeds met de voorletter van elk van mijn kinderen) maar ik heb me bedacht en heb de ketting voor mezelf gehouden. Het voelde niet goed dat ze met een ketting rondliep met de letter M aan als ze nooit wordt herdacht. Ik zou het fijn hebben gevonden als ik wat meer verdriet had gezien, of misschien gewoon het idee dat ze haar niet vergeten zijn. Ik snap ook dat het niet fijn is als je ouders je verdriet gaan ‘wegkapen’ want ik zou dan ook snel denken ‘it’s not about you’. Ik denk dat het supermoeilijk is voor oma en opa om goed te doen in deze rotsituatie en dat irritatie snel om de hoek ligt. Het is ook zo’n beladen onderwerp, zo’n intens verdriet en gemis…

Heey ik heb wel 2 vroege miskramen gehad maar mijn moeder is onder ook erg van slachtoffer rol en ook altijd duidelijk maken wat zij wil. Nu zit ik in een moeilijke positie waarop mijn partner er ik niet meer verder willen kunnen en ik vooral niet durf verder te gaan met ivf traject dit weet zij nog niet maar heb al wel voor ogen wat er gaat gebeuren als wel te weten komt. Dus als iemand tips heeft.